Ἀπὸ 31/8/2017 ἄρχισε καὶ ἐπισήμως τὸ τρίτο μέρος τῆς ζωῆς μου.
Εἶμαι πλέον συνταξιοῦχος. Διαιρῶν λοιπόν τὴν παραγωγικὴ μου ζωή σὲ τρία μέρη, τὴν περίοδο ποὺ μὲ συντηροῦσαν οἱ γονεῖς μου, τὴν περίοδο τῆς αὐτοδύναμης παραγωγῆς καὶ τὴν περίοδο τῆς μερικῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ σύνολο μέσῳ συντάξεως, εἰσῆλθα ἤδη στὸ τρίτο μέρος.
Θὰ συνεχίσω νὰ ἐργάζωμαι ὅμως γιὰ νὰ μὴν σᾶς εἶμαι βάρος καὶ ἐλπίζω τώρα ποὺ ἔχω καὶ περισσότερο χρόνο, παρὰ τὴν ὁρατὴ ἐλάττωση τῶν πνευματικῶν δυνατοτήτων, ἰδιαίτερα σὲ ταχύτητα συλλογισμῶν νὰ συστηματοποιήσω τὶς παρατηρήσεις μου στην τεχνικὴ ἀνάλυση καὶ νὰ τὶς παρουσιάσω ἐδῶ ἀναλυτικὰ καὶ τὰ ἀποτελέσματα στὸ Trader's Diary τοῦ ἀδελφικοῦ φίλου Βασίλη Μαρκάκη ποὺ ἔχει τὴν καλωσύνη νὰ μὲ φιλοξενῇ στὸν ἱστότοπό του.
Θὰ συνεχίσω νὰ ἐργάζωμαι ὅμως γιὰ νὰ μὴν σᾶς εἶμαι βάρος καὶ ἐλπίζω τώρα ποὺ ἔχω καὶ περισσότερο χρόνο, παρὰ τὴν ὁρατὴ ἐλάττωση τῶν πνευματικῶν δυνατοτήτων, ἰδιαίτερα σὲ ταχύτητα συλλογισμῶν νὰ συστηματοποιήσω τὶς παρατηρήσεις μου στην τεχνικὴ ἀνάλυση καὶ νὰ τὶς παρουσιάσω ἐδῶ ἀναλυτικὰ καὶ τὰ ἀποτελέσματα στὸ Trader's Diary τοῦ ἀδελφικοῦ φίλου Βασίλη Μαρκάκη ποὺ ἔχει τὴν καλωσύνη νὰ μὲ φιλοξενῇ στὸν ἱστότοπό του.
Ἡ ἀποχώρηση ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο Κρήτης ἦταν σταδιακὴ καὶ γεμάτη συγκινήσεις, κυρίως ἐκ μέρους τῶν φοιτητῶν καὶ εἰδικευομένων μου.
Ξεκίνησε ἀπὸ τὶς τελευταῖες διαλέξεις στοὺς προπτυχιακοὺς μου φοιτητὲς καὶ φοιτήτριες καὶ τελείωσε μὲ τὴν ἐκκένωση τοῦ γραφείου μου στὸ ἰσόγειο τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου Ηρακλείου, ποὺ ἦταν γιὰ τριάντα χρόνια τὸ σπίτι μου κυριολεκτικά.
Ἡ φωτογραφίες εἶναι ἀπὸ τὶς τελευταῖες μου διαλέξεις Προπαιδευτικὴ Παθολογία και στὴν Παθολογικὴ Φυσιολογία ὅπου σὲ συνεννοήση μὲ τοὺς μεγαλύτερους συμφοιτητὲς τους τῆς Παθολογίας οἱ πνευματικὲς μου κόρες καὶ γιοί μου, μοῦ ἐπεφύλασσαν μία ἔκπληξη ποὺ δικαίωσε τὴν ἐπιμονὴ μου νὰ παραμείνω στὴν θέση μου γιὰ χάρη τους παρὰ τὶς πικρὲς ἐμπειρίες ἀπὸ "συναδέλφους" καὶ Διοίκηση παρελθόντων ἐτῶν.
Φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ἦταν ἡ φιλία μου μὲ τὸν τέως Πρόεδρο Γ. Δελίδη, τὸν Καθηγητὴ Ἡλία Καστανᾶ τοὺς εὐπατρίδες τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας Καθηγητὲς Χ. Λιονῆ καὶ Γ. Μουζᾶ, τοὺς μαχητικοὺς καὶ πιστοὺς Καθηγήτρια Ε. Σαββάκη καὶ Καθηγητὴ A. Μοσχοβάκη, τὸν συμπολεμιστὴ καὶ ἐπιστήθιο φίλο Καθηγητὴ Ε. Δαφνῆ, τὸν εὐγενὲστατο καὶ ἐμβριθῆ Καθηγητὴ κο Κρασαγάκη καὶ τοὺς ἀειμνήστους Δ. Ἐμμανουὴλ, Γ. Χαρίση καὶ τὸν πρόσφατα ἀποβιώσαντα μὲ τραγικὸ τρόπο ἡρωϊκό, εὐγενικὸ, ἐντιμότατο Α.Κούτη.
Τὸ παράξενο εἶναι ὅτι συνάδελφοι ἄλλων Τμημάτων,ὅπως τὸ Φυσικὸ, τὸ Χημικὸ, τὸ Μαθηματικὸ, τὸ Βιολογικὸ μὲ ἀγκάλιασαν μὲ θέρμη ἀλησμόνητη καὶ μὲ περιέβαλλαν μὲ περισσή ἐκτίμηση. Ἀνεκτίμητη ἀμοιβαία φιλία μὲ συνδέει μὲ τὸν Kαθηγητὴ Θ. Τομαρᾶ καὶ τὴν σύζυγό του Χαρὰ, παρά τὶς ἔντονες ἀλλὰ στερούμενες ἀρνητικῶν συναισθημάτων ἀντιπαραθέσεις μας στὶς Ἐπιτροπὲς Βιβλιοθήκης καὶ Δικτύων. Ξέραμε ὅτι στὸ τέλος τῆς ἡμέρας μοχθούσαμε καὶ οἰ δύο γιὰ τὸ καλὸ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ βγαίναμε μὲ χαμόγελα καὶ ἀστεῖα ἀπ'αὐτὲς.
Ὁ εὐφυέστατος καὶ καλός φίλος Καθηγητὴς Κίτσος Λούης ἀπὸ τὸ Βιολογικὸ Τμῆμα μὲ περιέβαλλε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ μὲ τίμησε ἀναθέτοντὰς μου τὴν φροντίδα τῆς ὑγείας του σὲ ὅ,τι ἀφοροῦσε τὴν εἰδικότητὰ μου καθὼς καὶ μελῶν τῆς οἰκογενείας του. Τὶ νὰ πῶ γιὰ τὴν ἐκλεπτυσμένη σχέση, τὴν γνήσια φιλία καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μὲ τὴν ὁποία μὲ περιέβαλλε ὁ Καθηγητὴς Βιολογίας καὶ ἀκαδημαϊκός κος Ζοῦρο καὶ τὴν οἰκογένειὰ του ἐπί σειρὰ ἐτῶν.
Ὁ ἐξαίρετος συνάδελφος Καθηγητὴς κος Τερτίκας καὶ ἡ κα Σουζάννα Παπαδοπούλου ἀπὸ τὸ Μαθηματικὸ μοῦ συμπεριφέρθηκαν μὲ τόση λεπτότητα καὶ ἐκτίμηση ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ τὶς ἀποτυπώσω σὲ μία φρἀση ἄν καὶ ἔβλεπα ὅτι τοὺς παραξένευε τὸ ἐρασιτεχνικὸ μου ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐπιστήμη τους.
Ὁ κατάλογος εἶναι μακρύς καὶ ἄς μὲ συγχωρήσουν οἱ καλοὶ συνάδελφοι τοὺς ὁποίους δὲν ἀναφέρω.
Ἡ ἀναχώρησή μου πέρασε ἀπαρατήρητη σχεδὸν ἀπὸ τὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ μὲ ἕνα τελευταῖο "ὄχι" ἀπὸ τὸν Τομέα Παθολογίας στὴν παράκληση ἐπιλογῆς τοῦ προσωρινοῦ διαδόχου μου πεταμένο σαν πάρθιο βέλος, ἴσα πάνω στὸ στῆθος μου, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο ὅπως λ.χ. ἡ κα Συναδινάκη, καὶ ἡ κα Μιχελῆ ἀπὸ τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ καὶ ἀσθενεῖς ποὺ στὶς τελευταῖες ἐπισκέψεις ἔφευγαν μὲ τὴν φράση: "Ἴντα θὰ γενοῦμε τώρα γιατρὲ", λὲς καὶ ἤμουν ὁ μοναδικὸς ἐνδοκρινολόγος στὸ νησὶ, καθώς καὶ τὴν εὐρύτερη κοινωνία τῆς Κρήτης ποὺ μὲ γέμισε τιμὲς καὶ μὲ ἔκανε νὰ δακρύσω πολλές φορὲς ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ συγκίνηση.
Θὰ θυμᾶμαι πάντοτε τὰ δάκρυα τῆς Ε. Μανιαδάκη, τῆς κόρης της σπιτονοικοκυρᾶς μου καὶ τὸ παραπονεμένο βλέμμα της κάθε φορὰ ποὺ μὲ ἔβλεπε ἀπὸ τὸτε ποὺ τοὺς ἀνακοίνωσα τὴν απόφασή μου ὅτι ἀναχωρῶ, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν Κατερίνα καὶ τὸν Θανάση Μανιαδάκη ποὺ δὲν εἴμαστε πιὰ ἁπλῶς γνωστοὶ καὶ φίλοι ἀλλὰ στὶς καρδιὲς μας εἴμαστε κάτι παραπάνω ἀπὸ συγγενεῖς. Ὁ Θανάσης ἔβγαλε τα κλειδιὰ τοῦ σπιτιοῦ τους στὸ ἀποχαιρετιστήριο γεῦμα καὶ μοῦ τὰ ἔδωσε γιατὶ "εἶναι καὶ δικό σου σπίτι".
Δὲν πῆγε πίσω ὁ "Δημητράκης" ὅπως τὸν ἔλεγα, ὁ γιός τους ποὺ τώρα ἔγινε ἕνας λεβέντης δυό μέτρα ἀλλὰ γιὰ μένα ὅπως καὶ ἡ Ἐλευθερία εἶναι τὰ χαριτωμένα ἔξυπνα καλόκαρδα καλοαναθρεμένα πιστιρίκια ποὺ γνώρισα πρὶν τριάντα χρόνια.
Πῶς νὰ ξεχάσω τὴν κα Ι. Ἰδομενέως, τὴν γειτόνισσα ποὺ μὲ τὸν συχωρεμένο τὸν σύζυγό της εἴχαμε μία ἰδιαίτερη σχέση, τοῦ ὁποίου ἔχω τα βιβλία καὶ τὸ κρασί, ἡ ὁποία ἐπειδὴ δὲν χωροῦσαν τὰ ἀποχαιρετιστήρια δῶρα της στὸ αὐτοκίνητὸ μου, μπῆκε στὸν κόπο νὰ μοῦ τὰ στείλῃ μὲ μεταφορικὴ ἑταιρεία, μὲ κόπο καὶ ἔξοδα.
Πῶς νὰ ξεχάσω τοὺς Καλαθάκηδες ἀπὸ τὶς Ἀρχάνες ποὺ μὲ τίμησαν μὲ τὴν θερμὴ τους φιλία τόσα χρόνια, τὸν Θοδωρῆ Χατζηανέστη, ποὺ ἄν καὶ μανάβης τότε καὶ ἀργότερα φωτογράφος στο ἐπάγγελμα, κατάλαβε τὶς ἀνάγκες μας καλύτερα ἀπὸ τὴν διοίκηση τοῦ νοσοκομείου καὶ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ μᾶς δώρισε ἠλεκτρονικὸ ἐξοπλισμό μὲ δικὰ του ἔξοδα γιὰ τὴν δημιουργία ἠλεκτρονικοῦ ἀρχείου τῆς Κλινικῆς θεμελιωμένο σὲ πρόγραμμα ποὺ ἔγραψα πολύ πρὶν ἀπὸ τὶς ἄλλες Κλινικὲς, χώρια ἡ φιλοξενία τὰ ἀστεῖα τοῦ πεθεροῦ του καὶ τὸ γέλιο τῆς Σοφίας τῆς κόρης του καὶ τὸ ὑπόδειγμα οἰκογενειακῆς διοίκησης τῆς συζύγου του, μὲ ἐξυπνάδα, χαμόγελο, εὐελιξία, καὶ αμέτρητη καλωσύνη. Ἄσε πιὰ ἡ μαγειρικὴ της.
Πῶς νὰ ξεχάσω τὴν οἰκογένεια τοῦ ἀδελφικοῦ φίλου ἀείμνηστου Γ. Φούσκη, ποὺ διετέλεσε ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀεροδρομίου "Ν. Καζαντζάκης" στὸ Ἡράκλειο, ποὺ ἔκανε τὰ ταξίδια μου εὔκολα μὲ κρῦα καὶ μὲ ζἐστες, μὲ τὴν σύζυγὸ του Γεωργία στέλεχος τῆς "'Ολυμπιακῆς" τότε, τὸν Ἀλεξανδρο καὶ τὸν Γιῶργο ποὺ συνέχισαν τὴν οἰκογενειακὴ παράδοση ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ ταξίδια, νὰ ζεσταίνουν τὴν καρδιὰ μου χειμώνα καλοκαίρι μὲ τὸν καλὸ τους λόγο, τὸν πολιτισμένο τους τρόπο, τὴν συμπαράστασή τους σὲ δύσκολες ὧρες. Στὴν ἴδια κατηγορία καὶ ο Μ. Σφακιανάκης μὲ τὸ ὀξὺ Ἀνωγειανὸ του πνεῦμα καὶ τὸ ἀσυναγώνιστο χιοῦμορ καὶ οἱ Ψαραδάκηδες.
Ὕστερα εἶναι ἕνας ὁλόκληρος Σύλλογος, ὁ "Μορφωτικὸς Σύλλογος Ἀριάδνη", ποὺ ὅλα του τὰ μέλη εἶναι ἐπιστήθιοι, ἀνεκτίμητοι, ἀδελφικοὶ φίλοι καὶ μὲ ἀποχαιρέτησαν θερμὰ.
Ἀπ'αὐτὸν τὸν Σύλλογο πρέπει νὰ ξεχωρίσω μερικοὺς ποὺ ἔπαιξαν σημαντικὸ ρόλο στὴν ζωὴ μου στὴν Κρήτη καὶ μὲ τὴν συντροφιὰ τους μὲ πλούτισαν ὡς κοινωνικὸ καὶ πνευματικὸ ἄνθρωπο.
Πρῶτοι ἔρχονται οἱ Παπαδάκηδες, ὁ αὐτάδελφος Γιάννης ποὺ μαζύ μέσα ἀπὸ μιὰ παλιὰ φωτογραφία ἀνακαλύψαμε "τυχαῖα", διάβαζε συγχρονικὰ, τοὺς κοινοὺς ἀγῶνες τῶν πατεράδων μας στὴν Ἀντίσταση στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, ὁ Μηνᾶς καὶ ὁ εὐαίσθητος σὰν χορδὴ βιολιοῦ Μανώλης, καὶ οἱ οἰκογένειὲς τους καὶ ἰδιαίτερα ἡ σύζυγος τοῦ Γιάννη, Ἑλένη ποὺ δὲν ὑπῆρξε δυσκολία καὶ ἀσθένειὰ μου (εὐτυχῶς λίγες) ποὺ νὰ μὴν τρέξῃ. Εὐτύχησα νὰ ἔχω φοιτήτρια τὴν Χάριτα, κόρη του Γιάννη ἡ ὁποία εἶναι ἤδη συνάδελφος, νὰ κρατήσω στὰ χέρια μου τὸν νεογέννητο γιό τοῦ Μηνᾶ καὶ νὰ δωρίσω ἕνα παιχνίδι γύρω ἀπὸ τὴν Γεωγραφία ἄν θυμᾶμαι καλά στὴν Μαρία τὴν κόρη τοῦ Μανώλη καὶ νῦν μαθηματικὸ. Τὰ ὑπόλιπα παιδιὰ τῆς οἰκογένειας, ὁ Ἀντώνης, ὁ Γιῶργος, ὁ Δημήτρης, καὶ ὁ Ἀντώνης τοῦ Μανώλη ἐπίσης σπουδάζουν καὶ ἔχουν κληρονομήσει ὅλες τῆς ἁρετὲς αὐτῆς τῆς ἀξιοθαύμαστης οἰκογένειας.
Ἄν ὅπως λέει ἡ Μεταφυσικὴ ὑπάρχουν καὶ ἀόρατοι δεσμοὶ πνευματικοῦ αἵματος τοὺς βίωσα μὲ τὸν Γιάννη.
Στὸ ἴδιο ἐπίπεδο βρίσκεται ὁ Μ. Δοκουμετζίδης, ἡ σύζυγὸς του Μιράντα καὶ ἡ οἰκογένειὰ τους γιὰ παρόμοιους λόγους. Τὸ σπίτι τους ἦταν πάντα μία φιλόξενη κυψέλη πνευματικῶν ἀναζητήσεων και συζητήσεων σὲ πνεῦμα ἐλευθερίας, ἀγάπης καὶ βαθύτατης ἐκτίμησης.
Οἱ δυό τους ἔχουν προχωρήσει πολύ στὸ πνευματικὸ μονοπάτι, υἱοθέτησαν ἕναν τρόπο ζωῆς ἁπλὸ, οὐσιαστικὸ, κοντά στὴν φύση, μακριὰ ἀπὸ τὸν καταναλωτισμὸ, ἔργῳ ἐναρμονισμένοι μὲ τὸ περιβάλλον, θὰ εἶχαν πολλὰ νὰ ποῦν καὶ νὰ διδάξουν, γύρω ἀπὸ τὸ πῶς στήνεται ἕνας τέτοιος τρόπος ζωῆς γιὰ ὅλους μας, βασισμένος σὲ ἤπιες μορφὲς ἐνέργειας, αὐστηρὰ ἀκολουθούμενη ὑγειινή διατροφὴ (ἐκεῖ δὲν μπόρεσα νὰ τοὺς ἀκολουθήσω), συνεχῆ πνευματικὴ ἄσκηση καὶ ἀναζήτηση, χωρὶς ἀσκητισμό, οὔτε ὑποκρισίες, πλούσιο φιλανθρωπικό ἔργο καὶ πάνω καὶ πέρα ἀπ'ὅλα δικαιοσύνη. Δὲν τοὺς ἀποχωρίστηκα καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀποχωριστῶ ποτέ.
Κατόπιν ἦταν ὁ σοφὸς Νέστορας τῆς πρακτικῆς ζωῆς, καλωσυνάτος ἀλλὰ καὶ αὐστηρὸς ὅταν ἔπρεπε, Μάρκος Κλαψινός. Ὁ Μάρκος ἦταν καὶ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξέρει νὰ λύνῃ προβλήματα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ νὰ προσφέρῃ ἀφιλοκερδῶς βοήθεια σὲ ὅσους τὴν χρειάζονται, μὲ χαμόγελο, γλυκὸ λόγο καὶ ὀργανωτικὸ πνεῦμα.
Εἶναι ἕνα ζωντανὸ ἀρχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ Ἡρακλείου καὶ τοῦ Ρεθύμνου απ'ὅπου κατάγεται γιὰ κοντὰ ἕναν αἰῶνα. Ἡ συναναστροφὴ καὶ οἱ συμβουλὲς του στάθηκαν σταθμὸς στὴν ζωή μου.
Ὁ ἀνοιχτόκαρδος καλωσυνάτος Κ. Χατζάκης μὲ τὸ χαμόγελο καὶ τὴν ἥρεμη αὐτοπεποίθηση ποὺ διαχεόταν στοὺς γύρω του, ὁ Γ. Ασκιανάκης ὁ ποιητὴς καὶ φιλόσοφος πρώην ἀστυνομικὸς, ὁ Δ. Πασαλῆς μὲ τὸ ἀναλυτικὸ μυαλό, οἱ Σταφυλάκηδες μιὰ ἀξιοθαύμαστη προκομένη οἰκογένεια ποὺ οἱ ἤρεμοι τρόποι τους καὶ ἡ εὐγένειὰ τους εἶναι αὐτὰ καθ'αὐτὰ ὑποδείγματα ζωῆς, ὁ Ν. Βισκαδουράκης σημαντικὸς ζωγράφος ποὺ ἀπεικονίζει μὲ τρομακτικὴ ἐνάργεια τὴν ἐσωτερικὴ πάλη τῶν ψυχικῶν μας ἀντίθετων καὶ ἀντίρροπων δυνάμεων, ἐνῶ παράλληλα εἶναι κορυφαῖος ἁγιογράφος, ὁ Μ. Μανοῦσος, ἴσως ὁ εὐφυέστερος ἄνθρωπος που γνώρισα στὴν Κρήτη ποὺ κληρονόμησε καὶ τὸν δυναμισμὸ τοῦ πατέρα του καὶ συναδέλφου Καθηγητοῦ Ο. Μανούσου, ὁ δυναμικὸς καλόκαρδος Γ. Ζαμπετάκης, ὁ Γ. Νοικοκυράκης, ὁ Σ. Νικολόπουλος, ἐπιστήθιος φίλος, εὐαίσθητος φωτογράφος, φιλοπρόοδος βαδίζει τὸ δικὸ του ἰδιαίτερο λεπτεπίλεπτο πνευματικὸ μονοπάτι πλούτίζοντας μὲ ἀρετὲς τὴν ψυχὴ του καθὼς περνᾶ ὁ χρόνος, ἐνῶ ὑπῆρξε ὁ ὀδοντίατρός μου γιὰ ὅσο καιρὸ ἔμεινα στὴν Κρήτη.
Ἕνας ἄλλος κύκλος φίλων καὶ γνωστῶν που μὲ ἀποχαιρέτισαν τιμητικὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ Ρέθυμνο.
Πρώτη καὶ καλύτερη ἡ κουμπάρα μου Μαρία Τζαγκαράκη, ἡ βαφτισιμιά μου Βαγγελιώ καὶ ὁ ἀδελφὸς της Παναγιώτης.
Λίγους πιὸ έργατικοὺς, ὀργανωτικοὺς καὶ πρακτικὰ ἐυφυεῖς ἀνθρώπους ἔχω γνωρίσει.
Ἤμουν θεράπων τῆς Μαρίας καὶ τὴν καθοδήγησα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης της στὴν Βαγγελιώ πρὶν ἀπὸ εἴκοσι τόσα χρόνια, ἡ ὁποία Βαγγελώ μεγάλωσε θέριεψε ὀμόρφυνε καὶ ἔγινε ποδοσφαιρίστρια σὲ διάφορες ὁμάδες τῆς Κρήτης καὶ προσεκλήθη στὴν Ἐθνικὴ ὁμάδα γυναικῶν. Μᾶς ἔκαναν τὴν τιμὴ, ἐκείνη καὶ ὁ σύζυγὸς της τότε Μίλτος νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ τὴν βαφτίσωμε. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀπολαύσαμε τὴν παρέα καὶ τὴν φιλοξενία τους στο Μπαλί καὶ τὸ ἀποχαιρετιστήριο δεῖπνο μᾶς ἄφησε μὲ ὑγρὰ τὰ μάτια.
Πάλι στὸ Μπαλί γνώρισα καὶ συνδεθήκαμε μὲ ἰσχυρὴ φιλία μὲ τὴν κα Μαρία Πολωγιώργη, τὸν γιὸ της Κωστῆ Φάλαγγα καὶ τὴν αἰθέρια νύφη της τὴν Κοραλία.
Ἡ κα Μαρία μὲ δίδαξε τὶ θὰ πῇ ἀγώνας ἐπιβίωσης καὶ πῶς φτιάχνει κανεὶς ἕνα κόσμημα ὅπως τὸ ξενοδοχεῖο "Bali Paradise" κυριλεκτικὰ ἀπὸ τὸ τίποτε.
Χρειάζεται μεράκι, νὰ ἀγαπᾶς αὐτὸ ποὺ κάνεις, ἄκαμπτες ἀρχὲς, σιδερένια θέληση, θάρρος, αὐστηρὴ διοίκηση καὶ πολλή μὰ πάρα πολλὴ παλληκαριά. Καπετάνισσα μὲ τὰ ὅλα της ἡ κα Μαρία εἶναι ἕνα ζωντανό μάθημα γιὰ τοὺς νέους ἐπίδοξους ἐπιχειρηματίες καὶ ἐμπνέει σεβασμὸ μόνον ποὺ θὰ τὴν ἀντικρύσῃς. Νομίζω ὅτι θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀπὸ τὶς πρωτοπόρους στὰ ζητήματα χειραφέτησης τῶν γυναικῶν.
Ὁ Κώστας εἶναι ἕνας νέος δραστήριος εὐφυὴς ἐπιχειρηματίας, μὲ ἀπίστευτη δύναμη ποὺ τοῦ περισσεύει καὶ τὴν χαρίζει ἁπλόχερα στοὺς γύρω μὲ χαμὀγελο, αὐθόρμητα καὶ ἀπλόχερα.
Εἶναι ἐκπαιδευμένος στὴν Ἑλβετία στὶς ξενοδοχειακὲς ἐπιχειρήσεις, καὶ κάνει από κολύμπι δύο χιλιόμετρα τὴν ἡμέρα ἔως παγκράτιο. Καταλαβαίνετε για τὶ θεριό τῆς φύσης μιλοῦμε.
Εἶναι ἀνεξάρτητος καὶ ἀκολουθεῖ τὸ δικὸ του μονοπάτι ἐπιχειρηματικὰ, ἐνῶ ἡ Κοραλία ἐνῶ ἔχει τὸ παρουσιαστικὸ ἑνὸς πρώτης γραμμῆς μοντέλλου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βλέπωμε στὰ εξώφυλλα τῶν περιοδικῶν καὶ ἀναπτύσσει τὶς δικὲς της δραστηριότητες, παράτολμες πολλὲς φορὲς ὅπως ἡ ἐρασιτεχνικὴ σπηλαιολογία, μαθαίνει ξένες γλῶσσες, εἶναι Η οἰκοδέσποινα και εἶναι ταυτόχρονα μὶα τρυφερὴ μανούλα γιὰ τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν Διομήδη.
Ἡ ὀργάνωση τῆς ζωῆς τους ἔχει πολλὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς τῶν Δοκουμετζίδη καὶ προχωροῦν ἀγαπημένοι στὸ δικὸ τους παράξενο, συναρπαστικὸ στὶς ἐξηγήσεις ποὺ δίνουν, πνευματικὸ μονοπάτι.
Δυσκολεύτηκα πολύ νὰ τοὺς πῶ ἀντίο.
Ὅταν λέμε ἀρχέτυπο Κρητικῆς λεβεντιᾶς μιλᾶμε γιὰ τὸν Κωστῆ τὸν Περακάκη.
Φιλόλογος καὶ φιλόσοφος ἀνάθρεψε πνευματικὰ γενιὲς καὶ γενιὲς μαθητῶν. Ἡ διδακτορικὴ του ἐργασία γιὰ τὸν Πλάτωνα θὰ πρέπει νὰ ἐκδοθῇ κάποτε ὡς ἐπαναστατικὰ ἀνατρεπτικὴ καὶ ἀκαδημαϊκὰ ὀρθὴ, ἄν καὶ γιὰ λόγους ἀρχῆς δὲν πῆρε τὸ δίπλωμά του, καθὼς τοῦ πρότειναν νὰ "στρογγυλέψῃ" τὶς ἀπόψεις ποὺ ἐξέφραζε, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἐπιβλέπων του τὴν βαθμολογοῦσε μὲ "Ἄριστα". Γι'αὐτὸ καὶ μόνον κέρδισε τὸν θαυμασμὸ μου καὶ μᾶς συνέδεσε ἀκατάλυτη φιλία ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.
Ἡ ἀυστηρὴ ἀρρενωπὴ του φυσιογνωμία μὲ τὸ πλούσιο μουστάκι καὶ τὰ πύρινα μάτια ἀλλάζει ὅταν χαμογελᾶ, ὅπως φωτίζεται ἕνα βουνὸ ὅταν βγαίνῃ ὁ ἥλιος μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα. Εὐγενὴς, ἐσωστρεφὴς ἐκ πεποιθήσεως, δωρικὰ λιτὸς, μεταμορφώνεται σὲ ἕναν ἀπολαυστικὸ δάσκαλο ὅταν ὁ ἴδιος ἀποφασίσῃ ὅτι τὸ ἔδαφος εἶναι πρόσφορο καὶ ὁ σπόρος τῶν λόγων του θὰ καρπίσῃ στὶς καρδιὲς τῶν συνομιλητῶν του ἤ ἄν πρέπει νὰ ὑπερασπίσῃ ἀρχὲς παιδείας, δημοκρατίας, ἐλευθερίας.
Ἀγαπᾶ τὴν γῆ του θαρρῶ τὸ ἴδιο μὲ τὴν σύζυγὸ του Ἀγγέλα, μία ἀξιοσημείωτη γυναίκα, θαρραλέα, εὐγενικὴ, μὲ πλούσιο φιλανθρωπικὸ ἔργο, δημόσια προσφορά καὶ μάνα πρώτης γραμμῆς. Ἡ κόρη τους Ρούσσα πέρασε ἀπὸ τὰ χέρια μου ὡς φοιτήτρια καὶ τὼρα εἶναι Παιδοκαρδιολόγος στὸ Ρέθυμνο, ἐνῶ πρόσφατα παντρεύτηκε ὁ γιὸς τους.
Ὅμως ἡ ἀποκάλυψη εἶναι νὰ δῇς τὸν Περακάκη νὰ χορεύῃ.
Εἶναι μία ἐπληκτικὴ ἐμπειρία, καθὼς ἡ Κρητικὴ ψυχὴ του κάνει τὸ σῶμα του νὰ μὴν ὑπακούῃ στὴν βαρύτητα καὶ νὰ μὴν πατᾶ κάτω καθὼς στροβιλίζεται στοὺς ἤχους τῆς λύρας.
Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ βλέπῃς τὰ μάτια αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου νὰ γεμίζουν δάκρυα καθὼς ἀποχαιρετιόμαστε ἐνῶ ἡ φωνὴ του παραμένει σταθερὴ καὶ ψύχραιμη.
Ὁ Ἀντώνης Πρεντάκης ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ καθετὶ στὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ γίγνεσθαι τὸν ἐνδιαφέρει γνήσια σὲ ἕνα πολύ βαθύτερο ἐπίπεδο ἀπὸ τὸν μέσο ὄρο.
Ἔχει σχολὴ ὁδηγῶν, αλλὰ πέραν τοῦ ὅτι διδάσκει ὁδήγηση, διδάσκει ζωὴ στοὺς μαθητὲς καὶ μαθήτριὲς του. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι περιζήτητος καὶ ἐργάζεται μέχρις ἐξαντλήσεως. Ἡ ὑψιπετοῦσα ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου μαζύ μὲ τὴν σημαντικὴ του μόρφωση παρασύρει πρὸς τὰ πάνω ὅποιον βρίσκεται κοντά του.
Ἀσυμβίβαστος ὑπέρμαχος τῆς ἐλευθερίας, ἀγωνίζεται ἐδῶ καὶ πολύ καιρὸ νὰ ἀνακαλύψῃ καὶ νὰ ἐφαρμόσῃ ἕνα πλαίσιο ἀρχῶν ὅπου αὐτὴ ἡ ἐλευθερία, ἀπὸ τὴν μία δὲν θὰ περιορίζεται ἀπὸ συμβατικότητες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν θὰ ἐκφυλιστῇ σὲ μία αὐτάρεσκα αὐτοανανφερόμενη ἀσυδοσία. Ἀγαπᾶ τὸν τόπο του καὶ τοὺς τρόπους του ἔως θανάτου καὶ ταυτόχρονα υἱοθετεῖ ἀνυπόκριτα καὶ εἰλικρινὰ κοσμοπολιτικὲς ἀπόψεις. Πῶς τὰ συμβιβάζει αὐτὰ δὲν τὸ ξέρω, ἀλλὰ τὰ καταφέρνει μιὰ χαρὰ.
Προσηνής καὶ γελαστὸς μὲ πλούσιο χιοῦμορ συνήθως, γίνεται αὐστηρὸς καὶ ἀπολαυστικὰ καυστικὸς ὅπου τίθεται θέμα ἀρχῶν και μὲ τίμησε μὲ τὴν φιλία του έδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια. Ὡς κοινωνικὸ ὄν δὲν εἶναι ἀδιάφορος πρὸς τὶς μικροπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ ἐπειδὴ ὁ πόνος τοῦ ἄλλου εἶναι καὶ δικὸς του πόνος, αὐτὸ τὸ ξέρει ἀπὸ πρῶτο χέρι, τὸν ἐσωτερικεύει καὶ τὸν κάνει δικό του ἐλπίζοντας ὅτι θὰ μετριαστῇ ὁ πόνος τοῦ ἄλλου, ἔως τὸ σημεῖο νὰ φθείρῃ τὴν δικὴ του ὑγεία.
Βαδίζει ἕνα δύσκολο ἀνηφορικὸ κοινωνικὸ καὶ πνευματικὸ μονοπάτι πού ἀκόμη καὶ τὰ ἀξιολογότατα παιδιὰ του δὲν νομίζω ὅτι τὸ καταλαβαίνουν. Πρέπει νὰ γράψῃ καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ τοῦ χάρισα μιὰ γραφίδα. Ποῦ νὰ βρῇ τὸν καιρὸ ὅμως. Οἱ ἄλλοι ἔχουν ἀνάγκες.
Ὁ Παντελῆς Γαγάνης εἶναι ἕνας Κρητικὸς ἀριστοκράτης τῆς παλιᾶς σχολῆς.
Εἶναι ἄνθρωπος μὲ μεγάλη πεῖρα, εὐγενέστατος, λεπτός, μὲ προσηνῆ χαρακτῆρα, εὐφυέστατος καὶ θυμόσοφος, πρόθυμος στὴν προσφορὰ γιὰ τὸ κοινὸ καλό, ὁ Νέστορας τοῦ Ρεθύμνου, ἀντίστοιχος τοῦ
Μάρκου ἀπὸ τὸ Ηράκλειο.Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὴ βοήθεια ποὺ προσέφερε σὲ κοινοὺς σκοπούς καὶ ἔργα καὶ γιὰ τὰ συγκινητικὰ του λόγια ὅταν εἰδωθήκαμε γιὰ τελευταία φορὰ στὸ Ἀτσιπόπουλο.
Ὁ Σ. Σπανουδάκης εἶναι ἕνας ἐλπιδοφόρος νέος πολιτικὸς τοῦ ὁποίου ἡ ἐυφυΐα καὶ ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρα λένε ὅτι ὁ τόπος μας ἔχει ἐλπίδες.
Ὁ Σ. Σασαρώλης, ἕνας ἡρωϊκὸς συνάδελφος ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ὑποδειγματικὴ ἐπιτομὴ τοῦ λειτουργοῦ τοῦ ΕΣΥ ποὺ διάφορα προβλήματα δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ περατώσῃ τὴν ἄριστη διδακτορικὴ ου διατριβὴ, ἀλλὰ τοῦ ὁποίου ἡ ἐντιμότης καὶ προσφορὰ θὰ μείνουν γιὰ πάντα στὴν μνήμη τῆς Κρήτης.
Τὶ νὰ πῶ ὅμως γιὰ τὸν Μανοῦσο Ψαρουδάκη, τοῦ ὁποίου ὁ χαρακτῆρας, τὸ ἦθος ἡ εὐψυχία καὶ ἡ ἐπαγγελματικὴ ποιότης εἶναι ἀπαράμιλα. Εἶναι ὅμως καὶ μαντιναδολόγος καὶ στὴν τελευταία μας συνάντηση μὲ τίμησε γράφοντας γιὰ χάρη μου στίχους ποὺ ἦταν πολύ παραπάνω απ'ὅσο ἀξίζω.
Ἀπὸ τὸν Ἁγ. Νικόλαο εἶναι ὁ Γ. Βάρδας καὶ ἡ ἐκπληκτικὴ του οἰκογένεια ποὺ μᾶς συνδέουν άδεφικοὶ δεσμοὶ ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ τὰ παιδιὰ μας μεγάλωσαν μαζύ. Τώρα πιὰ οἱ κόρες του καὶ ὁ γιός του καταλαμβάνουν σπουδαῖες θέσεις στὸν ΟΗΕ, τὸν ἐπιχειρηματικὸ κόσμο καὶ τὸν κόσμο τῶν ἐπιστημῶν ὑπό τὴν καθοδήγηση μιᾶς πατρικῆς ὑποδειγματικῆς ἐντιμότητας, μαχητικότητας και καλωσύνης καὶ τῆς μητρικῆς δύναμης, διορατικότητας καὶ συνεχοῦς παρότρυνσης στὴν μάθηση καθὼς ἡ σύζυγὸς του Ἄσπα εἶναι μία ένσαρκωμένη φυσικὴ δύναμη, κάτι ἀπὸ τὶς παλιὲς θρησκεῖες τῆς Μητέρας, ὁρμητικὴ, δυνατὴ, γόνιμη καὶ δημιουργικὴ.
Ἀπὸ τὰ Χανιὰ μὲ ἀποχαιρέτησαν μὲ συγκινητικὰ λόγια ἡ πρώην μαθήτριὰ μου Κωνσταντίνα καὶ ὁ σύζυγὸς της, ὁ ἐπίσης πρώην μαθητὴς μου Μανώλης Χουστουλάκης, ἡ συνάδελφος καὶ πρώην εἰδικευομένη μου κα Τζουτζουράκη, ὁ Νίκος Μπολάκης (τοῦ ὁποίου μάλιστα δὲν μπόρεσα νὰ κανω μία χάρη ποὺ μοῦ ζήτησε καὶ νὰ ἀνταποδώσω μικρό μέρος τῆς φιλοξενίας ποὺ παρέσχε στὴν οἰκογένειὰ μου ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια), ἡ οἰκογένεια Ξηρουχάκη, ἡ συνάδελφος κα Μπαλωμενάκη καὶ ἄλλοι φίλοι.
Ἡ κορυφαία ὅμως ἐκδήλωση τιμῆς ἦταν ἡ συνάντηση μετὰ Βαΐων καὶ κλάδων ποὺ διοργάνωσε ὁ ἐπιστήθιος φίλος καὶ κατὰ κάποιο τρόπο πνευματικὸς γιός μου, ὁ δικηγόρος Νῖκος Σκουλᾶς ἀπὸ τὰ Ἀνώγεια καὶ ὁ ἀνεκτίμητος Πολωγιάννης στὸ μιτάτο τοῦ τελευταίου πάνω στὸν Ψηλορείτη μὲ θαυμάσιους μουσικοὺς, μαντινάδες, ἀντικρυστὸ, βραστὸ, κοκκινιστό, πιλάφι, μπόλικο κρασί, κάμποσες μπαλωθιὲς, ἀστεῖα καὶ σοβαρὰ ἀνακατεμένα, σὰν τὶς πέρλες περιδέραιου ποὺ μοῦ τὸ πέρασαν στὴν ψυχὴ μου καὶ θὰ τὸ φορῶ μέχρι νὰ κλείσω τὰ μάτια μου καὶ ἀκόμη πιο πέρα.
Τόσους πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄντρες καὶ γυναῖκες νὰ μὲ προσέχουν καὶ να μὲ περιποιοῦνται ὁλονυχτὶς ποτὲ μου δὲν εἶχα. Ἦταν ὁ Κρητικὸς ἀπαράμιλλος τρόπος βεβαίωσης αὐτοῦ ποὺ εἶναι πολύτιμο καὶ αὐτὸ εἶχε τὴν μεγαλύτερη σημασία. Ἡ ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ φιλοξενούμενου εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς φιλοξενίας, καὶ ὄχι τὰ ἐξωτερικὰ κοινωνικὰ, κοσμικὰ στολίδια δύναμης, πλούτου, ἐπίδειξης. Στὰ ὄρη ὁ ἄνθρωπος στέκεται γυμνὸς μπροστὰ στὸν Δημιουργὸ του καὶ αὐτοὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν Κορυβάντων καὶ τῆς Ἀμάλθειας ἀναθρέφουν μὲ γυνακεία φροντίδα καὶ ἀντρίκιο χορό αὐτὸ ποὺ εἶναι θεϊκὸ μέσα κι ἀπάνω του. Αὐτὴ εἶναι ἡ Κρητικὴ φιλία καὶ εἶμαι εὐγνώμων ποὺ μὲ μύησαν σ'αὐτὴ καὶ μοῦ τὴν παρέδωσαν ὡς παρακαταθήκη.
Εἶμαι πολύ λίγος γιὰ νὰ ξομπλιάσω τον Πολωγιάννη.Μᾶς ἑνώνει ἐκεῖνος ὁ ἄφατος ἀρχέγονος δεσμὸς τῶν ἀπανταχοῦ φύσει ὀρεσίβιων.
Καταλαβαίνω πιὸ πολύ τὸν Νῖκο.
Ὁ Νῖκος κατάγεται ἀπὸ μιὰ δυνατὴ ρίζα τοῦ Ψηλορείτη μὲ μακρυὰ ἱστορία γεμάτη παθήματα καὶ κατορθώματα καὶ σημαντικὸ ρόλο καὶ τοπικὰ καὶ πανελλήνια, ἀπὸ τὸ Ἀρκάδι ὡς τὰ σήμερα. Ὁ πατέρας του ὁ παπᾶς καὶ ἡ μητέρα του μὲ τὶς χίλιες χάρες, τὸν ἀνάθρεψαν ὅπως ταιριάζει σὲ ἕναν πρίγκηπα. Ἐσωτερικὴ δύναμη καὶ αὐστηρότητα πῆρε ἀπὸ τὴν μεριὰ τοῦ παπᾶ, προσήνεια καὶ εὐαισθησία ἀπὸ τὴν παπαδιὰ καὶ ἕνα γρήγορο παιχνιδιάρικο πνεῦμα κατ'εὐθείαν ἀπ' τὰ Ἀνώγεια. Τοῦ κληροδότησαν ἕνα κοινωνικὸ, πολιτικὸ καὶ πολιτισμικὸ φορτίο ποὺ δύσκολα ἀντέχει ἄνθρωπος ἐνάρετος, χωρίς νὰ διαφθαρῇ.
Τὶ πιὸ εὔκολο στὶς μέρες μας ποὺ ἡ διαφθορὰ εἶναι ὁ κυρίαρχος τρόπος ζωῆς;
Ὁ Νῖκος δὲν ξεστράτισε παρὰ τοὺς πειρασμοὺς τῆς δύναμης καὶ προβολῆς ἤ ἀκόμη χειρότερα δὲν πῆρε τὸν σκοτεινὸ δρόμο τῆς περιοχῆς, ποὺ ἄλλον θὰ εἶχαν ἀπὸ καιρὸ πλανέψει καὶ προετοιμάζεται νὰ παίξῃ τὸν δικὸ του ρόλο ποὺ, σημειῶστε το ποὺ σᾶς τὸ λέω, θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικὸς γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Ἀσκεῖται πνευματικὰ, έργάζεται μέχρις ἐξαντλήσεως, οἰκοδομεῖ ἕνα πλέγμα γνήσιων κοινωνικῶν σχέσεων, στοχάζεται πολύ καὶ γράφει λίγα ἀλλὰ καλὰ (πρὸς τὸ παρὸν), γνωρίζει τὸν κόσμο μὲ ταξίδια καὶ περιηγήσεις, ψηλαφεῖ, ἀνιχνεύει τὴν κοινωνία, ζυμώνεται μαζύ της καὶ μὲ τὰ προβλήματὰ της καὶ τὸ κυριότερο, δὲν ἀφήνει τὸ μολυσμὲνο πολιτικὸ περιβάλλον ποὺ σκότωσε τὴν Νέα Ἑλλάδα νὰ τὸν φθείρῃ. Εἶναι γεννημένος ἡγέτης, εὔψυχος, κιμπάρης ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ παλιοί, μεγαλόψυχος, εὔχαρις, εὐαίσθητος ἀπέναντι στὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα καὶ δυστυχία, ἀμείλικτος μπροστὰ στὴν ἀδικία. Τὶς ἀρετὲς του συμπληρώνουν ἕνα βαθύτατο ἀνθρωπιστικὸ πνεῦμα καὶ μία γνήσια διάθεση, ἀφοῦ πρωτα γνωρίσει τὸν ἑαυτὸ του, νὰ βοηθἠσῃ καὶ ἄλλους νὰ ἀνεβοῦν τὰ σκαλιὰ τῆς προόδου.
Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ σὲ κάνουν φίλο ἄνθρωποι σὰν τὸν Νῖκο καὶ τὸν Πολωγιάννη καὶ νὰ σὲ βάλουν στὸ σπίτι τους καὶ πάνω στὰ βουνὰ ἡ κα Νίκη ἡ σύζυγος τοῦ Νίκου, ἐπίσης Ἀνωγειανή μὲ τὰ ὅλα της, νὰ βγάλῃ ἀπὸ τὸν γιοῦκο τῶν προικιῶν της τὸ καλὸ της κεντημένο ἀραχνοΰφαντο τραπεζομάντηλο καὶ νὰ τὸ στρώσῃ μπροστὰ σου στὸ τραπέζι τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ.
Στὶς 10 Σεπτεμβίου ἡμέρα Κυριακὴ, ξεκίνησα γιὰ τῆν Ρογδιὰ ὅπου ἡ Β. Δαράκη, εἶχε ὀργανώσει τὸ ἀποχαιρετιστήριο τραπέζι. Ἡ Βασιλικὴ, διδάκτωρ τοῦ ΠΚ πλέον καὶ ντε φάκτο διάδοχὸς μου, ἦρθε σὲ μένα ὅταν ἦταν 13-14 ἐτῶν μὲ τὸν ἀείμνηστο πατέρα της ζητώντας τὶς συμβουλές μου.
Στήν συνέχεια ἦταν φοιτήτριὰ μου, εἰδικευομένη μου, μετεῖχα τῆς ἐπίβλεψης τῆς διατριβῆς της καὶ τὼρα εἶναι ἐπικεφαλῆς ἀπό ἄποψη ΕΣΥ καὶ ἔως τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ μου διαδόχου στὴν Κλινικὴ Ἐνδοκρινολογίας, Σ. Διαβήτου καὶ Νόσων τοῦ Μεταβολισμοῦ στὸ ΠΝΗ, πλαισιούμενη ἀπὸ τὴν ἐπίσης πρώην φοιτήτριὰ μου κα Σφακιανάκη. Στὴν τελευταία σειρὰ εἰδικευομένων ἀπότελούμενη ἀπὸ τοὺς/τὶς Θ. Λιαριγκοβινό, Μ. Χρυσουλάκη, Κ. Καλοτίνη, Π. Φλωροσκούφη, Μ.Δολαψάκη, ἡ κα Χρυσουλάκη ἦταν ἐπίσης φοιτήτριὰ μου.
Δύσκολη, πολύ δύσκολη σιγμή γιὰ μένα.
Παρευρίσκονταν μὲ τὶς οἰκογένειὲς τους, σχεδὸν τὸ σύνολο ὅσων ἔκαναν τὴν εἰδικότητὰ τους μαζὶ μας στὸ ΠΝΗ, περιλαμβανομένων τῆς πρώτης εἰδικευομένης Ι.Πετρογιαννάκη τοῦ Ν. Ζαμπουλάκη, τῆς Β. Θεοδωράκη, τῆς κας Πέτκοβα, τῆς Α-Μ Golatz, τῆς Ε. Βολανάκη, μαζύ με τὴν τελευταία σειρὰ εἰδικευομένων, ἀλλὰ καὶ ὅσοι δὲν παρευρίσκονταν ὅπως ὁ Γ. Γεωργᾶς ποὺ εἶναι στὴν Ρόδο, ὁ Γ. Παυλίδης ποὺ εἶναι στὴν Κοζάνη, ἡ Μ. Κουτσάκη ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἡ .κα Καρυπίδου ἀπὸ τὴν Δράμα, κα ἔστειλαν τὰ χαιρετίσματὰ τους και μέχρι καὶ κρασί καὶ δίπλες ἦρθαν ἀπὸ τὴν κα Λ. Τζίφα ποὺ εἶναι τώρα στὴν Καλαμάτα. Δὲν εἶναι πλήρης ὁ κατάλογος ἀλλ'αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀγαπῶ λιγότερο ὅλους καὶ ὄλες ποὺ δὲν ἀναφέρονται καὶ ἐκπαιδεύθηκαν σὲ μία Κλινικὴ ποὺ εἶχε λάβει τὴν εὐρωπαϊκὴ διάκριση Κέντρου Ἐκπαίδευσης στὴν Ἐνδοκρινολογία ἀπὸ τὴν UEMS.
Λέω μαζύ μας καὶ ὄχι μαζύ μου καθὼς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια εἶχα στὸ πλευρὸ μου δύο ἀπὸ τοὺς πιὸ σημαντικοὺς ἀνθρώπους τῆς ζωῆς μου.
Τὴν Εὐαγγελία Μαμαλάκη ὡς Ἐπιμελήτρια τοῦ ΕΣΥ καὶ ἀργότερα Δ/ντρια, διδάκτορα τοῦ Παν/μίου Κρήτης καὶ τὸν Δ/ντὴ ΕΣΥ Γ. Καλικάκη ποὺ ἐπίσης παρευρίσκονταν. Καὶ οἱ δύο ἔχουν συνταξιδοτηθῇ.
Σἐ ὑπηρεσιακὲς ἐπιστολὲς ἐπ'εὐκαιρίᾳ τῶν προαγωγῶν τους εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ προβῶ σὲ μία ἀναλυτικὴ ἔκθεση τῶν ἀρετῶν τους ὡς ἐπιστημόνων καὶ ἀνθρώπων. Ἐδῶ τὸ μόνο ποὺ ἔχω νὰ πῶ εἶναι ἕνα μεγάλο εύχαριστῶ. Ἡ τοπικὴ κοινωνία τοὺς χρωστᾶ πολλὰ καὶ τοὺς τὸ δείχνει, ἀλλὰ καὶ οἱ δυὸ τους μὲ τὴν συστολὴ ποὺ τοὺς διακρίνει τὸ προσπερνοῦν σὰν νὰ εἶναι κὰτι φυσικὸ καὶ μὲ μία ἀσκητικὴ ἐπιμονὴ τὸ ὑποβιβάζουν. Πόσο λίγους τέτοιους συναδέλφους καὶ ἀνθρώπους ἔχομε. Πόσο τοὺς ἔχομε ἀναγκη.
Θὰ ἦταν παράλειψη νὰ μὴν ἀναφέρω τοὺς χαιρετισμοὺς καὶ τὶς εὐχὲς τῶν Παπανικολήδων μικιοῦ καὶ μεγάλου ἀπὸ τὸν Ἁγ. Μάμα καὶ τὶς μοναχὲς καὶ τὴν ἡγουμένη τῶν Ἁγ. Θεοδώρων" ποὺ ἐπισκεπτόμουν συχνά. Ἐγὼ ἔδινα συμβουλὲς γιὰ τὴν ὑγεία τους καὶ ἐλάμβανα πνευματικὴ τροφὴ ὡς ἀντίδωρο. Ζητῶ συγγνώμην ἀπὸ ὅλους ὅσους δὲν ἀνέφερα διότι αὐτὸ τὸ σημείωμα θὰ ἔπρεπε νὰ πάρῃ πολύ μεγαλύτερη ἐκταση.
Τὴν ἄλλη μέρα πῆρα τὸ πλοῖο "Faistos Palace" τῶν "Μινωϊκῶν" γιὰ τὸν Πειραιᾶ.
Ἦλθα στὴν Κρήτη μὲ τὸ "Ρέθυμνο" τῆς ΑΝΕΚ ἄνοιξη τοῦ 1987 καὶ φεύγω φθινόπωρο τοῦ 2017 μὲ τὶς "Μινωϊκὲς".
Ναὶ φεύγω πλουσιότερος ὡς ἄνθρωπος καὶ μὲ συντροφεύει κάτι πολυτιμότερο ἀπὸ τῆν θέση ποὺ δὲν κατέκτησα. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Κρήτης καὶ ἡ παράξενη μὰ πανταχοῦ παροῦσα ἱερότητα αὐτοῦ τοῦ τόπου ποὺ μὲ φυσικοὺς καὶ μεταφυσικοὺς ὅρους μὲ ἄλλαξαν γιὰ πάντα.
Σκέφτομαι πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὸς ὁ τόπος μὲ τὲτοιο ἀνθρώπινο πλοῦτο ποὺ γνώρισα στὸ πέρασμὰ μου ἀπὸ τὴν Κρήτη, νὰ κακοστρατίζῃ τὸσο πολύ.
Ἤδη στὴν ψυχὴ μου ζωγραφὶζω τὴν εἰκόνα τοῦ Καλιδρόμου, τοῦ ἄλλου τόπου-πόλου τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ἐξέλιξὴς μου ποὺ μὲ περιμένει γιὰ νὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶνα, κυρίαρχεῖ ὅμως ἡ εἰκόνα τῆς Ἀντιγόνης μου ποὺ πρέπει νὰ ξαναγνωρίσω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ τὴν ξανανταμώσω.
Μᾶς φαντάζομαι σὰν ἀκροβάτες ποὺ κάνουν κούνια ξεχωριστὰ, ἐπικίνδυνα ψηλὰ ἀπό τὸ ἔδαφος χωρὶς δίχτυ ἀσφαλείας, καὶ πότε πλησιάζουν, πότε ἀπομακρύνονται. Ὅπως γίνεται λοιπόν στό τσίρκο, στὸ πλησιέστερο σημεῖο τῆς ταλάντωσὴς μας, ἄφησα τὴν κούνια καὶ σάλταρα πρὸς τὸ μέρος της. Θὰ μὲ πιάσῃ ἄραγε;
Ἔρχεται στὸ νοῦ μου ὁ Σπῦρος μου, ποὺ γίνεται ἕνας σημαντικὸς πνευματικὸς ἱερωμένος, τὰ ἐγγόνια μου, ἡ Φωτεινή μου ἡ νύφη μου καὶ βέβαια ὁ ἥσυχος ἀλλὰ φοβερὸς καὶ τρομερὸς Ἀντώνης ποὺ προοδεύει μὲ ἅλματα στὸ διεθνὲς στερέωμα τῆς ἐνέργειας ὡς καθηγητὴς τοῦ Παν/μίου τοῦ Leuven στὶς Βρυξελλες καὶ ποὺ ἡ Ἑλλάδα τὴν ὁποία ἀγαπᾶ καὶ στὴν ὁποία θέλει νὰ ζήσῃ τοῦ κλείνει, ὅπως καὶ σὲ τὸσα ἄλλα Ἑλληνόπουλα τὴν πόρτα, διότι οἱ ἰκανοί καὶ ἐνάρετοι δὲν ἔχουν θέση στὸν τόπο μας σήμερα.
Φτἀνομε στὸν Πειραιᾶ ξημέρωμα. Εἶναι μιὰ καινούρια ἡμέρα. Εἶμαι ἕτοιμος.Πᾶμε.
Τὸ παράξενο εἶναι ὅτι συνάδελφοι ἄλλων Τμημάτων,ὅπως τὸ Φυσικὸ, τὸ Χημικὸ, τὸ Μαθηματικὸ, τὸ Βιολογικὸ μὲ ἀγκάλιασαν μὲ θέρμη ἀλησμόνητη καὶ μὲ περιέβαλλαν μὲ περισσή ἐκτίμηση. Ἀνεκτίμητη ἀμοιβαία φιλία μὲ συνδέει μὲ τὸν Kαθηγητὴ Θ. Τομαρᾶ καὶ τὴν σύζυγό του Χαρὰ, παρά τὶς ἔντονες ἀλλὰ στερούμενες ἀρνητικῶν συναισθημάτων ἀντιπαραθέσεις μας στὶς Ἐπιτροπὲς Βιβλιοθήκης καὶ Δικτύων. Ξέραμε ὅτι στὸ τέλος τῆς ἡμέρας μοχθούσαμε καὶ οἰ δύο γιὰ τὸ καλὸ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ βγαίναμε μὲ χαμόγελα καὶ ἀστεῖα ἀπ'αὐτὲς.
Ὁ εὐφυέστατος καὶ καλός φίλος Καθηγητὴς Κίτσος Λούης ἀπὸ τὸ Βιολογικὸ Τμῆμα μὲ περιέβαλλε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ μὲ τίμησε ἀναθέτοντὰς μου τὴν φροντίδα τῆς ὑγείας του σὲ ὅ,τι ἀφοροῦσε τὴν εἰδικότητὰ μου καθὼς καὶ μελῶν τῆς οἰκογενείας του. Τὶ νὰ πῶ γιὰ τὴν ἐκλεπτυσμένη σχέση, τὴν γνήσια φιλία καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μὲ τὴν ὁποία μὲ περιέβαλλε ὁ Καθηγητὴς Βιολογίας καὶ ἀκαδημαϊκός κος Ζοῦρο καὶ τὴν οἰκογένειὰ του ἐπί σειρὰ ἐτῶν.
Ὁ ἐξαίρετος συνάδελφος Καθηγητὴς κος Τερτίκας καὶ ἡ κα Σουζάννα Παπαδοπούλου ἀπὸ τὸ Μαθηματικὸ μοῦ συμπεριφέρθηκαν μὲ τόση λεπτότητα καὶ ἐκτίμηση ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ τὶς ἀποτυπώσω σὲ μία φρἀση ἄν καὶ ἔβλεπα ὅτι τοὺς παραξένευε τὸ ἐρασιτεχνικὸ μου ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐπιστήμη τους.
Ὁ κατάλογος εἶναι μακρύς καὶ ἄς μὲ συγχωρήσουν οἱ καλοὶ συνάδελφοι τοὺς ὁποίους δὲν ἀναφέρω.
Ἡ ἀναχώρησή μου πέρασε ἀπαρατήρητη σχεδὸν ἀπὸ τὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ μὲ ἕνα τελευταῖο "ὄχι" ἀπὸ τὸν Τομέα Παθολογίας στὴν παράκληση ἐπιλογῆς τοῦ προσωρινοῦ διαδόχου μου πεταμένο σαν πάρθιο βέλος, ἴσα πάνω στὸ στῆθος μου, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο ὅπως λ.χ. ἡ κα Συναδινάκη, καὶ ἡ κα Μιχελῆ ἀπὸ τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ καὶ ἀσθενεῖς ποὺ στὶς τελευταῖες ἐπισκέψεις ἔφευγαν μὲ τὴν φράση: "Ἴντα θὰ γενοῦμε τώρα γιατρὲ", λὲς καὶ ἤμουν ὁ μοναδικὸς ἐνδοκρινολόγος στὸ νησὶ, καθώς καὶ τὴν εὐρύτερη κοινωνία τῆς Κρήτης ποὺ μὲ γέμισε τιμὲς καὶ μὲ ἔκανε νὰ δακρύσω πολλές φορὲς ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ συγκίνηση.
Θὰ θυμᾶμαι πάντοτε τὰ δάκρυα τῆς Ε. Μανιαδάκη, τῆς κόρης της σπιτονοικοκυρᾶς μου καὶ τὸ παραπονεμένο βλέμμα της κάθε φορὰ ποὺ μὲ ἔβλεπε ἀπὸ τὸτε ποὺ τοὺς ἀνακοίνωσα τὴν απόφασή μου ὅτι ἀναχωρῶ, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν Κατερίνα καὶ τὸν Θανάση Μανιαδάκη ποὺ δὲν εἴμαστε πιὰ ἁπλῶς γνωστοὶ καὶ φίλοι ἀλλὰ στὶς καρδιὲς μας εἴμαστε κάτι παραπάνω ἀπὸ συγγενεῖς. Ὁ Θανάσης ἔβγαλε τα κλειδιὰ τοῦ σπιτιοῦ τους στὸ ἀποχαιρετιστήριο γεῦμα καὶ μοῦ τὰ ἔδωσε γιατὶ "εἶναι καὶ δικό σου σπίτι".
Δὲν πῆγε πίσω ὁ "Δημητράκης" ὅπως τὸν ἔλεγα, ὁ γιός τους ποὺ τώρα ἔγινε ἕνας λεβέντης δυό μέτρα ἀλλὰ γιὰ μένα ὅπως καὶ ἡ Ἐλευθερία εἶναι τὰ χαριτωμένα ἔξυπνα καλόκαρδα καλοαναθρεμένα πιστιρίκια ποὺ γνώρισα πρὶν τριάντα χρόνια.
Πῶς νὰ ξεχάσω τὴν κα Ι. Ἰδομενέως, τὴν γειτόνισσα ποὺ μὲ τὸν συχωρεμένο τὸν σύζυγό της εἴχαμε μία ἰδιαίτερη σχέση, τοῦ ὁποίου ἔχω τα βιβλία καὶ τὸ κρασί, ἡ ὁποία ἐπειδὴ δὲν χωροῦσαν τὰ ἀποχαιρετιστήρια δῶρα της στὸ αὐτοκίνητὸ μου, μπῆκε στὸν κόπο νὰ μοῦ τὰ στείλῃ μὲ μεταφορικὴ ἑταιρεία, μὲ κόπο καὶ ἔξοδα.
Πῶς νὰ ξεχάσω τοὺς Καλαθάκηδες ἀπὸ τὶς Ἀρχάνες ποὺ μὲ τίμησαν μὲ τὴν θερμὴ τους φιλία τόσα χρόνια, τὸν Θοδωρῆ Χατζηανέστη, ποὺ ἄν καὶ μανάβης τότε καὶ ἀργότερα φωτογράφος στο ἐπάγγελμα, κατάλαβε τὶς ἀνάγκες μας καλύτερα ἀπὸ τὴν διοίκηση τοῦ νοσοκομείου καὶ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ μᾶς δώρισε ἠλεκτρονικὸ ἐξοπλισμό μὲ δικὰ του ἔξοδα γιὰ τὴν δημιουργία ἠλεκτρονικοῦ ἀρχείου τῆς Κλινικῆς θεμελιωμένο σὲ πρόγραμμα ποὺ ἔγραψα πολύ πρὶν ἀπὸ τὶς ἄλλες Κλινικὲς, χώρια ἡ φιλοξενία τὰ ἀστεῖα τοῦ πεθεροῦ του καὶ τὸ γέλιο τῆς Σοφίας τῆς κόρης του καὶ τὸ ὑπόδειγμα οἰκογενειακῆς διοίκησης τῆς συζύγου του, μὲ ἐξυπνάδα, χαμόγελο, εὐελιξία, καὶ αμέτρητη καλωσύνη. Ἄσε πιὰ ἡ μαγειρικὴ της.
Πῶς νὰ ξεχάσω τὴν οἰκογένεια τοῦ ἀδελφικοῦ φίλου ἀείμνηστου Γ. Φούσκη, ποὺ διετέλεσε ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀεροδρομίου "Ν. Καζαντζάκης" στὸ Ἡράκλειο, ποὺ ἔκανε τὰ ταξίδια μου εὔκολα μὲ κρῦα καὶ μὲ ζἐστες, μὲ τὴν σύζυγὸ του Γεωργία στέλεχος τῆς "'Ολυμπιακῆς" τότε, τὸν Ἀλεξανδρο καὶ τὸν Γιῶργο ποὺ συνέχισαν τὴν οἰκογενειακὴ παράδοση ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ ταξίδια, νὰ ζεσταίνουν τὴν καρδιὰ μου χειμώνα καλοκαίρι μὲ τὸν καλὸ τους λόγο, τὸν πολιτισμένο τους τρόπο, τὴν συμπαράστασή τους σὲ δύσκολες ὧρες. Στὴν ἴδια κατηγορία καὶ ο Μ. Σφακιανάκης μὲ τὸ ὀξὺ Ἀνωγειανὸ του πνεῦμα καὶ τὸ ἀσυναγώνιστο χιοῦμορ καὶ οἱ Ψαραδάκηδες.
Ὕστερα εἶναι ἕνας ὁλόκληρος Σύλλογος, ὁ "Μορφωτικὸς Σύλλογος Ἀριάδνη", ποὺ ὅλα του τὰ μέλη εἶναι ἐπιστήθιοι, ἀνεκτίμητοι, ἀδελφικοὶ φίλοι καὶ μὲ ἀποχαιρέτησαν θερμὰ.
Ἀπ'αὐτὸν τὸν Σύλλογο πρέπει νὰ ξεχωρίσω μερικοὺς ποὺ ἔπαιξαν σημαντικὸ ρόλο στὴν ζωὴ μου στὴν Κρήτη καὶ μὲ τὴν συντροφιὰ τους μὲ πλούτισαν ὡς κοινωνικὸ καὶ πνευματικὸ ἄνθρωπο.
Πρῶτοι ἔρχονται οἱ Παπαδάκηδες, ὁ αὐτάδελφος Γιάννης ποὺ μαζύ μέσα ἀπὸ μιὰ παλιὰ φωτογραφία ἀνακαλύψαμε "τυχαῖα", διάβαζε συγχρονικὰ, τοὺς κοινοὺς ἀγῶνες τῶν πατεράδων μας στὴν Ἀντίσταση στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, ὁ Μηνᾶς καὶ ὁ εὐαίσθητος σὰν χορδὴ βιολιοῦ Μανώλης, καὶ οἱ οἰκογένειὲς τους καὶ ἰδιαίτερα ἡ σύζυγος τοῦ Γιάννη, Ἑλένη ποὺ δὲν ὑπῆρξε δυσκολία καὶ ἀσθένειὰ μου (εὐτυχῶς λίγες) ποὺ νὰ μὴν τρέξῃ. Εὐτύχησα νὰ ἔχω φοιτήτρια τὴν Χάριτα, κόρη του Γιάννη ἡ ὁποία εἶναι ἤδη συνάδελφος, νὰ κρατήσω στὰ χέρια μου τὸν νεογέννητο γιό τοῦ Μηνᾶ καὶ νὰ δωρίσω ἕνα παιχνίδι γύρω ἀπὸ τὴν Γεωγραφία ἄν θυμᾶμαι καλά στὴν Μαρία τὴν κόρη τοῦ Μανώλη καὶ νῦν μαθηματικὸ. Τὰ ὑπόλιπα παιδιὰ τῆς οἰκογένειας, ὁ Ἀντώνης, ὁ Γιῶργος, ὁ Δημήτρης, καὶ ὁ Ἀντώνης τοῦ Μανώλη ἐπίσης σπουδάζουν καὶ ἔχουν κληρονομήσει ὅλες τῆς ἁρετὲς αὐτῆς τῆς ἀξιοθαύμαστης οἰκογένειας.
Ἄν ὅπως λέει ἡ Μεταφυσικὴ ὑπάρχουν καὶ ἀόρατοι δεσμοὶ πνευματικοῦ αἵματος τοὺς βίωσα μὲ τὸν Γιάννη.
Στὸ ἴδιο ἐπίπεδο βρίσκεται ὁ Μ. Δοκουμετζίδης, ἡ σύζυγὸς του Μιράντα καὶ ἡ οἰκογένειὰ τους γιὰ παρόμοιους λόγους. Τὸ σπίτι τους ἦταν πάντα μία φιλόξενη κυψέλη πνευματικῶν ἀναζητήσεων και συζητήσεων σὲ πνεῦμα ἐλευθερίας, ἀγάπης καὶ βαθύτατης ἐκτίμησης.
Οἱ δυό τους ἔχουν προχωρήσει πολύ στὸ πνευματικὸ μονοπάτι, υἱοθέτησαν ἕναν τρόπο ζωῆς ἁπλὸ, οὐσιαστικὸ, κοντά στὴν φύση, μακριὰ ἀπὸ τὸν καταναλωτισμὸ, ἔργῳ ἐναρμονισμένοι μὲ τὸ περιβάλλον, θὰ εἶχαν πολλὰ νὰ ποῦν καὶ νὰ διδάξουν, γύρω ἀπὸ τὸ πῶς στήνεται ἕνας τέτοιος τρόπος ζωῆς γιὰ ὅλους μας, βασισμένος σὲ ἤπιες μορφὲς ἐνέργειας, αὐστηρὰ ἀκολουθούμενη ὑγειινή διατροφὴ (ἐκεῖ δὲν μπόρεσα νὰ τοὺς ἀκολουθήσω), συνεχῆ πνευματικὴ ἄσκηση καὶ ἀναζήτηση, χωρὶς ἀσκητισμό, οὔτε ὑποκρισίες, πλούσιο φιλανθρωπικό ἔργο καὶ πάνω καὶ πέρα ἀπ'ὅλα δικαιοσύνη. Δὲν τοὺς ἀποχωρίστηκα καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀποχωριστῶ ποτέ.
Κατόπιν ἦταν ὁ σοφὸς Νέστορας τῆς πρακτικῆς ζωῆς, καλωσυνάτος ἀλλὰ καὶ αὐστηρὸς ὅταν ἔπρεπε, Μάρκος Κλαψινός. Ὁ Μάρκος ἦταν καὶ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξέρει νὰ λύνῃ προβλήματα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ νὰ προσφέρῃ ἀφιλοκερδῶς βοήθεια σὲ ὅσους τὴν χρειάζονται, μὲ χαμόγελο, γλυκὸ λόγο καὶ ὀργανωτικὸ πνεῦμα.
Εἶναι ἕνα ζωντανὸ ἀρχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ Ἡρακλείου καὶ τοῦ Ρεθύμνου απ'ὅπου κατάγεται γιὰ κοντὰ ἕναν αἰῶνα. Ἡ συναναστροφὴ καὶ οἱ συμβουλὲς του στάθηκαν σταθμὸς στὴν ζωή μου.
Ὁ ἀνοιχτόκαρδος καλωσυνάτος Κ. Χατζάκης μὲ τὸ χαμόγελο καὶ τὴν ἥρεμη αὐτοπεποίθηση ποὺ διαχεόταν στοὺς γύρω του, ὁ Γ. Ασκιανάκης ὁ ποιητὴς καὶ φιλόσοφος πρώην ἀστυνομικὸς, ὁ Δ. Πασαλῆς μὲ τὸ ἀναλυτικὸ μυαλό, οἱ Σταφυλάκηδες μιὰ ἀξιοθαύμαστη προκομένη οἰκογένεια ποὺ οἱ ἤρεμοι τρόποι τους καὶ ἡ εὐγένειὰ τους εἶναι αὐτὰ καθ'αὐτὰ ὑποδείγματα ζωῆς, ὁ Ν. Βισκαδουράκης σημαντικὸς ζωγράφος ποὺ ἀπεικονίζει μὲ τρομακτικὴ ἐνάργεια τὴν ἐσωτερικὴ πάλη τῶν ψυχικῶν μας ἀντίθετων καὶ ἀντίρροπων δυνάμεων, ἐνῶ παράλληλα εἶναι κορυφαῖος ἁγιογράφος, ὁ Μ. Μανοῦσος, ἴσως ὁ εὐφυέστερος ἄνθρωπος που γνώρισα στὴν Κρήτη ποὺ κληρονόμησε καὶ τὸν δυναμισμὸ τοῦ πατέρα του καὶ συναδέλφου Καθηγητοῦ Ο. Μανούσου, ὁ δυναμικὸς καλόκαρδος Γ. Ζαμπετάκης, ὁ Γ. Νοικοκυράκης, ὁ Σ. Νικολόπουλος, ἐπιστήθιος φίλος, εὐαίσθητος φωτογράφος, φιλοπρόοδος βαδίζει τὸ δικὸ του ἰδιαίτερο λεπτεπίλεπτο πνευματικὸ μονοπάτι πλούτίζοντας μὲ ἀρετὲς τὴν ψυχὴ του καθὼς περνᾶ ὁ χρόνος, ἐνῶ ὑπῆρξε ὁ ὀδοντίατρός μου γιὰ ὅσο καιρὸ ἔμεινα στὴν Κρήτη.
Ἕνας ἄλλος κύκλος φίλων καὶ γνωστῶν που μὲ ἀποχαιρέτισαν τιμητικὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ Ρέθυμνο.
Πρώτη καὶ καλύτερη ἡ κουμπάρα μου Μαρία Τζαγκαράκη, ἡ βαφτισιμιά μου Βαγγελιώ καὶ ὁ ἀδελφὸς της Παναγιώτης.
Λίγους πιὸ έργατικοὺς, ὀργανωτικοὺς καὶ πρακτικὰ ἐυφυεῖς ἀνθρώπους ἔχω γνωρίσει.
Ἤμουν θεράπων τῆς Μαρίας καὶ τὴν καθοδήγησα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης της στὴν Βαγγελιώ πρὶν ἀπὸ εἴκοσι τόσα χρόνια, ἡ ὁποία Βαγγελώ μεγάλωσε θέριεψε ὀμόρφυνε καὶ ἔγινε ποδοσφαιρίστρια σὲ διάφορες ὁμάδες τῆς Κρήτης καὶ προσεκλήθη στὴν Ἐθνικὴ ὁμάδα γυναικῶν. Μᾶς ἔκαναν τὴν τιμὴ, ἐκείνη καὶ ὁ σύζυγὸς της τότε Μίλτος νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ τὴν βαφτίσωμε. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀπολαύσαμε τὴν παρέα καὶ τὴν φιλοξενία τους στο Μπαλί καὶ τὸ ἀποχαιρετιστήριο δεῖπνο μᾶς ἄφησε μὲ ὑγρὰ τὰ μάτια.
Πάλι στὸ Μπαλί γνώρισα καὶ συνδεθήκαμε μὲ ἰσχυρὴ φιλία μὲ τὴν κα Μαρία Πολωγιώργη, τὸν γιὸ της Κωστῆ Φάλαγγα καὶ τὴν αἰθέρια νύφη της τὴν Κοραλία.
Ἡ κα Μαρία μὲ δίδαξε τὶ θὰ πῇ ἀγώνας ἐπιβίωσης καὶ πῶς φτιάχνει κανεὶς ἕνα κόσμημα ὅπως τὸ ξενοδοχεῖο "Bali Paradise" κυριλεκτικὰ ἀπὸ τὸ τίποτε.
Χρειάζεται μεράκι, νὰ ἀγαπᾶς αὐτὸ ποὺ κάνεις, ἄκαμπτες ἀρχὲς, σιδερένια θέληση, θάρρος, αὐστηρὴ διοίκηση καὶ πολλή μὰ πάρα πολλὴ παλληκαριά. Καπετάνισσα μὲ τὰ ὅλα της ἡ κα Μαρία εἶναι ἕνα ζωντανό μάθημα γιὰ τοὺς νέους ἐπίδοξους ἐπιχειρηματίες καὶ ἐμπνέει σεβασμὸ μόνον ποὺ θὰ τὴν ἀντικρύσῃς. Νομίζω ὅτι θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀπὸ τὶς πρωτοπόρους στὰ ζητήματα χειραφέτησης τῶν γυναικῶν.
Ὁ Κώστας εἶναι ἕνας νέος δραστήριος εὐφυὴς ἐπιχειρηματίας, μὲ ἀπίστευτη δύναμη ποὺ τοῦ περισσεύει καὶ τὴν χαρίζει ἁπλόχερα στοὺς γύρω μὲ χαμὀγελο, αὐθόρμητα καὶ ἀπλόχερα.
Εἶναι ἐκπαιδευμένος στὴν Ἑλβετία στὶς ξενοδοχειακὲς ἐπιχειρήσεις, καὶ κάνει από κολύμπι δύο χιλιόμετρα τὴν ἡμέρα ἔως παγκράτιο. Καταλαβαίνετε για τὶ θεριό τῆς φύσης μιλοῦμε.
Εἶναι ἀνεξάρτητος καὶ ἀκολουθεῖ τὸ δικὸ του μονοπάτι ἐπιχειρηματικὰ, ἐνῶ ἡ Κοραλία ἐνῶ ἔχει τὸ παρουσιαστικὸ ἑνὸς πρώτης γραμμῆς μοντέλλου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βλέπωμε στὰ εξώφυλλα τῶν περιοδικῶν καὶ ἀναπτύσσει τὶς δικὲς της δραστηριότητες, παράτολμες πολλὲς φορὲς ὅπως ἡ ἐρασιτεχνικὴ σπηλαιολογία, μαθαίνει ξένες γλῶσσες, εἶναι Η οἰκοδέσποινα και εἶναι ταυτόχρονα μὶα τρυφερὴ μανούλα γιὰ τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν Διομήδη.
Ἡ ὀργάνωση τῆς ζωῆς τους ἔχει πολλὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς τῶν Δοκουμετζίδη καὶ προχωροῦν ἀγαπημένοι στὸ δικὸ τους παράξενο, συναρπαστικὸ στὶς ἐξηγήσεις ποὺ δίνουν, πνευματικὸ μονοπάτι.
Δυσκολεύτηκα πολύ νὰ τοὺς πῶ ἀντίο.
Ὅταν λέμε ἀρχέτυπο Κρητικῆς λεβεντιᾶς μιλᾶμε γιὰ τὸν Κωστῆ τὸν Περακάκη.
Φιλόλογος καὶ φιλόσοφος ἀνάθρεψε πνευματικὰ γενιὲς καὶ γενιὲς μαθητῶν. Ἡ διδακτορικὴ του ἐργασία γιὰ τὸν Πλάτωνα θὰ πρέπει νὰ ἐκδοθῇ κάποτε ὡς ἐπαναστατικὰ ἀνατρεπτικὴ καὶ ἀκαδημαϊκὰ ὀρθὴ, ἄν καὶ γιὰ λόγους ἀρχῆς δὲν πῆρε τὸ δίπλωμά του, καθὼς τοῦ πρότειναν νὰ "στρογγυλέψῃ" τὶς ἀπόψεις ποὺ ἐξέφραζε, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἐπιβλέπων του τὴν βαθμολογοῦσε μὲ "Ἄριστα". Γι'αὐτὸ καὶ μόνον κέρδισε τὸν θαυμασμὸ μου καὶ μᾶς συνέδεσε ἀκατάλυτη φιλία ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.
Ἡ ἀυστηρὴ ἀρρενωπὴ του φυσιογνωμία μὲ τὸ πλούσιο μουστάκι καὶ τὰ πύρινα μάτια ἀλλάζει ὅταν χαμογελᾶ, ὅπως φωτίζεται ἕνα βουνὸ ὅταν βγαίνῃ ὁ ἥλιος μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα. Εὐγενὴς, ἐσωστρεφὴς ἐκ πεποιθήσεως, δωρικὰ λιτὸς, μεταμορφώνεται σὲ ἕναν ἀπολαυστικὸ δάσκαλο ὅταν ὁ ἴδιος ἀποφασίσῃ ὅτι τὸ ἔδαφος εἶναι πρόσφορο καὶ ὁ σπόρος τῶν λόγων του θὰ καρπίσῃ στὶς καρδιὲς τῶν συνομιλητῶν του ἤ ἄν πρέπει νὰ ὑπερασπίσῃ ἀρχὲς παιδείας, δημοκρατίας, ἐλευθερίας.
Ἀγαπᾶ τὴν γῆ του θαρρῶ τὸ ἴδιο μὲ τὴν σύζυγὸ του Ἀγγέλα, μία ἀξιοσημείωτη γυναίκα, θαρραλέα, εὐγενικὴ, μὲ πλούσιο φιλανθρωπικὸ ἔργο, δημόσια προσφορά καὶ μάνα πρώτης γραμμῆς. Ἡ κόρη τους Ρούσσα πέρασε ἀπὸ τὰ χέρια μου ὡς φοιτήτρια καὶ τὼρα εἶναι Παιδοκαρδιολόγος στὸ Ρέθυμνο, ἐνῶ πρόσφατα παντρεύτηκε ὁ γιὸς τους.
Ὅμως ἡ ἀποκάλυψη εἶναι νὰ δῇς τὸν Περακάκη νὰ χορεύῃ.
Εἶναι μία ἐπληκτικὴ ἐμπειρία, καθὼς ἡ Κρητικὴ ψυχὴ του κάνει τὸ σῶμα του νὰ μὴν ὑπακούῃ στὴν βαρύτητα καὶ νὰ μὴν πατᾶ κάτω καθὼς στροβιλίζεται στοὺς ἤχους τῆς λύρας.
Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ βλέπῃς τὰ μάτια αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου νὰ γεμίζουν δάκρυα καθὼς ἀποχαιρετιόμαστε ἐνῶ ἡ φωνὴ του παραμένει σταθερὴ καὶ ψύχραιμη.
Ὁ Ἀντώνης Πρεντάκης ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ καθετὶ στὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ γίγνεσθαι τὸν ἐνδιαφέρει γνήσια σὲ ἕνα πολύ βαθύτερο ἐπίπεδο ἀπὸ τὸν μέσο ὄρο.
Ἔχει σχολὴ ὁδηγῶν, αλλὰ πέραν τοῦ ὅτι διδάσκει ὁδήγηση, διδάσκει ζωὴ στοὺς μαθητὲς καὶ μαθήτριὲς του. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι περιζήτητος καὶ ἐργάζεται μέχρις ἐξαντλήσεως. Ἡ ὑψιπετοῦσα ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου μαζύ μὲ τὴν σημαντικὴ του μόρφωση παρασύρει πρὸς τὰ πάνω ὅποιον βρίσκεται κοντά του.
Ἀσυμβίβαστος ὑπέρμαχος τῆς ἐλευθερίας, ἀγωνίζεται ἐδῶ καὶ πολύ καιρὸ νὰ ἀνακαλύψῃ καὶ νὰ ἐφαρμόσῃ ἕνα πλαίσιο ἀρχῶν ὅπου αὐτὴ ἡ ἐλευθερία, ἀπὸ τὴν μία δὲν θὰ περιορίζεται ἀπὸ συμβατικότητες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν θὰ ἐκφυλιστῇ σὲ μία αὐτάρεσκα αὐτοανανφερόμενη ἀσυδοσία. Ἀγαπᾶ τὸν τόπο του καὶ τοὺς τρόπους του ἔως θανάτου καὶ ταυτόχρονα υἱοθετεῖ ἀνυπόκριτα καὶ εἰλικρινὰ κοσμοπολιτικὲς ἀπόψεις. Πῶς τὰ συμβιβάζει αὐτὰ δὲν τὸ ξέρω, ἀλλὰ τὰ καταφέρνει μιὰ χαρὰ.
Προσηνής καὶ γελαστὸς μὲ πλούσιο χιοῦμορ συνήθως, γίνεται αὐστηρὸς καὶ ἀπολαυστικὰ καυστικὸς ὅπου τίθεται θέμα ἀρχῶν και μὲ τίμησε μὲ τὴν φιλία του έδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια. Ὡς κοινωνικὸ ὄν δὲν εἶναι ἀδιάφορος πρὸς τὶς μικροπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ ἐπειδὴ ὁ πόνος τοῦ ἄλλου εἶναι καὶ δικὸς του πόνος, αὐτὸ τὸ ξέρει ἀπὸ πρῶτο χέρι, τὸν ἐσωτερικεύει καὶ τὸν κάνει δικό του ἐλπίζοντας ὅτι θὰ μετριαστῇ ὁ πόνος τοῦ ἄλλου, ἔως τὸ σημεῖο νὰ φθείρῃ τὴν δικὴ του ὑγεία.
Βαδίζει ἕνα δύσκολο ἀνηφορικὸ κοινωνικὸ καὶ πνευματικὸ μονοπάτι πού ἀκόμη καὶ τὰ ἀξιολογότατα παιδιὰ του δὲν νομίζω ὅτι τὸ καταλαβαίνουν. Πρέπει νὰ γράψῃ καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ τοῦ χάρισα μιὰ γραφίδα. Ποῦ νὰ βρῇ τὸν καιρὸ ὅμως. Οἱ ἄλλοι ἔχουν ἀνάγκες.
Ὁ Παντελῆς Γαγάνης εἶναι ἕνας Κρητικὸς ἀριστοκράτης τῆς παλιᾶς σχολῆς.
Εἶναι ἄνθρωπος μὲ μεγάλη πεῖρα, εὐγενέστατος, λεπτός, μὲ προσηνῆ χαρακτῆρα, εὐφυέστατος καὶ θυμόσοφος, πρόθυμος στὴν προσφορὰ γιὰ τὸ κοινὸ καλό, ὁ Νέστορας τοῦ Ρεθύμνου, ἀντίστοιχος τοῦ
Μάρκου ἀπὸ τὸ Ηράκλειο.Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὴ βοήθεια ποὺ προσέφερε σὲ κοινοὺς σκοπούς καὶ ἔργα καὶ γιὰ τὰ συγκινητικὰ του λόγια ὅταν εἰδωθήκαμε γιὰ τελευταία φορὰ στὸ Ἀτσιπόπουλο.
Ὁ Σ. Σπανουδάκης εἶναι ἕνας ἐλπιδοφόρος νέος πολιτικὸς τοῦ ὁποίου ἡ ἐυφυΐα καὶ ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρα λένε ὅτι ὁ τόπος μας ἔχει ἐλπίδες.
Ὁ Σ. Σασαρώλης, ἕνας ἡρωϊκὸς συνάδελφος ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ὑποδειγματικὴ ἐπιτομὴ τοῦ λειτουργοῦ τοῦ ΕΣΥ ποὺ διάφορα προβλήματα δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ περατώσῃ τὴν ἄριστη διδακτορικὴ ου διατριβὴ, ἀλλὰ τοῦ ὁποίου ἡ ἐντιμότης καὶ προσφορὰ θὰ μείνουν γιὰ πάντα στὴν μνήμη τῆς Κρήτης.
Τὶ νὰ πῶ ὅμως γιὰ τὸν Μανοῦσο Ψαρουδάκη, τοῦ ὁποίου ὁ χαρακτῆρας, τὸ ἦθος ἡ εὐψυχία καὶ ἡ ἐπαγγελματικὴ ποιότης εἶναι ἀπαράμιλα. Εἶναι ὅμως καὶ μαντιναδολόγος καὶ στὴν τελευταία μας συνάντηση μὲ τίμησε γράφοντας γιὰ χάρη μου στίχους ποὺ ἦταν πολύ παραπάνω απ'ὅσο ἀξίζω.
Ἀπὸ τὸν Ἁγ. Νικόλαο εἶναι ὁ Γ. Βάρδας καὶ ἡ ἐκπληκτικὴ του οἰκογένεια ποὺ μᾶς συνδέουν άδεφικοὶ δεσμοὶ ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ τὰ παιδιὰ μας μεγάλωσαν μαζύ. Τώρα πιὰ οἱ κόρες του καὶ ὁ γιός του καταλαμβάνουν σπουδαῖες θέσεις στὸν ΟΗΕ, τὸν ἐπιχειρηματικὸ κόσμο καὶ τὸν κόσμο τῶν ἐπιστημῶν ὑπό τὴν καθοδήγηση μιᾶς πατρικῆς ὑποδειγματικῆς ἐντιμότητας, μαχητικότητας και καλωσύνης καὶ τῆς μητρικῆς δύναμης, διορατικότητας καὶ συνεχοῦς παρότρυνσης στὴν μάθηση καθὼς ἡ σύζυγὸς του Ἄσπα εἶναι μία ένσαρκωμένη φυσικὴ δύναμη, κάτι ἀπὸ τὶς παλιὲς θρησκεῖες τῆς Μητέρας, ὁρμητικὴ, δυνατὴ, γόνιμη καὶ δημιουργικὴ.
Ἀπὸ τὰ Χανιὰ μὲ ἀποχαιρέτησαν μὲ συγκινητικὰ λόγια ἡ πρώην μαθήτριὰ μου Κωνσταντίνα καὶ ὁ σύζυγὸς της, ὁ ἐπίσης πρώην μαθητὴς μου Μανώλης Χουστουλάκης, ἡ συνάδελφος καὶ πρώην εἰδικευομένη μου κα Τζουτζουράκη, ὁ Νίκος Μπολάκης (τοῦ ὁποίου μάλιστα δὲν μπόρεσα νὰ κανω μία χάρη ποὺ μοῦ ζήτησε καὶ νὰ ἀνταποδώσω μικρό μέρος τῆς φιλοξενίας ποὺ παρέσχε στὴν οἰκογένειὰ μου ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια), ἡ οἰκογένεια Ξηρουχάκη, ἡ συνάδελφος κα Μπαλωμενάκη καὶ ἄλλοι φίλοι.
Ἡ κορυφαία ὅμως ἐκδήλωση τιμῆς ἦταν ἡ συνάντηση μετὰ Βαΐων καὶ κλάδων ποὺ διοργάνωσε ὁ ἐπιστήθιος φίλος καὶ κατὰ κάποιο τρόπο πνευματικὸς γιός μου, ὁ δικηγόρος Νῖκος Σκουλᾶς ἀπὸ τὰ Ἀνώγεια καὶ ὁ ἀνεκτίμητος Πολωγιάννης στὸ μιτάτο τοῦ τελευταίου πάνω στὸν Ψηλορείτη μὲ θαυμάσιους μουσικοὺς, μαντινάδες, ἀντικρυστὸ, βραστὸ, κοκκινιστό, πιλάφι, μπόλικο κρασί, κάμποσες μπαλωθιὲς, ἀστεῖα καὶ σοβαρὰ ἀνακατεμένα, σὰν τὶς πέρλες περιδέραιου ποὺ μοῦ τὸ πέρασαν στὴν ψυχὴ μου καὶ θὰ τὸ φορῶ μέχρι νὰ κλείσω τὰ μάτια μου καὶ ἀκόμη πιο πέρα.
Τόσους πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄντρες καὶ γυναῖκες νὰ μὲ προσέχουν καὶ να μὲ περιποιοῦνται ὁλονυχτὶς ποτὲ μου δὲν εἶχα. Ἦταν ὁ Κρητικὸς ἀπαράμιλλος τρόπος βεβαίωσης αὐτοῦ ποὺ εἶναι πολύτιμο καὶ αὐτὸ εἶχε τὴν μεγαλύτερη σημασία. Ἡ ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ φιλοξενούμενου εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς φιλοξενίας, καὶ ὄχι τὰ ἐξωτερικὰ κοινωνικὰ, κοσμικὰ στολίδια δύναμης, πλούτου, ἐπίδειξης. Στὰ ὄρη ὁ ἄνθρωπος στέκεται γυμνὸς μπροστὰ στὸν Δημιουργὸ του καὶ αὐτοὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν Κορυβάντων καὶ τῆς Ἀμάλθειας ἀναθρέφουν μὲ γυνακεία φροντίδα καὶ ἀντρίκιο χορό αὐτὸ ποὺ εἶναι θεϊκὸ μέσα κι ἀπάνω του. Αὐτὴ εἶναι ἡ Κρητικὴ φιλία καὶ εἶμαι εὐγνώμων ποὺ μὲ μύησαν σ'αὐτὴ καὶ μοῦ τὴν παρέδωσαν ὡς παρακαταθήκη.
Εἶμαι πολύ λίγος γιὰ νὰ ξομπλιάσω τον Πολωγιάννη.Μᾶς ἑνώνει ἐκεῖνος ὁ ἄφατος ἀρχέγονος δεσμὸς τῶν ἀπανταχοῦ φύσει ὀρεσίβιων.
Καταλαβαίνω πιὸ πολύ τὸν Νῖκο.
Ὁ Νῖκος κατάγεται ἀπὸ μιὰ δυνατὴ ρίζα τοῦ Ψηλορείτη μὲ μακρυὰ ἱστορία γεμάτη παθήματα καὶ κατορθώματα καὶ σημαντικὸ ρόλο καὶ τοπικὰ καὶ πανελλήνια, ἀπὸ τὸ Ἀρκάδι ὡς τὰ σήμερα. Ὁ πατέρας του ὁ παπᾶς καὶ ἡ μητέρα του μὲ τὶς χίλιες χάρες, τὸν ἀνάθρεψαν ὅπως ταιριάζει σὲ ἕναν πρίγκηπα. Ἐσωτερικὴ δύναμη καὶ αὐστηρότητα πῆρε ἀπὸ τὴν μεριὰ τοῦ παπᾶ, προσήνεια καὶ εὐαισθησία ἀπὸ τὴν παπαδιὰ καὶ ἕνα γρήγορο παιχνιδιάρικο πνεῦμα κατ'εὐθείαν ἀπ' τὰ Ἀνώγεια. Τοῦ κληροδότησαν ἕνα κοινωνικὸ, πολιτικὸ καὶ πολιτισμικὸ φορτίο ποὺ δύσκολα ἀντέχει ἄνθρωπος ἐνάρετος, χωρίς νὰ διαφθαρῇ.
Τὶ πιὸ εὔκολο στὶς μέρες μας ποὺ ἡ διαφθορὰ εἶναι ὁ κυρίαρχος τρόπος ζωῆς;
Ὁ Νῖκος δὲν ξεστράτισε παρὰ τοὺς πειρασμοὺς τῆς δύναμης καὶ προβολῆς ἤ ἀκόμη χειρότερα δὲν πῆρε τὸν σκοτεινὸ δρόμο τῆς περιοχῆς, ποὺ ἄλλον θὰ εἶχαν ἀπὸ καιρὸ πλανέψει καὶ προετοιμάζεται νὰ παίξῃ τὸν δικὸ του ρόλο ποὺ, σημειῶστε το ποὺ σᾶς τὸ λέω, θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικὸς γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Ἀσκεῖται πνευματικὰ, έργάζεται μέχρις ἐξαντλήσεως, οἰκοδομεῖ ἕνα πλέγμα γνήσιων κοινωνικῶν σχέσεων, στοχάζεται πολύ καὶ γράφει λίγα ἀλλὰ καλὰ (πρὸς τὸ παρὸν), γνωρίζει τὸν κόσμο μὲ ταξίδια καὶ περιηγήσεις, ψηλαφεῖ, ἀνιχνεύει τὴν κοινωνία, ζυμώνεται μαζύ της καὶ μὲ τὰ προβλήματὰ της καὶ τὸ κυριότερο, δὲν ἀφήνει τὸ μολυσμὲνο πολιτικὸ περιβάλλον ποὺ σκότωσε τὴν Νέα Ἑλλάδα νὰ τὸν φθείρῃ. Εἶναι γεννημένος ἡγέτης, εὔψυχος, κιμπάρης ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ παλιοί, μεγαλόψυχος, εὔχαρις, εὐαίσθητος ἀπέναντι στὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα καὶ δυστυχία, ἀμείλικτος μπροστὰ στὴν ἀδικία. Τὶς ἀρετὲς του συμπληρώνουν ἕνα βαθύτατο ἀνθρωπιστικὸ πνεῦμα καὶ μία γνήσια διάθεση, ἀφοῦ πρωτα γνωρίσει τὸν ἑαυτὸ του, νὰ βοηθἠσῃ καὶ ἄλλους νὰ ἀνεβοῦν τὰ σκαλιὰ τῆς προόδου.
Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ σὲ κάνουν φίλο ἄνθρωποι σὰν τὸν Νῖκο καὶ τὸν Πολωγιάννη καὶ νὰ σὲ βάλουν στὸ σπίτι τους καὶ πάνω στὰ βουνὰ ἡ κα Νίκη ἡ σύζυγος τοῦ Νίκου, ἐπίσης Ἀνωγειανή μὲ τὰ ὅλα της, νὰ βγάλῃ ἀπὸ τὸν γιοῦκο τῶν προικιῶν της τὸ καλὸ της κεντημένο ἀραχνοΰφαντο τραπεζομάντηλο καὶ νὰ τὸ στρώσῃ μπροστὰ σου στὸ τραπέζι τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ.
Στὶς 10 Σεπτεμβίου ἡμέρα Κυριακὴ, ξεκίνησα γιὰ τῆν Ρογδιὰ ὅπου ἡ Β. Δαράκη, εἶχε ὀργανώσει τὸ ἀποχαιρετιστήριο τραπέζι. Ἡ Βασιλικὴ, διδάκτωρ τοῦ ΠΚ πλέον καὶ ντε φάκτο διάδοχὸς μου, ἦρθε σὲ μένα ὅταν ἦταν 13-14 ἐτῶν μὲ τὸν ἀείμνηστο πατέρα της ζητώντας τὶς συμβουλές μου.
Στήν συνέχεια ἦταν φοιτήτριὰ μου, εἰδικευομένη μου, μετεῖχα τῆς ἐπίβλεψης τῆς διατριβῆς της καὶ τὼρα εἶναι ἐπικεφαλῆς ἀπό ἄποψη ΕΣΥ καὶ ἔως τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ μου διαδόχου στὴν Κλινικὴ Ἐνδοκρινολογίας, Σ. Διαβήτου καὶ Νόσων τοῦ Μεταβολισμοῦ στὸ ΠΝΗ, πλαισιούμενη ἀπὸ τὴν ἐπίσης πρώην φοιτήτριὰ μου κα Σφακιανάκη. Στὴν τελευταία σειρὰ εἰδικευομένων ἀπότελούμενη ἀπὸ τοὺς/τὶς Θ. Λιαριγκοβινό, Μ. Χρυσουλάκη, Κ. Καλοτίνη, Π. Φλωροσκούφη, Μ.Δολαψάκη, ἡ κα Χρυσουλάκη ἦταν ἐπίσης φοιτήτριὰ μου.
Δύσκολη, πολύ δύσκολη σιγμή γιὰ μένα.
Παρευρίσκονταν μὲ τὶς οἰκογένειὲς τους, σχεδὸν τὸ σύνολο ὅσων ἔκαναν τὴν εἰδικότητὰ τους μαζὶ μας στὸ ΠΝΗ, περιλαμβανομένων τῆς πρώτης εἰδικευομένης Ι.Πετρογιαννάκη τοῦ Ν. Ζαμπουλάκη, τῆς Β. Θεοδωράκη, τῆς κας Πέτκοβα, τῆς Α-Μ Golatz, τῆς Ε. Βολανάκη, μαζύ με τὴν τελευταία σειρὰ εἰδικευομένων, ἀλλὰ καὶ ὅσοι δὲν παρευρίσκονταν ὅπως ὁ Γ. Γεωργᾶς ποὺ εἶναι στὴν Ρόδο, ὁ Γ. Παυλίδης ποὺ εἶναι στὴν Κοζάνη, ἡ Μ. Κουτσάκη ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἡ .κα Καρυπίδου ἀπὸ τὴν Δράμα, κα ἔστειλαν τὰ χαιρετίσματὰ τους και μέχρι καὶ κρασί καὶ δίπλες ἦρθαν ἀπὸ τὴν κα Λ. Τζίφα ποὺ εἶναι τώρα στὴν Καλαμάτα. Δὲν εἶναι πλήρης ὁ κατάλογος ἀλλ'αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀγαπῶ λιγότερο ὅλους καὶ ὄλες ποὺ δὲν ἀναφέρονται καὶ ἐκπαιδεύθηκαν σὲ μία Κλινικὴ ποὺ εἶχε λάβει τὴν εὐρωπαϊκὴ διάκριση Κέντρου Ἐκπαίδευσης στὴν Ἐνδοκρινολογία ἀπὸ τὴν UEMS.
Λέω μαζύ μας καὶ ὄχι μαζύ μου καθὼς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια εἶχα στὸ πλευρὸ μου δύο ἀπὸ τοὺς πιὸ σημαντικοὺς ἀνθρώπους τῆς ζωῆς μου.
Τὴν Εὐαγγελία Μαμαλάκη ὡς Ἐπιμελήτρια τοῦ ΕΣΥ καὶ ἀργότερα Δ/ντρια, διδάκτορα τοῦ Παν/μίου Κρήτης καὶ τὸν Δ/ντὴ ΕΣΥ Γ. Καλικάκη ποὺ ἐπίσης παρευρίσκονταν. Καὶ οἱ δύο ἔχουν συνταξιδοτηθῇ.
Σἐ ὑπηρεσιακὲς ἐπιστολὲς ἐπ'εὐκαιρίᾳ τῶν προαγωγῶν τους εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ προβῶ σὲ μία ἀναλυτικὴ ἔκθεση τῶν ἀρετῶν τους ὡς ἐπιστημόνων καὶ ἀνθρώπων. Ἐδῶ τὸ μόνο ποὺ ἔχω νὰ πῶ εἶναι ἕνα μεγάλο εύχαριστῶ. Ἡ τοπικὴ κοινωνία τοὺς χρωστᾶ πολλὰ καὶ τοὺς τὸ δείχνει, ἀλλὰ καὶ οἱ δυὸ τους μὲ τὴν συστολὴ ποὺ τοὺς διακρίνει τὸ προσπερνοῦν σὰν νὰ εἶναι κὰτι φυσικὸ καὶ μὲ μία ἀσκητικὴ ἐπιμονὴ τὸ ὑποβιβάζουν. Πόσο λίγους τέτοιους συναδέλφους καὶ ἀνθρώπους ἔχομε. Πόσο τοὺς ἔχομε ἀναγκη.
Θὰ ἦταν παράλειψη νὰ μὴν ἀναφέρω τοὺς χαιρετισμοὺς καὶ τὶς εὐχὲς τῶν Παπανικολήδων μικιοῦ καὶ μεγάλου ἀπὸ τὸν Ἁγ. Μάμα καὶ τὶς μοναχὲς καὶ τὴν ἡγουμένη τῶν Ἁγ. Θεοδώρων" ποὺ ἐπισκεπτόμουν συχνά. Ἐγὼ ἔδινα συμβουλὲς γιὰ τὴν ὑγεία τους καὶ ἐλάμβανα πνευματικὴ τροφὴ ὡς ἀντίδωρο. Ζητῶ συγγνώμην ἀπὸ ὅλους ὅσους δὲν ἀνέφερα διότι αὐτὸ τὸ σημείωμα θὰ ἔπρεπε νὰ πάρῃ πολύ μεγαλύτερη ἐκταση.
Τὴν ἄλλη μέρα πῆρα τὸ πλοῖο "Faistos Palace" τῶν "Μινωϊκῶν" γιὰ τὸν Πειραιᾶ.
Ἦλθα στὴν Κρήτη μὲ τὸ "Ρέθυμνο" τῆς ΑΝΕΚ ἄνοιξη τοῦ 1987 καὶ φεύγω φθινόπωρο τοῦ 2017 μὲ τὶς "Μινωϊκὲς".
Ναὶ φεύγω πλουσιότερος ὡς ἄνθρωπος καὶ μὲ συντροφεύει κάτι πολυτιμότερο ἀπὸ τῆν θέση ποὺ δὲν κατέκτησα. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Κρήτης καὶ ἡ παράξενη μὰ πανταχοῦ παροῦσα ἱερότητα αὐτοῦ τοῦ τόπου ποὺ μὲ φυσικοὺς καὶ μεταφυσικοὺς ὅρους μὲ ἄλλαξαν γιὰ πάντα.
Σκέφτομαι πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὸς ὁ τόπος μὲ τὲτοιο ἀνθρώπινο πλοῦτο ποὺ γνώρισα στὸ πέρασμὰ μου ἀπὸ τὴν Κρήτη, νὰ κακοστρατίζῃ τὸσο πολύ.
Ἤδη στὴν ψυχὴ μου ζωγραφὶζω τὴν εἰκόνα τοῦ Καλιδρόμου, τοῦ ἄλλου τόπου-πόλου τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ἐξέλιξὴς μου ποὺ μὲ περιμένει γιὰ νὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶνα, κυρίαρχεῖ ὅμως ἡ εἰκόνα τῆς Ἀντιγόνης μου ποὺ πρέπει νὰ ξαναγνωρίσω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ τὴν ξανανταμώσω.
Μᾶς φαντάζομαι σὰν ἀκροβάτες ποὺ κάνουν κούνια ξεχωριστὰ, ἐπικίνδυνα ψηλὰ ἀπό τὸ ἔδαφος χωρὶς δίχτυ ἀσφαλείας, καὶ πότε πλησιάζουν, πότε ἀπομακρύνονται. Ὅπως γίνεται λοιπόν στό τσίρκο, στὸ πλησιέστερο σημεῖο τῆς ταλάντωσὴς μας, ἄφησα τὴν κούνια καὶ σάλταρα πρὸς τὸ μέρος της. Θὰ μὲ πιάσῃ ἄραγε;
Ἔρχεται στὸ νοῦ μου ὁ Σπῦρος μου, ποὺ γίνεται ἕνας σημαντικὸς πνευματικὸς ἱερωμένος, τὰ ἐγγόνια μου, ἡ Φωτεινή μου ἡ νύφη μου καὶ βέβαια ὁ ἥσυχος ἀλλὰ φοβερὸς καὶ τρομερὸς Ἀντώνης ποὺ προοδεύει μὲ ἅλματα στὸ διεθνὲς στερέωμα τῆς ἐνέργειας ὡς καθηγητὴς τοῦ Παν/μίου τοῦ Leuven στὶς Βρυξελλες καὶ ποὺ ἡ Ἑλλάδα τὴν ὁποία ἀγαπᾶ καὶ στὴν ὁποία θέλει νὰ ζήσῃ τοῦ κλείνει, ὅπως καὶ σὲ τὸσα ἄλλα Ἑλληνόπουλα τὴν πόρτα, διότι οἱ ἰκανοί καὶ ἐνάρετοι δὲν ἔχουν θέση στὸν τόπο μας σήμερα.
Φτἀνομε στὸν Πειραιᾶ ξημέρωμα. Εἶναι μιὰ καινούρια ἡμέρα. Εἶμαι ἕτοιμος.Πᾶμε.
