23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, 2014: ΠΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Πριν πολλά χρόνια, που φαντάζουν μία αιωνιότητα αλλά δεν είναι και τόσο μακρυνά, τα παιδιά αυτές τις μέρες θα κανόνιζαν τις παρέες που θα έβγαιναν να πουν τα Κάλαντα, περίμεναν να αγοράσουν οι γονείς το χριστουγεννιάτικο δέντρο, κοίταζαν στις βιτρίνες τα παιχνίδια και τα στολίδια που λαχταρούσαν να τους φέρει ο Άγιος Βασίλης την Πρωτοχρονιά και ξέκλεβαν μελομακάρονα απ'αυτά που ξεφούρνιζε η μητέρα τους που μόλις τα είχε περιχύσει με μέλι και τα είχε πασπαλίσει με κοπανισμένο σουσάμι καρύδι και κανέλλα.

Μυρωδιές από φλούδα πορτοκάλλι, κανέλλα και γαρύφαλλο τους έπαιρναν το μυαλό.

Στα περισσότερα παιδιά εκείνης της εποχής. Όχι όλα. Και φτώχια υπήρχε και δυστυχία και αδικία.

Οι ψυχές όμως εκείνες τις μέρες ανέβαιναν. Ακόμη και αν δεν πήγαιναν στην εκκλησία για την Λειτουργία των Χριστουγέννων, αν ρωτούσες, τα περισσότερα θα σου έλεγαν ότι εκείνο το βράδυ πράγματι γεννήθηκε ο Χριστός και μαζύ του η υπόσχεση για έναν ειρηνικό, αγαπημένο, φωτεινό κόσμο. Αυτό το θρησκευτικό γιορταστικό αίσθημα αναπλήρωνε ορισμένες από τις ελλείψεις, τις στρεβλώσεις την δυστυχία. Έστω προωρινά.Έδινε όμως στους ανρθώπους την ευακαιρία να πάρουν μιά ψυχική, πνευματική ανάσα από την σκληρότητα της ζωής.

Οι Μάγοι πράγματι οδοιπόρησαν "μετά αστέρος" και οι βοσκοί πράγματι είδαν τους αγγέλους να κατεβαίνουν από τον ουρανό και να τραγουδούν με μια απόκοσμη γλυκιά μελωδία την κάθοδο του Θεού στον κόσμο των ανθρώπων ενσαρκωμένος και χειροπιαστός, όπως τα άλλα μωρά που γεννήθηκαν εκείνο το βράδυ. Στις ψυχές τους κυριαρχούσε η πιο αγνή και καθαρή μορφή πίστης.

Δικαίως ελέχθη από τον Κύριο "..ἄφετε τα παιδία ἵνα ἔλθωσιν πρός Με. Αὐτῶν γὰρ ἐστὶν ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν."

Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 50 και του 60 αγνοούσαμε για τις παραδόσεις των Σκανδιναυϊκών λαών, την εορτή Hanukkah των Ιουδαίων, και πολύ περισσότερο για τα Σατουρνάλια των αρχαίων Ρωμαίων που τα κληρονόμησαν από τους αρχαίους Έλληνες και το πως η Εκκλησία αποφάσισε να συμπέσει η ημερομηνία εορτασμού των Χριστουγέννων με την παγανιστική εορτή της γέννησης του Μίθρα για να την υπονομεύσει.

Αγνοούσαμε τις ακαδημαϊκές διαμάχες για την ιστορικότητα του Ιησού. Αγνοούσαμε τὰ επιχειρήματα περί της πατρότητας του από κάποιο Ρωμαίο στρατιώτη που βίασε την Μαρία, ότι ο Ιησούς είχε αδέλφια και αν κάποιος προσπαθούσε να μας τα πει, μάλλον θα έτρωγε μία κλωτσιά στο καλάμι που θα την θυμόταν για αρκετό καιρό.

Πολύ περισσότερο αγνοούσαμε τον ανδροκρατικό χαρακτήρα της Εκκλησίας που καταπίεσε τις γυναίκες όπως ισχυρίζεται η Elaine Pagels και οι περί αυτήν και όπου η διαμάχη των φύλων εισέβαλλε σε ποικίλλα  χριστιανικά δόγματα και διεπέρασε ως ρομφαία την καρδιά τους.

Σήμερα οι άθεοι πληθαίνουν παγκοσμίως και ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες χώρες. 

Είναι του συρμού να είσαι άθεος, απαλλαγμένος από  "προληψεις".

Το πνευματικό μήνυμα αντικαταστάθηκε από το διαφημιστικό κυνήγι, την κατανάλωση, και από το πνεύμα των Χριστουγέννων αυτό το οποίο απέμεινε είναι τα "δώρα". Τα δώρα τίθενται εντός εισαγωγικών διότι είναι πλέον μία κοινωνική υποχρεώση η οποία ας μην γελιόμαστε δεν πηγάζει τις περισσότερες φορές από μία εσωτερική ανάγκη προσφοράς και πηγαίας αγάπης, αλλά από το συντριπτικό ένστικτο της αγέλης, από το άγχος της ομοιογένειας όπου βρίσκει έναντι κάποιου υλικού τιμήματος, μερικές φορές αδρού, κάποια προσωρινή ανακούφιση. Γι'αυτό άλλωστε τις περισσότερες φορές είναι άχρηστα και περιττά. Δήθεν έκπληξη, δήθεν γέλια, δήθεν φιλιά και ευχές και μετά απέραντη σιωπή αποξένωσης. Οι δωρίζοντες δεν γνωρίζουν καν τις επιθυμίες και τον χαρακτήρα αυτών προς τους οποίους προσφέρουν τα δώρα. Οι πατεράδες βρίσκονται στον πάτο αυτής της ιεραρχίας και πλουτίζουν την συλλογή τους κατά μία αταίριαστη γραβάτα η ένα πουκάμισο.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα βιβλίο.

Οι εκπαιδευμένοι από τον κυνισμό της τηλεόρασης  νεοσσοί της παγκοσμιοποίησης και του νεοεποχίτικου πνεύματος εκβιάζουν παντοιοτρόπως και στα χείλια τους υπάρχει μόνον ένα ρήμα "Πάρε μου..." και μία ερώτηση "Πότε θα ανοίξομε τα δώρα".

Θα γελάσουν αν τους πείτε για Χριστό και Άγιο Βασίλη ακόμη και ως μυθολογικές ιστορίες.

Πως θα ανταγωνιστεί ο καλοκάγαθος παππούς με τα χρώματα της Coca Cola το τελευταίο στρατηγικό παιχνίδι με τους παντοδύναμους δαίμονες και τα άλλα παιχνίδια των υπολογιστών με την βία, το αίμα, τα οποία αντί να ελέγξουν οι γονείς καταβάλλοντας την προσπάθεια και τον συνδυασμό εκείνο αγάπης τρυφερότητας αλλά ιαι αυστηρότητας που απαιτείται για την ανατροφή τους, δηλαδή χρόνο, ψυχικό, συναισθηματικό και πραγματικό, τρέχουν σε ψυχολόγους για "απεξάρτηση" των παιδιών τους  απ'αυτά και δημιουργούνται υπηρεσίες για να τα προφυλάξουν από την πραγματική και όχι εικονική  κόλαση την οποία είναι δυνατόν να βιώσουν μέσω των ανωμάλων που ελλοχεύουν στο Διαδίκτυο;

Για τον δικό μας τον Ορθόδοξο Άγιο Βασίλη δεν γνωρίζουν τίποτε. Όσο για το κατά που πέφτει η Καισάρεια και τι σχέση έχει με τον Ελληνισμό, θεωρείται εθνικιστικό παραλήρημα και δεν λέγεται κουβέντα. Τάδε έφη η ξενοκίνητη Ρεπούση και επομένως εφ'όσον είναι αριστερό ΠΡΕΠΕΙ να είναι και σωστό.

Ο ψυχολογικός εκβιασμός έφθασε στο αποκορύφωμά του σε διαφήμιση πολυκαταστήματος που πουλά με δόσεις κυρίως ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη, όπου εμφανίζονται κατσουφιασμένες φάτσες σε τεράστια πανώ  που δήθεν δεν έμειναν ευχαριστημένες από τα δώρα που πήραν, διότι δεν ανήκαν σε μία από τις κατηγορίες ειδών που πωλεί το πολυκατάστημα.

Αρνητική διαφήμιση σε πολιτικούς αγώνες ήξερα. Αρνητική καμπάνια για τα δώρα των Χριστουγέννων δεν την περίμενα ποτέ.

Πρόσφατο δημοσίευμα των Financial Times λέει ότι η κατάργηση των Χριστουγέννων θα ήταν οικονομική καταστροφή. Ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός λόγος που επιβιώνουν στην Δύση.

Όμως υπάρχει και η Ανατολή, που έχει άλλα ήθη και άλλα έθιμα τα οποία βρίσκονται υπό διωγμό.

Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά για να σκοτώσουν το πνεύμα μιάς χρονικής περιόδου πνευματικής και ψυχικής ανάτασης, μία πηγαία ανάδυση και υπενθύμιση της καλής πλευράς των ανθρώπων, ενδεδυμένη η μη με αληθή θρησκευτική πίστη, διάλεξε και ο πολιτικός κόσμος να μας βάλει το μαχαίρι στον λαιμό, μαζύ με εκείνα της εφορίας, της ξεφτίλας που αισθανόμαστε ως έθνος, των Τούρκων, των δανειστών, της φτώχειας, της εξαθλίωσης του λαού με ένα δίλημμα ιστορικής σημασίας, το οποίο στην κατάσταση που βρισκόμαστε νομίζω ότι αδυνατούμε να το διαχειριστούμε όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.

Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η εκλογές;

Η κακοσμία του σεσηπότος πτώματος της Ελληνικής πολιτικής είναι πλέον αφόρητη.

Δεν μπορώ να μην διακρίνω μία διάθεση ρεβανσισμού εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που πηγάζει από τον Εμφύλιο, ο οποίος εκμεταλλευεται την συγκυρία χωρίς κατ'ουσίαν σχέδιο παρά μόνον την 'Αντίσταση", με επίνευση και δυνάμεων εκτός Ελλάδος και κυρίως απ'εκεί που δεν το περιμένει κανείς αν κρίνω από τα εμμέσως υποστηρικτικά σχόλια από την "αριστερή" πτέρυγα των Κεϋνσιανών όπως ο καθηγητής Krugman, δηλαδή τις ΗΠΑ, οι οποίες θα τον χρησιμοποιήσουν ως πολιορκτητικό κριό για να κάμψουν την αντίσταση των Γερμανών για χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, αλλά και δεν θα διστάσουν να τον θυσιάσουν την άλλη μέρα. Στο μεταξύ όμως θα έχομε καταναλώσει σ'αυτό το πείραμα τα τελευταία ίχνη ικμάδας που μας μένουν, διότι αν έχω καταλάβει καλά τον Γερμανικό χαρακτήρα αυτοί δεν προκειται να κάνουν πίσω και θα μας εξουθενώσουν.  Δεν λέει κανείς να μην τους πολεμήσομε, αλλά θα πρέπει να καταλάβομε ότι θα πρέπει να κάνομε ανταρτοπόλεμο και όχι μάχη εκ παρατάξεως.

Ο λαός της πολυθρόνας του 2014 του φαίνεσθαι αντί του είναι δεν έχει ούτε το τσαγανό, ούτε την πειθαρχία, ούτε την ομοψυχία για έναν τέτοιου είδους αγώνα.

Η πλευρά των αστικών κομμάτων όζει, βρίσκεται σε πλήρη εσωτερική δυσαρμονία και αυτή την στιγμή κατ'ουσία το έθνος στερείται ηγεσίας απ'αυτή την πλευρά και αυτή που έχει είναι είτε εμμέσως είτε αμέσως εξηρτημένη από άνομα συμφέροντα.

Χρειαζόμαστε επειγόντως αρχηγούς, κατ΄αρχήν λαϊκής προέλευσης και όχι επαγγελματίες της πολιτικής, αμέμπτου ήθους, ισχυρού χαρακτήρος, με διάθεση και ικανότητα εσωτερικής διαπραγμάτευσης μεταξύ εργοδοσίας και εργατικού δυναμικού, παραμερισμό των παντοειδών παρασίτων και ανόμων που σχετίζονται με την εξουσία, που να μην διστασει να διακηρύξει την φιλοπατρία του και το γεγονός ότι αυτή είναι η χώρα των Ελλήνων και όχι μιας έξωθεν επιβεβλημένης σούπας λαών, που θα μοιράσει δίκαια ότι απομένει από τον εθνικό πλούτο και κυρίως με το παράδειγμά της θα μπορέσει να κινητοποιήσει τον λαό στην ανηφόρα της εθνικής ανασυγκρότησης.

Ως εθνική ανασυγκρότηση αντιλαμβάνομαι πρώτα πρώτα την υπεράσπιση του εθνικού χώρου  με όλα τα μέσα, την απελευθέρωση των παραγωγικών επιχειρηματικών δυνάμεων μέσα από ένα σύστημα κινήτρων αλλά και ποινών σε ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, οι οποίες είτε με το καλό είτε με το άγριο θα πρέπει να αντιληφθούν ότι σκοπός τους δεν είναι η μεγιστοποίηση του προσωπικού τους κέρδους πάση θυσία και επί ζημία του έθνους μέσω φοροδιαφυγής και άλλων μορφών εξαπάτησης του κοινωνικού συνόλου, αλλά η βελτιστοποίησή του, ούτως ώστε κανείς να μην μείνει στην ζώνη της εξαθλίωσης εφ'όσον προσφέρει τίμια εργασία για την οποία θα αμειφθεί αναλόγως πράγμα που θα οδηγήσει στην μεγιστοποίηση της πιθανότητας επιβίωσης του έθνους.
Από την άλλη πλευρά, το εργατικό δυναμικό θα πρέπει να καταλάβει ότι ναι μεν είναι επιθυμητό να ευημερούν όλοι, αλλά δεν μπορεί να σαμποτάρει την παραγωγική διαδικασία στην προσπάθειά του να αποκτήσει επίπεδο ζωής το οποίο δεν σηκώνει η επιχείρηση στην οποία εργάζονται και ότι δεν μπορεί ο συνδικαλισμός να είναι ο ρυθμιστής της λειτουργίας της παραγωγικής μηχανής.

Τα παντοειδή λαμόγια, μεσάζοντες και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, οι οποίοι μετακυλίουν το μέρος της προσπαθείας και παραγωγικής εργασίας που τους αναλογεί θα πρέπει να ξεριζωθούν απηνώς, ξεκινώντας από το ποδόσφαιρο και φθάνοντας ως τις παρυφές της πολιτικής.

Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της ομαλής λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η μέγιστη προτεραιότητα καθώς θα αποκαταστήει αυτό που λείπει τελείως. Την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αυτή είναι η αφετηρία της εθνικής ανασυγκρότησης.

Πρόσφατα, αμερικανός αναλυτής ανέλυε την διαφορά ανάμεσα στο δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και άλλων χωρών και την αντιμετώπισή του από τις διεθνείς αγορές. 

Κατέληγε ορθά στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη διαφορά έγκειται στην εμπιστοσύνη.

Η Παιδεία είναι η άμεση προτεραιότητα στην προετοιμασία άξιων πολιτών και θα πρέπει να αρχίσει με το ξήλωμα όλων όσοι είχαν θέσεις που την διαμόρφωσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια και η αναδιάταξη της ώστε οι μελλοντικές γενιές να αποκτήσουν μία ακριβή εικόνα της εθνικής τους ταυτότητας, μιά υγιή αγάπη για τον τόπο τους τις παραδόσεις τα ήθη την ΓΛΩΣΣΑ τους και την επανεισαγωγή σε υγειέστερες βάσεις του Θεού, όποιου θεού θέλετε, στην ζωή τους.

Θέλω μία παιδεία όπου οι μαθητές θα δυναμώνουν το μυαλό τους αλλά και τις πρακτικές τους δεξιότητες σε τεχνικά θέματα της καθημερινής ζωής, όπως ξυλουργική, ηλεκτρολογικά θέματα, στοιχειώδεις επισκευές υδραυλικών βλαβών, έκθεση σε γεωργικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες, ούτως ώστε να καταστούν αυτάρκεις σ'ένα βαθμό. Η Ελληνορωμαϊκή πάλη διδάσκεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Αμερική. Το να μπορεί να υπερασπίσει κάποιος τον εαυτό του προσδίδει αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία και οι συγκρούσεις είναι μέσα στην ζωή. 

Τελειώνοντας, αναγκαστικά λογω του προχωρημένου της ώρας, θέλω να ξέρετε ότι δεν έχω κάτι άλλο να σας προσφέρω εκτός από αυτές τις σκέψεις και έναν ειλικρινή εορτάσιμο ασπασμό και μιά αγκαλιά  φίλοι και φίλες του ιστολογίου αν και γνωρίζω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε με τα γραφόμενα. Η συμφωνία δεν είναι προϋπόθεση για την προσφορά τους.

 Ίσως να μην κοστίζουν τίποτε και στην καταναλωτική μας εποχή να είναι ευτελή. 

Όμως είναι αληθινά. Στην ψυχή μου ζει ακόμη εκείνη η νύχτα της Ενανθρώπισης.

 Άλλωστε, μπορείτε πάντοτε να τα αρνηθείτε ανώνυμα με ένα πάτημα του "ποντικιού" σας.

Δεν θα τα έχετε να σας θυμίζουν την ερημιά της ψυχικής μας απομόνωσης στην γκαρνταρόμπα σας όλο τον χρόνο και ακόμη πιο πέρα. 

Καλά Χριστούγεννα.