2 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 2015: ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ώστε λοιπόν εκλογές στις 25 Ιανουαρίου 2015.
Έτσι αποφάσισαν οι πατέρες του έθνους μέσα στον αφόρητο και επικίνδυνο επαρχιωτισμό τους σε σχέση με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, αυτοί δηλαδή που εμείς εκλέξαμε.

Θα πάμε χωρίς να έχομε αλλάξει τρόπους ως λαός, ως πολιτικό και οικονομικό σύστημα. 

Από την μία το κοτζαμπάσικο σύστημα των απειλών για την σταθερότητα και της άνομης συναλλαγής και από την άλλη η μαρξιστική, η νεομαρξιστική ιδεολογία της σύγκρουσης των κοινωνικών τάξεων και κεφαλαίου του 19ου αιώνα, χωρίς προσαρμογές, ανανέωση, φρεσκάδα. Ανάμεσα σ'αυτά τα δύο άκρα οριοθετούνται οι τοποθετήσεις των πολιτικών φορέων με εξαίρεση την ανάδυση ενός τρίτου ακραίου ισχυρού φασιστικού πόλου. Ο τελευταίος αυτός επικίνδυνος πόλος, είναι αποτέλεσμα της κακής εφαρμογής ιδεών και πολιτικής της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης μετακίνησης ανθρωπίνου δυναμικού  κατ'απομίμηση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου, η οποία όμως στην πατρίδα μας έλαβε την μορφή κατακλυσμιαίας εισβολής ετεροδόξων-και δεν έννοώ το θρήσκευμα, αλλά την εν γένει στάση ζωής- και πλειοτρόπων λαθρομεταναστών με καταστρεπτικές συνέπειες για τις κατά τόπους κονωνίες, πλην εκείνων οι οποίοι ωφελούνται από την επίσης λαθραία εργασία.
Όσοι διαμαρτύρονται γι'αυτή την κατάσταση βαφτίζονται ρατσιστές (sic) και εκβάλλονται στο πυρ το εξώτερο από τις δήθεν προοδευτικές δυνάμεις.

Θα πάμε για ψάρεμα με δέκα μποφώρ σε νερά πολλαπλώς και πολυτρόπως θολά με χαλάζι και  μεγάλα κύματα πάνω σε άλλα μεγαλύτερα, έτσι που οι δικοί μας εγχώριοι κυματισμοί και κλυδωνισμοί να φαίνονται μικροσκοπικοί, ασήμαντοι.

Κανείς από τους πολιτικούς δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει με απλό και κατανοητό τρόπο τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Οι εμπειρίες έρχονται να μας διδάξουν άμεσα και με καθυστέρηση και είναι σχεδόν στο σύνολό τους από καταστρεπτικές έως δυσάρεστες.

Έτσι, αναζητώντας ένα σύστημα συντεταγμένων για να μπορέσω να εξηγήσω αυτά που μου συμβαίνουν προσωπικά, αλλά και γύρω μου άρχισα να ψάχνω μόνος μου για μία παρουσίαση του διεθνούς πολιτικού, οικονομκού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, από κάποιον που να ξέρει για ποιό πράγμα μιλά και να είναι κατανοητός από τον μέσο άνθρωπο.

Βρήκα, το βιβλίο του Fareed Zakaria "The post-American World" διαφωτιστικό, καθώς δεν περιορίζεται στην οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, αλλά σκιαγραφεί την δυναμική των μεταβολών που ζούμε, τις συγκρούσεις, τις συμμαχίες, τα προβλήματα καθώς και τις απρόσμενες παρενέργειες των αρχών που διέπουν την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή της υδρογείου.
Το βιβλίο ξεκινά με την τεκμηριωμένη διαπίστωση ότι η οικονομία ακολούθησε διαφορετική και εν μέρει ανεξάρτητη πορεία από την πολιτική τα τελευταία 150-200 χρόνια και ακολούθησε ακόμη και εν μέσω παγκοσμίων συγκρούσεων ανοδική πορεία με αποτέλεσμα το κρεσέντο ως την κρίση του 2008.  Μπορώ να στείλω την διεύθυνση του βιβλίου μετά από προσωπικό μήνυμα για  να διαπιστώσετε την ορθότητα αυτής της θεμελιώδους αρχής, μέσω των δεδομένων τα οποία παρατίθενται. Η άμεση παρατήρηση εν σχέσει προς τα διακηρυσσόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως σκοπεύει δεδομένου αυτού του θεμελιώδους γεγονότος να κάνει τις αγορές να χορέψουν, όταν οι πορεία τους δεν εξαρτάται πλέον από το πολιτικό γίγνεσθαι και μάλιστα σε μία χώρα η οποία σε ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν διαθέτει ούτε τσεντέσιμο συναλλαγματικών αποθεμάτων, αλλά βαρύνεται με ένα χρέος το οποίο ούτε διατηρήσιμο, ούτε αποπληρώσιμο είναι (Ζακ Ατταλί, πρών επικεφαλής της ΕΚΤ, μεταξύ άλλων).
Η δεύτερη διαπίστωση του συγγραφέα είναι ότι χάθηκε η ευκαιρία προσέγγισης της μετα-σοβιετικής Ρωσσίας με τις ΗΠΑ, πράγμα που διαπιστώνουν και ο Χένρυ Κίσσιγκερ και ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και ότι οι δύο χώρες βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Και οι τρεις συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα μεγάλο ιστορικό ατύχημα, το οποίο κατά μεγάλο μέρος αποδίδεται στις ίδιες τις ΗΠΑ. Αυτά εγράφησαν πριν μερικά χρόνια και βέβαια ζούμε την υλοποίηση αυτής της σύγκρουσης. Κάτι το οποίο δεν αναφέρει είναι ότι στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης θα αναβίωνε ο φασισμός, όπως στην χώρα μας και κυρίως στην Ουκρανία, όπου και το θεατρο της σύγκρουσης και όπου πρόσφατα έγινε εορτή για να τιμηθεί ο διαβόητος φασίστας και συνεργάτης του ναζισμού Στεπάν Μπαντέρα.
Η σύγκρουση αυτή δεν έχει μόνον οικονομικά αίτια αλλά και πολιτικά και γεωπολιτικά και πολιτισμικά αίτια. Σε μία "χειραφετημένη" παγκόσμια οικονομία δεν έχουν θέση οι έννοιες έθνος, πατρίδα, θρησκεία και εν πολλοίς οικογένεια. Οι εξωπολιτικές οικονομικές δυνάμεις οι οποίες έχουν αποκτήσει δύναμη (Σόρος), έχουν ανεξαρτητοποιηθεί από τους πολιτικούς εκπροσώπους των ΗΠΑ  και υπαγορεύουν την πολιτική μέσω διαφόρων μεγεθών στελεχών στην κρατική μηχανή και πρωταγωνιστούν στην υλοποίησή της.
Εμάς, ένα έθνος με ισχυρή εθνική συνείδηση μας αφορά αυτή η αρχή κίνησης των γεωπολτικών πραγμάτων και το βλέπομε με τις συνεχείς απόπειρες εξασθένισης της εκ μέρους των αμέσως (Ρεπούση και  ΜΚΟ στην χώρα μας)  η εμμέσως (αριστερός διεθνισμός) σχετιζομένων στην χώρα μας με αυτή την αρχή. Διαφορετική η αφετηρία αλλά ο τερματισμός  ο ίδιος, σε μία αφύσικη σύμπτωση θεωρητικά αντιθέτων ρευμάτων.
Παράγωγη αρχή είναι η διαπίστωση ότι τα εθνικά κράτη αδυνατούν να απελευθερώσουν τις δυνάμεις της οικονομίας και επομένως οι φορείς και οι δομές τους είναι παρωχημένες και πρέπει να αντικατασταθούν είτε με το καλό είτε με το άγριο, από άλλες, οι οποίες να είναι υπόλογες στις οικονομικές δυνάμεις.    
 Η Αμερική είναι η μοναδική χώρα προς την οποία εστρέφοντο έως προσφάτως όλες οι άλλες για να νομιμοποιήσουν ενέργειες και σχέσεις με άλλες χώρες. Όπως είχε πει ο Υπουργός Εξωτερικών Μπέϊκερ, ο κόσμος έμοιαζε με έναν τροχό με ακτίνες στου οποίου το κέντρο, εκεί που εφαρμόζει ο άξονας περιστροφής βρισκόταν η Αμερική. Αυτό της έδωσε και σε κάποιο μέτρο της δίνει την δυνατότητα να εφαρμόζει ποινές και τιμωρίες σε οποίον δεν συμμορφώνεται η αμφισβητεί τον ηγετικό της ρόλο.
Οι ποινές εναντίον της Ρωσσίας ίσως να είναι οι τελευταίες.
Αυτό συμβαίνει διότι η οικονομική ανάπτυξη έδωσε αυτοπεποίθηση και έναν βαθμό ανεξαρτησίας στις υπόλοιπες χώρες και η μετάβαση είναι προς έναν κόσμο γεμάτο κόμβους όπου η μετάβαση από το σημείο Α στο σημείο Β των επιδιώξεων και των ενεργειών μιας χώρας θα είναι μέσα από πολλαπλές και πολύπλοκες σχέσεις με τους άλλους κόμβους.
Υπ'αυτή την έννοια, η έναρξη συναλλαγών Ρωσσίας-Κίνας μέσω των εθνικών τους νομισμάτων δεν είναι ένα ευκαταφρόνητο γεγονός. Πρόκειται για ένα ακόμη βήμα στην χειραφέτηση ενός μικρού αλλά σημαντικού αριθμού εθνών από τις ΗΠΑ και αυτό δεν έχει ληφθεί όσο πρέπει υπ'όψιν από τα ντόπια "κεφάλια". Όχι βέβαια ότι θα δανειστούμε από την Ρωσσία όπως ελέχθη αλλά με άλλους τρόπους.
Η ενέργεια του ΓΑΠ να "κλωτσήσει την Ρωσσία στο καλάμι" ήταν τεράσιο λάθος και βέβαια έγινε κατ'εντολήν. Διερωτώμε αν υπάρχει κοκκόρου γνώση στους συμπολίτες μας που θα διανοηθούν να ψηφίσουν τον ΓΑΠ και τους περί αυτόν. 
Δεν είμαστε ακόμη σε έναν πολυπολικό κόσμο αλλά όπως ειρωνικά λέγεται από τον συγγραφέα σε έναν πολυ-μονοπολικὀ.
Επομένως η δική μας "μονόπαντη" εξωτερική και οικονομική πολιτική δεν είναι πλέον η κατάλληλη για τον κόσμο που έρχεται.
Το εκπληκτικό είναι ότι καθώς λάμβανε χώρα η παγκοσμιοποίηση, συνέβησαν δύο αντιφατικά πράγματα. Από την μία ανεδύθη στην Ασία και αλλού ένας ισχυρός εθνικισμός, την στιγμή κατά την οποία οι οικονομίες χωρών όπως η Ινδονησία, η Κίνα και η Ινδία άκμασαν όταν ενστερνίστηκαν τις αρχές της παγκοσμιοποίησης πράγμα που ήταν άλλωστε το αίτιο της τεράστιας εισροής κεφαλαίων στις χώρες αυτές από την Δύση.
Από την άλλη ενώ οι ΗΠΑ πέτυχαν στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, οι ίδιες απέρριψαν και το ιδεολογικό και το οικονομικό μοντέλλο που πρότειναν για τους άλλους.
Παραδείγματος χάριν 72% των Ινδών έχουν θετική γνώμη για τις πολυεθνικές εταιρείες ενώ μόνον 47% των αμερικανών έχουν θετική άποψη. Ακόμη, οι ΗΠΑ, ένα πολυεθνικό κράτος μετέβαλλαν επί το αυστηρότερο την μεταναστευτική τους πολιτική σε αντίθεση με την Ευρώπη λ.χ.
Αυτή η μεταβολή είναι σημαντικότατη και λέει ότι οι νεοφιλελεύθεροι της δεξιάς καλά θα κάνουν να πρατηρήσουν αυτή την αλλαγή στην κατεύθυνση της ταλάντωσης του εκκρεμούς της ιστορίας, αντί να παπαγαλίζουν σαν κομμένες κεφαλές τον Φουκουγιάμα και τα αστεία περί "τέλους της ιστορίας".
Ένα άλλο τετριμμένο πλέον επίπεδο σύγκρουσης είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του κόσμου και οι πηγές ενέργειας. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο συγγραφέας θεωρεί τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες "παράσιτα", διότι δεν κοπιάζουν αρκετά για να γίνουν πλούσιες και η οικονομική ανεξαρτησία που προσφέρει το πετρέλαιο π.χ. στο Κατάρ και την Σαουδική Αραβία διατηρεί στην ζωή μεσαιωνικά καθεστώτα με ολίγη από Οξφόρδη και Καίμπριτζ και βέβαια αυτή την καταραμένη την εθνική και θρησκευτική ταυτότητα. Οι χώρες  "παράσιτα" όμως είναι και εξαγωγείς ισλαμικού φονταμενταλισμού των ουαχαμπιτών και σαλαφιστών και χρηματοδότες ισλαμιστών μισθοφόρων οι οποίοι πρόσφατα ανεξαρτητοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ που τους εξέθρεψαν και θυσίασαν για να πολεμήσουν τον Άσαντ και ήδη εξαπλώνονται στην Ευρώπη αφού ίδρυσαν χαλιφάτο σε μέρος του Ιράκ, του Κουρδιστάν και της Συρίας. Εξακολουθούν οι  "διεθνιστές" και πολυπολιτισμικοί να θεωρούν ότι οι σώφρονες που έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου έχουν άδικο;
Τέλος, ο συγγραφέας κάπου (σε μία γραμμή)  συγκρίνει τις οικονομίες της Ελλάδας και της Πορτογαλίας με εκείνη της πατρίδας του, των Ινδιών, και λέει ότι από άποψη δομής ήταν πανομοιότυπες σχεδόν (50 % υπηρεσίες, 25% βιομηχανία (θα πρέπει τα νούμερά του να είναι πολύ παλιά), και 25% γεωργία-κτηνοτροφία). Λέει ότι ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν πολύ καλύτερα ποσοστά μόρφωσης και γενικού επιπέδου ζωής, και υποδομών, δεν αναπτύχθηκαν με τον εκρηκτικό ρυθμό των Ινδιών τα τελευταία 20-30 χρόνια.
Αυτό συνέβη, για τους ακόλουθους λόγους:
1. Στις Ινδίες ο ιδιωτικός τομέας ανεπτύχθη ανεξάρτητα από και εν πολλοίς αντιβαίνων στην ασκούμενη έως τότε πολιτική. Αυτός που απελευθέρωσς τις δυνάμεις του τόπου του ήταν ο φωτισμένος και ακέραιος πρωθυπουργός Σιγκ, μετά από αποποίηση  του αξιώματος εκ μέρους της Σόνιας Γκάντι, συζύγου του δολοφονηθέντος Ρατζίβ Γκάντι. Αυτό που έκανε ήταν το αυτονόητο αλλά και πολύ γενναίο. Χαλάρωσε, χωρίς να καταργήσει τελείως, τον σφιχτό εναγκαλισμό της οικονομίας από το κομματικό κράτος.
2.Η πολυπληθής νέα γενιά, κυρίως των αστικών κέντρων, μορφωμένη δυνατή γεμάτη κέφι για ζωή αναποδογύρισε το κέρας της Αμαλθείας του υλικού και ανθρώινου πλούτου που έκρυβε η χώρα και σε λίγο χρονικό διάστημα ξεπήδησαν κυριολεκτικά μυριάδες φιλόδοξοι νέοι επιχειρηματίες, από την βιομηχανία χάλυβα ως την παραγωγή λογισμικού, που επιτάχυναν την οικονομία σε πρωτοφανή βαθμό. Στόχος και σκοπός πλέον της εσωτερικής κι εξωτερικής πολιτικής της χώρας έγινε η διατήρηση των προϋποθέσεων ανταγωνιστικότητας, προβολής και ενός πλαισίου πολύπλευρου και ποολύπλοκου πλέγματος διεθνών σχέσεων που μεγιστοποιεί το μέγεθος των αγορών στις οποίες έχει πρόσβαση. Χαρακτηριστικά, ο συγγραφέας αναφέρει ότι από την μία η Ινδική εξωτερική πολιτική κατάφερε να κερδίσει την νομιμοποίηση της από τις ΗΠΑ ως πυρηνική δύναμη ενώ από την άλλη εξακολουθεί να έχει καλές σχέσεις με το Ιράν, το οποίο θεωρεί σημαντικό εμπορικό και πολιτικό εταίρο. Όλη αυτή η ανάπτυξη δεν λαμβάνει χώρα με συντεταγμένο και ομαλό τρόπο, αλλά χαοτικό και ανοργάνωτο. Είναι κάτα σαν την καλλιτεχνική δημιουργία.
Έχει και σοβαρες παρενέργειες και νοσηρά στοιχεία, όπως η εργασία των παιδιών, οι συνθήκες, τα εργατικά ατυχήματα κλπ. Όμως σιγά-σιγά τα πράγματα διορθώνονται.
Η πλειονότητα των Ινδών δεν θέλει ούτε να ακούσει για την σοβιετικού τύπου οικονομία η οποία είχε υιοθετηθεί για δεκαετίες, τις οποίας οι επιδόσεις δεν βεκτιώθηκαν όταν μετεβλήθη επί το σοσιαλιστικότερον.
3. Πλέκει το εγκώμιο της δημοκρατίας το οποίο έχει το ίδιο προφίλ παθογένειας με την δική μας.
Νεπωτισμός, διαφθορά, συναλλαγή και τα παρόμοια, δυσκινησία παλινωδίες καθυστερήσεις.
Λέει όμως ότι αυτή η κατάσταστη είναι κατανοητή από τον διεθνή παράγοντα διότι  αυτή είναι η φύση της δημοκρατίας. Αυτό που δεν είναι κατανοητό και ανεκτό είναι η απολυταρχία.
Σ'αυτό το σημείο διερωτώμαι:
Είναι λοιπόν ζήτημα ηγεσίας;  Όχι μόνον, αν και είναι και επιθυμητό και ζητούμενο. Είναι και ζήτημα νεανικού σφρίγους και πολιτισμού και ηθών.
Η πατρίδα μας έχει έναν γερασμένο πληθυσμό και μία θανατηφόρο υπογονιμότητα.
Ποτέ δεν ήταν στόχος της πολιτικής, παρά τις απειράριθμες μεταρρυθμίσεις η νεότητα, η παιδεία και ότι θα την βοηθούσε να ακμάσει.
Οι  Ινδοί  φροντίζουν τα ανώτατα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα και κατεβάζουν τα ποσοστά αναλφαβητισμού. Εμείς, ναι μεν έχομε πετύχει να μην έχομε πραγματικά αναλφαβήτους, αλλά λειτουργικά αναλφάβητους που δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους στα Ελληνικά έχομε περισσότερους από τους Ινδούς. Εκεί οι περισσότεροι γνωρίζουν αγγλικά όπως και εδώ αλλά τα Ινδικά δεν αλλάζουν γραμματική και συντακτικό κατά το δοκούν πολιτικών παρατάξεων.
Διαθέτομε ΑΕΙ τα οποία φιγουράρουν σε καλές θέσεις στις παγκόσμιες κατατάξεις.
Που είναι η προβολή, τα κονδύλια για την έρευνα, οι υπηρεσίες υποστήριξης.
 Γιατί σε μας δεν απελευθερώνονται οι δυνάμεις που κρύβουν τα νιάτα μας;
Ένα μικρό σπρώξιμο δόθηκε στα Ιδρύματα Τεχνολογίας Έρευνας και έκαναν θαύματα.
Να σας πω γιατί.
Διότι πάσχομε από το σύνδρομο του Κρόνου, της παντοδυναμίας των "παλαιών" παντού, που φοβώνται τον θάνατο και ζηλεύουν την νεότητα και το οποίο παίρνει χίλιες δυό μορφές.
Από την ισχύ των κομμάτων στα ΑΕΙ, ως φαινόμενα νεπωτισμού, διαφθοράς (πρύτανης ΑΕΙ εκτίει ποινή μετά από καταδίκη) και μετριότητας.
Τα δύο τρίτα ως τρία τέταρτα των πανεπιστημίων στις Ινδίες είναι ιδιωτικά. Εποπτεύονται και ελέγχονται, διότι κανείς δεν θέλει να σκοτώσει την χήνα που κάνει τα χρυσά αυγά, τους αυριανούς επιστήμονες και ερευνητές που θα φέρουν την καινοτομία και τους λειτουργούς μιας ακμαζούσης οικονομίας.
Εδώ είναι ακόμη συνταγματική εκτροπή.
Τέλος υπερτερούν φαίνεται σε ήθος και κοινωνική υπευθυνότητα, παρά τα ελαττώματά τους τα οποία ο συγγραφέας αναγνωρίζει και στηλιτεύει.
Δεν είναι σκοπός της ζωής τους να "ρίξουν" τον διπλανό με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Υπάρχουν όρια. Σε μας δεν υπάρχουν. Αυτό αποτελεί διαπίστωση των αρχαίων τραγικών για το έθνος μας οι οποίοι όμως προειδοποιούσαν για τις συνέπειες της υπέρβασης αυτών των ορίων.
Συμπεραίνω λοιπόν, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών κυμαίνεται από το καταστροφικό ως το ουδέτερο.
Οι δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου, όσες απέμειναν, θα πρέπει να προχωρήσουν μόνες τους όπως και στην Ινδία έως ότου βρεθεί ένας ηγέτης που θα χαλαρώσει την θηλιά του κομματικού κράτους γύρω από τον λαιμό της οικονομίας με τρόπο που να μην διακινδυνεύει τις θυσίες ενός ολόκληρου λαού εν ονόματι μιάς παρωχημένης ιδεολογίας, που θα ενθαρρύνει θα εμπνεύσει και ο/η οποίος/α θα εμπνεύσει με το προσωπικό του παράδειγμα σε λιτότητα και χρηστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών τον λαό, όπως λ.χ. ένας Παπαναστασίου η ένας Πλαστήρας.