Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

4 ΙΟΥΛΙΟΥ, 2016: ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΔ ΤΟΥ ΧΑΑ. ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ....

1. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι ένα κύμα C μεγάλου βαθμού κουβαλά μέσα του όχι μόνον οικονομική δυστυχία, αλλά συνολική αποδιοργάνωση σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, ανάλογη του βαθμού του.
Και όμως είναι γεγονός.
Χρεοκοπία του "Μαρινόπουλου", που τον ήξερα ως νέος ως φαρμακείο, τον είδα να γίνεται σουπερμάρκετ και μετά να ακολουθεί μία βίαιη παραβολική τροχιά προς τα κάτω και να σκάει στο έδαφος.
Αυτοκτονία του Κυριάκου Μαμιδάκη. Άλλη συμφορά κι αυτή, με βαρύτατη σημειολογική φόρτιση για το πως ανιμετωπίζει η "παλιά σχολή" τους νέους όρους παιχνιδιού στην οικονομία της Ελλάδας (και όχι βέβαια Ελληνικής) και τι δηλώνει έμπρακτα για τις κοινωνικές αλλαγές που έρχονται.
"Αλουμιλ" στον προθάλαμο της χρεοκοπίας επίσης.
Ατελείωτη στίβα φόρων που στο τέλος θα με στείλει σε κανένα γκουλάγκ Friedman και πιο πέρα. Σύγχυση, θολούρα, βία, φιλοπόλεμοι που ακονίζουν τα μαχαίρια τους όπως ο στρατηγός Breedlove η τα χρησιμοποιούν όπως ο ISIS. 
"Άλωση",λέει, του τραπεζικού συστήματος και "πρόβλημα" λέει "τα κόκκινα δάνεια".
Ναι αλλά δεν είδα κανένα κόμμα να πληρώνει τα δικά του δανεικά κι αγύριστα, ούτε να διαμαρτύρεται κανείς όταν περιήλθε ο έλεγχος σε ξένα κεφάλαια μετά την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση (οποίος ευφημισμός).
Μία μουντάδα διαπερνά τις ψυχές και το σώμα των ανθρώπων που οδηγεί σε χαύνωση και απραξία παντού, μια θανατερή ψύχρα αγκαλιάζει ό,τι δημιουργικό και θετικό και ας γράφει το θερμόμετρο τριαντάρια και παντού αναρχία και κυρίως στον δρόμο, όπου πλέον κάνει κανείς στον σταυρό του να φτάσει σώος στο σπίτι του   αφ' ενός και να μην χτυπήσει κανέναν παρανομούντα και βρεθεί μπλεγμένος αφ' ετέρου. 

2. Στην Κρήτη όμως, ευτυχώς, τα πράγματα διαφέρουν κάπως.
Χθες, με πρόσκληση του αδελφικού φίλου Αντώνη Πρεντάκη από το Ρέθυμνο, παραβρέθηκα σε μία εκδήλωση-προνόμιο. 
Ξενάγηση στο ολοκαίνουριο, υπέροχο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελεύθερνας, από έναν από τους τρεις  κύριους συντελεστές της ανασκαφής του αρχαιολογικού χώρου και της δημιουργίας του Μουσείου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης κο Σταμπολίδη, ο οποίος είναι πρώτο ανάστημα στην Ελληνική Αρχαιολογία. Οι άλλοι δύο πρωτεργάτες είναι οι Καθηγητές Πέτρος Θέμελης και Αθανάσιος Καλπαξής και οι δύο του Πανεπιστημίου Κρήτης. 
Η παρουσίαση αν και υψηλής ποιότητος, θα μπορούσε να περιέχει λιγότερα στοιχεία δημοσίων σχέσεων και αυτοαναφορών και να προσφέρει ανώτερο επίπεδο και ιστορικής διήγησης και αρχαιολογικής μεθοδολογίας.
Όταν στο ακροατήριο βρίσκεται ένας Κωστής Περακάκης, φιλόλογος με τά όλα του, μία Ειρήνη Γαβριλάκη, αρχαιολόγος η ίδια με σημαντικότατο έργο ιδιαίτερα στην ανασκαφή του σπηλαίου του Μελιδονίου, ο Αντώνης Βασιλάκης συνταξιούχος (προώρως και αδίκως) έφορος αρχαιοτήτων  της Κεφαλονιάς στην τελευταία του θέση και εξ ίσου σημαντικό έργο στο Ηράκλειο άλλοτε μόνος του και άλλοτε κοντά στον αείμνηστο Σακελλαράκη, ένας Παρασκευάς Καλλιτσουνάκης, κορυφαίος  συντηρητής αρχαιοτήτων, ένας Τσουδερός, ιστορική φυσιογνωμία της Ιατρικής και του Πολιτισμού στο νησί και τόσοι άλλοι που από τα μούτρα τους (οι εραστιτέχνες αναγνωρίζονται μεταξύ τους βλέπετε) καταλαβαίνεις ότι είναι κιβωτοί της ιστορίας της Κρήτης , ε, περιμένεις κάτι παραπάνω.
Όποιος πρόκειται να έλθει στο νησί, ΠΡΕΠΕΙ να το επισκεφθεί.
Και μετά ήρθε ένα Κρητικό τραπέζι στους Αλφάδες, πατρίδα του πρωτομάστορα της Κρητικής Μουσικής Κώστα Μουντάκη, για να συνεννοηθεί, λέει η Ειρήνη με τους οικοδεσπότες,  τον Δήμαχο Ρεθύμνου και "μερικούς άλλους" για μία εκδήλωση αφιερωμένη στον Μεγάλο Δάσκαλο με την ακόμη μεγαλύτερη ψυχή. 
Ο Αντώνης Πρεντάκης μου είπε ότι είναι αυτός που έκανε "το ξύλο του διακονιάρη", την κρητική λύρα δηλαδή, αξιοπρεπή απασχόληση και είναι ο πρώτος που έπαιξε "με γραβάτα και κοστούμι", χωρίς βέβαια να ντύσει και την μουσική του έτσι. 
Τριάντα με σαράντα νοματαίους μέτρησα, τους "μερικούς άλλους" στο φιλόξενο σπίτι του Σάββα Λενακάκη, όπου έγινε το τραπέζι. 
Τι αφθονία ψυχής Θεέ μου. Ο οικοδεσπότης μας με τους συγγενείς και φίλους και η οικοδέσποινα, με τις δικές της συγγένισσες και τις φίλες και τι δεν μας προσέφεραν. Από σαλατικά, γιαχνερά, πίττες και κοκκινιστό, μέχρι χοιρινό στον φούρνο με κάτι υπέροχες πατάτες και βέβαια το μαστόρικα φτιαγμένο αντικρυστό. Νάσου κι ένας Ηπειρώτης σώγαμπρος που τα βρήκαμε αμέσως και αρχίσανε οι διηγήσεις από Πύρρο και Αχιλλέα μέχρι Μακρυγιάννη και Ανδρούτσο. Στο Καλπάκι είναι το χωριό του, μισή ώρα με τα πόδια από τα σύνορα. Αγρότης μεν, πτυχίο Βυζαντινής μουσικής δε.
Τον πλησιάσε ένα δυναμικό λεβεντάκι μισοκρητικός, μισοηπειρώτης με τα ρούχα της δουλειάς στο χωράφι, γύρω στα δεκαεφτά, που το ζήλεψα. Ήταν ο μεγάλος του γιός.
Σεμνός, μαζεμένος, δυνατός, αντρούκλας σωστός, έχει δηλώσει στον πατέρα του πως θα πάει στην θάλασσα να βγάλει το ψωμί του, αλλά ως τότε θα δουλεύει στα χωράφια τους και παράλληλα θα τελειώσει το λύκειο.
Μία γλυκιά κυρία, πολύ μαστόρισσα στο μαγείρεμα, μας κυνηγούσε μέχρι την έξοδο του σπιτιού να μας προλάβει για το "γλυκό" (βλ τεράστια πιάτα με ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου από άποψη τοπικής ζαχαροπλαστικής μέσα, χώρια τα φρέσκα φρούτα) και την καθιερωμένη ρακή, την στιγμή που βρισκόμαστε πέντε λεπτά από το να φωνάξομε το ΕΚΑΒ να μας τρέξει στο Νοσοκομείο γιατί είμαστε όλοι έτοιμοι να σκάσομε από το πολύ φαγητό.
Δεν ήταν μόνο η ποσότητα. Ήταν η ποιότητα της σχέσης. Αυτή η απαράμιλλη πληθωρικότητα της Κρητικής ψυχής που είναι κυριολεκτικά ζωογόνος κι ας γίνεται ώρες ώρες παραπάνω απ' όσο πρέπει.   
Που την βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι όσο την έχουν δεν θα πεθάνουν ποτέ ως πολιτισμός. Με τα καλά τους και τα στραβά τους.
Και μετά ήρθε η συγκλονιστική ξενάγηση από την Ειρήνη στο σπήλαιο του Μελιδονίου, όπου σε κάθε πόντο αντιστοιχούσε μία ιστορία. Που την ήξερε. 
Που την ζούσε και ας παρίστανε την επιστημονικά αντικειμενική και ψυχρή. 
Από την αχνή επιγραφή "ΔΙΟΚΛΕΟΣ.... κλπ" χαραγμένη στον βράχο στα δεξιά όπως μπαίνομε στο σπήλαιο, ως το ανηχοϊκό άδυτο των αδύτων που το έχει ανασκάψει γυρισμένη ανάσκελα και ξαπλωτή για να χωρέσει στον στενό διάδρομο στο κάτω επίπεδο.
Που να είναι όμως η επιγραφή του vestibulum που περιγράφει ο ιταλός μοναχός και αργότερα η ιταλίδα ερευνήτρια και βρισκόταν στα αριστερά και όπου ταυτοποιείται το σπήλαιο ως χώρος λατρείας του Ερμή;  
Βεβαια, η ανθρώπινη παρουσία στο σπήλαιο ξεκινά από τους νεολιθικούς χρόνους και λέγεται ότι αρχικά το σπήλαιο ήταν αφιερωμένο στον Τάλω, ένα από τα τρια δώρα του Δία στην Ευρώπη. Μετά την απαγωγή.
Τα ευρήματα πάντως, τα φαλλόμορφα σχήματα των σταλαγμιτών και τα αιδοιόμορφα της  οροφής και των πλαγίων ορίων των εισόδων των θαλάμων, θυμίζουν έντονα λατρεία της Μητέρας Θεάς και της γονιμότητας η κάποιας Θεάς του Κάτω Κόσμου.
Ανάμεσα στην είσοδο και τον δεύτερο μικρό θάλαμο, ακόμα φωνάζει το αίμα 370 ανθρώπων, τριάντα παλληκαριών  και των υπολοίπων γυναικόπαιδων από το Μελιδόνι, που είχαν καταφύγει στην σπηλιά για να γλιτώσουν τα στρατεύματα από το Μισίρι και την Τουρκία το 1823 που αφού έφραξαν την σπηλιά, τους προκάλεσαν ασφυξία πετώντας στουπιά με θειάφι, Ιανουάριο.
Και θέλουνε και Ευρώπη τρομάρα τους.
Τα οστά τους είναι θαμένα στο οστεοφυλάκιο στον κεντρικό θάλαμο του σπηλαίου.
Μία πρωτόγνορη αίσθηση απώλειας της ισορροπίας (όχι δεν ήταν λόγω μέθης) κάπως μεταφυσική, το βαρυφορτωμένο στομάχι και ...τα χρόνια δεν μου επέτρεψαν να κατέβω στο "κάτω σπήλιο" στο ανηχοϊκό άδυτο και στον χώρο με τις επιγραφές των ονομάτων όσοι έχουν υπερνικήσει το δέος του χώρου και τόλμησαν την κατάβαση, είτε ως αρχαίοι προσκυνητές είτε ως πεφυσιωμένοι περιηγητές που θεώρησαν ότι κάτι "κατέκτησαν". Εξαίρεση το όνομα του καπετάν Μελιδόνη που ήταν ο μόνος άξιος να γράψει το όνομά του εκεί.
Η Ειρήνη όμως είναι και συγγραφέας και μου χάρισε δύο βιβλία της.
Η κοινότητα νομίζω θα φωτιστεί διαβάζοντας τουλάχιστον αυτό: 





 Αποχαιρετιστήκαμε στο Ρέθυμνο, με μία αίσθηση απώλειας και τις συνήθεις υποσχέσεις "Να ξαναβρεθούμε βρε παιδιά   κλπ". Στην επιστροφή στο Ηράκλειο παρέα με τον Αντώνη Βασιλάκη, άκουσα την δική του σεμνά παρουσιασμένη συναρπαστική ιστορία που χρειάζεται άλλη ανάρτηση για να προυσιαστεί με πληρότητα. Και την απώλειά του.
Άρχισε βέβαια και η επεξεργασία και η επίδραση αυτής της μυητικής εμπειρίας.  Κατάλαβα, μεταξύ άλλων, ότι όπως η Ειρήνη και ο Αντώνης Πρεντάκης και ο Αντώνης Βασιλάκης κατέβηκαν στα σπλάχνα του σπηλαίου οδηγημένοι από τον γήϊνο Παρασκευά, με νύχια και με δόντια και ελπίζω οι δυό Αντώνηδες να ξόρκισαν το ασήκωτο βάρος των προσωπικών τους βαρύτατων, πολυτιμότατων απωλειών, αλλά επανήλθαν στο Φως της ημέρας, θα πρέπει και 'γω να ψάξω τις πιο σκοτεινές γωνιές της ΤΑ πριν πω ότι τελείωσε η πορεία μου, υπερνικώντας ηλικία και αυτή την ασήκωτη αίσθηση ματαιότητας. 

3. Εν τω μεταξύ στο ΧΑΑ τα πράγματα εξελίσσονται κατά το μάλλον και ήττον όπως έχομε αναρτήσει την τελευταία φορά.
Ίσως έχομε μία ανακουφιστική αντίδραση σε ένα μικρό abc διότι ο ταλαντωτής αναδρομής των ακροτάτων έχει φθάσει εις το " μη περαιτέρω"  και  εμφανίζει σημαντικά σημεία κόπωσης.



Στην συνολική χρονοσειρά, ο ταλαντωτής έχει γίνει πολύ υψίσυχνος και αδυνατεί να προβλέψει κάτι.
Πάντως ακόμη και μετά από ενδεχόμενη βραχύβια ανοδική αντίδραση αναμένεται μεγαλύτερης κλίμακας κάθοδος.
Το κυρίαρχο σενάριο είναι η προσέγγιση των 450-470 μον.


Συνοψίζοντας: Βρισκόμαστε σε μία περιοχή προσωρινής ηρεμίας, που δεν δικαιολογεί την ανάληψη κινδύνου κατά την ταπεινή μου άποψη. Παραμένει ως κυρίαρχο το καθοδικό σενάριο, μετά από ενδεχόμενη αναπήδηση ως τις 550-560 μον. προς αποσυμπίεση των ταλαντωτών αναδρομής και ιδιαίτερα του ΤΤΑ των ακροτάτων.

5 σχόλια:

  1. Δάσκαλε,
    δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πόσο τυχερός αισθάνομαι που σε συνάντησα στον «δρόμο» μου,….
    .....καλύπτεις κατά ένα μεγάλο μέρος την τεράστια απώλεια του πατέρα μου,
    ή του μεγάλου αδερφού , που δεν είχα ποτέ μου…
    Να είσαι πάντα καλά , να μας οδηγείς …

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί να μην μας συνδέουν δεσμοί φυσικού αίματος, αλλά ψυχικού και πνευματικού μετά βεβαιότητος.
      Τώρα για το αν ήταν τυχαία η συνάντησή μας η κάποιου είδους συγχρονικότης από εκείνες που εσύ δεν πιστεύεις είναι άλλη συζήτηση.
      Κάποια ώρα το καλοκαίρι Θεού θέλοντος θα κάνω μία πρόταση στην κοινότητα για να λύσομε άπαξ δια παντός το ζήτημα της προβελψιμότητας με εμπειρικό μεν, επιστημονικό δε τρόπο.
      Νά 'σαι πάντα καλά Βασίλη μου. Από την μεριά μου δεν θα πάψω ποτέ να λέω ότιε είσαι κόσμημα και για την Ιατρική και για την Χρηματιστηριακή Τέχνη και Επιστήμη.

      Διαγραφή
  2. Ευχαριστώ για την κοινοποίηση των απόψεών σας.Σταθερός αναγνώστης σας.Ζ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή