Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ, ΑΠΕΡΓΙΩΝ ΚΑΙ ΜΠΛΟΚΩΝ

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορύσε να έχει τον τίτλο της συλλογής ποιημάτων του Κρυστάλλη "Σκόρπια κι ανάκατα".

1. Περί προσφύγων

Πριν από αρκετά χρόνια σε άλλο ιστότοπο υπογραμμίζαμε την σημασία της αθρόας εισβολής αλλοθρήσκων και αλλοεθνών λαθρομεταναστών στην χώρα όπως και άλλοι αναλυτές και θεωρηθήκαμε "εθνικιστές".
Το εθνικιστές εντός παρένθεσης διότι κατά την δική μου αντίληψη, δεν είναι επιλήψιμο το να αγαπά κανείς το έθνος του, την γλώσσα, την θρησκεία και τις παραδόσεις του. Κακό είναι το να νομίζει ότι είναι το καλύτερο απ' όλα και στο πλαίσιο αυτό να προσπαθεί  να επιβάλει με την βία αυτή την ιδέα της υπεροχής στους συνανθρώπους του. Πολλώ μάλλον όταν οι εθνικές δυνάμεις δεν εργάζονται για την ισχυροποίηση και βελτίωση του έθνους σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δημιουργικής δραστηριότητας παραδομένες σε κομματοκρατική ακηδία και ραστώνη και χάριν του μοντερνισμού και του ευδαιμονισμού δεν κάνουν παιδιά.
Το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι τωρινό αλλά έχει ξεκινήσει την εποχή των "παχειών αγελάδων", αλλ' αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Δεν συμφωνώ επίσης με την άποψη ότι το έθνος είναι μία φανταστική έννοια η οποία υπάρχει μόνον ως ψυχολογική οντότητα (http://gen.lib.rus.ec/search.php?req=Sapiens&lg_topic=libgen&open=0&view=simple&phrase=1&column=def), όπως υποστηρίζουν οι αποδομισταί των μοντέρνων σχολών ιστοριογραφίας και εν μέρει και η υλιστική σχολή και οι παντοειδείς ενδιάμεσες φιλοσοφικές αναμείξεις τους. 
Υπάρχει ως γενετική και εξελικτική οντότητα με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν γένη και είδη ζώων που χαρακτηρίζει ένα άλλοτε άλλου μεγέθους πληθυσμό και εξαφανίζεται στ' αλήθεια όταν εξαφανιστεί και ο τελευταίος ανήκων σ' αυτή την ομάδα. Δεν γεννήθηκε χθες ούτε προχθές και όροι όπως εθνοτικός κλπ αποπειρώνται να θολώσουν την έννοια, την βαρύτητα και την σημασία του. Ο Ηρόδοτος το όρισε πλήρως και για πάντα.
Οι φίλοι μας οι Τούρκοι και λοιποί ισλαμιστές έχουν καταλάβει την σημασία του καλύτερα από τους Δυτικούς, οι οποίοι μόλις τώρα βγαίνουν από τα φιλολογικά σαλόνια, αφήνουν κάτω τα βιβλία των φουκοντερινταϊκών  και νεοταξιτών εμβολίμων και μη και ανακαλύπτουν τι σημαίνει η κατάργησή του μετά τα γεγονότα του Παρισιού και την συμπεριφορά "προσφύγων" απέναντι στις γυναίκες τους.
Οι ισλαμιστές κατάλαβαν ότι έρχεται σύγκρουση με την Δύση η οποία πριν και πάνω απ' όλα απορρίπτει το ανδοκρατικό πρότυπο του ισλαμικού πολιτισμού και άρχισαν πολύ νωρίς, στην αρχή υπό τον μανδύα της λαθρομετανάστευσης και τώρα των προσφύγων από εμπόλεμες ζώνες, την διήθηση του ευρωπαϊκού χώρου από στρατευμένους ομοθρήσκους τους αναμεμειγμένους με δυστυχείς αληθινούς πρόσφυγες, στην υπόθεση της ανάκτησης χαμένων εδαφών και την κατάκτηση νέων εν ονόματι του Αλλάχ περιλαμβανομένης της Ευρώπης.
Κατάλαβαν επίσης ότι δεδομένου του θεσμικού, πολιτικού και πολιτισμικού πλαισίου της Ευρώπης σε τρεις με τέσσερις γενιές θα ήταν πλειοψηφία και θα μπορούσαν τότε να εξισλαμίσουν την Ευρώπη χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Εκείνοι ήταν και είναι συμπαγείς στο σύστημα των αξιών και ιδεών που πρεσβεύουν ενώ εμείς γονατίζομε κάτω από έναν άκρατο ατομισμό, κεντρικό δόγμα της νεοταξίτικής ιδεολογίας.
Το μέγεθος του πληθυσμού που μετακινείται όπως έχομε ξαναγράψει ισοδυναμεί με μετακίνηση λαών παρόμοια με αυτή της καταρρεούσης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και το ζήτημα είναι αν η Ευρώπη θα κάνει το σφάλμα, που το έχει μισοκάνει δηλαδή, χάριν της υπεράσπισης του στρεβλού μοντέλλου της ανοιχτής οικονομίας που έχει υιοθετήσει, να μην υπερασπίσει τα σύνορά της έγκαιρα και αποτελεσματικά, δηλαδή χθες.
Έρχεται λοιπόν τώρα η Ευρώπη και ζητάει τα ρέστα από μία χώρα την οποία έχει υποδουλώσει και εξαθλιώσει, σε αγαστή συνεργασία με ντόπιες δυνάμεις, όταν το ρυάκι της μετανάστευσης έγινε ποτάμι και μετά τσουνάμι και είδαν τον εθνικό τους πολιτισμό να απειλείται.
Που ήταν οι Ευρωπαίοι, όταν οι στρατιωτικοί μας κατα κύριο λόγο, επεσήμαιναν από τις αρχές του '10 τους κινδύνους που διατρέχει η Ευρώπη αν δεν σταματήσει η ροή λαθρομεταναστών τότε και κατόπιν προσφύγων; 
Κουνούσαν το δάχτυλο στους " ακροδεξιούς"  Έλληνες, τους προσέβαλλαν βάναυσα υβρίζοντάς τους ως  "ξενόφοβους" και καθυστερημένους και έβαζαν στην γωνία με έωλα επιχειρήματα τους διαμαρτυρόμενους κατοίκους του Αγ. Πανελεήμονα και άλλων περιοχών που έζησαν από πρώτο χέρι την απώλεια του ελέγχου και κυριαρχίας των περιοχών τους. Αποτέλεσμα;  Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η ανάδειξή της σε κύρια αντιπολιτευτική δύναμη.
Το πόσο αποτελεσματική θα μπορούσε να είναι η διακοπή σχεδόν της ροής λαθρομεταναστών το απέδειξε ο φράχτης του Έβρου τον οποίο μερικοί ανόητοι θέλουν να κατεδαφίσουν.
Με τι πόρους και για πιο λόγο η Ελλάδα θα γίνει ένας σκουπιδότοπος ψυχών, αθώων και μη; 
Hot spots και άλλες ανοησίες καταλαμβάνουν την κεντρική ειδησεογραφική σκηνή και όπως πάντα σαν τον απατημένο σύζυγο, οι Έλληνες στις περιοχές των οποίων πρόκειται να δημιουργηθούν τα στρατόπεδα αυτά αντιδρούν. Τώρα καταλαβαίνουν τι εστί παγκοσμιοποίηση αλα Γκρέκα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η λύση κατά την άποψη μου είναι μία και περιλαμβάνει τοπικά και  διεθνή σκέλη.
1. Σε τοπικό επίπεδο είναι αναγκαίος ο άμεσος επαναπατρισμός, και όχι το πνίξιμο των ανθρώπων κατά την εισήγηση του "πολιτισμένου" Υπουργού του Βελγίου, ούτως ώστε να καταλάβουν όλοι ότι δεν είναι δυνατό το πέρασμα μέσω των Ελληνικών νησιών στην Ευρώπη. Αν κατά το δη λεγόμενον "πέσει σύρμα" στην πιάτσα ότι απ' εκεί δεν περνάς και χάνεις και λεφτά και ενδεχομένως το κεφάλι σου επιστρέφοντας από εκεί που ξεκίνησες, θα σταματήσει η ροή.
2. Εξαιρουμένων των αποδεδειγμένα προσφύγων από εμπόλεμες ζώνες οι οποίοι επίσης θα γυρίσουν πίσω, θα πρέπει να κληθούν οι κυβερνήσεις προέλευσης των λαθρομεταναστών, π.χ. Πακιστάν, Αφγανιστάν, Νιγηρία κλπ να καλύψουν τα έξοδα επαναπατρισμού των παρανόμως συμπεριφερομένων πολιτών τους.
3. Σε διεθνές επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις θα πρέπει εκείνες να φροντίσουν  να σταματήσουν τις άσκοπες γεωπολιτικές καντρίλλιες και να κάτσουν σοβαρά να βρουν λύσεις στις τοπικές συγκρούσεις και να αρχίσει η ανοικοδόμηση της πολύπαθης Συρίας και του Ιράκ. Οι Κούρδοι πρέπει επιτέλους να αποκτήσουν πατρίδα και οι σεΐχηδες της Αραβικής Χερσονήσου θα πρέπει να καταλάβουν ότι καλά θα κάνουν να κάτσουν στ' αυγά τους. Όσο για την Τουρκία, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό και στην θεωρία και στην πράξη ότι η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναβάλλεται επ' αόριστον. 
Οι μόνοι που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι Ρώσσοι. 
Οι Αμερικανοί προσπαθούν να πετύχουν με ένα σμπάρο δύο τριγόνια, βάζοντας την Τουρκία και την Ρωσσία να ματώσουν και να αδυνατίσουν και οι δύο σε ένα μεταξύ τους πόλεμο, αφού πρώτα ήταν εκείνοι που  κατασκεύασαν τον ISIS. Απώτερος σκοπός τους είναι αφ' ενός να ξεπληρώσουν κάμποσα από τα "γραμμάτια" που χρωστούν οι Τούρκοι, όπως το γεγονός ότι δεν επέτρεψαν την διάβαση αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός τους στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου και προσπάθησαν να είναι οι μεσάζοντες μεταξύ Αμερικής και Ιράν και να περιορίσουν τις αυτοκρατορικές τους ιδοληψίες, ενώ ελπίζουν ότι οι αδυνατισμένοι Ρώσσοι θα ανατρέψουν τον Πούτιν και θα τους παραδώσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ρωσσίας για να εξακολουθήσουν να στηρίζουν το δολλάριό τους και το στρεβλό νεοφιλελεύθερο οικονομικό  ισχύον μοντέλλο και έτσι θα υποτάξουν το τελευταίο προπύργιο εναντίον της Νέας Τάξης που δίνει σημασία σε έννοιες όπως έθνος,γλώσσα θρησκεία, δημόσια αιδώς και τα παρόμοια.
Ίσως το πετύχουν, καθώς η Τουρκία κατά την εκτίμησή μου απ' αυτά που διαβάζω βρίσκεται το πολύ μία εβδομάδα από την εισβολή στην Συρία.
Υποψήφια Πρόεδρος αυτής της λογικής και νοοτροπίας είναι η Χίλαρι Κλίντον.
Η στρατηγική τους έως τώρα είναι ελεεινή και τρισάθλια και ο Jefferson και οι άλλοι πατέρες του αμερικανικού κράτους θα γυρίζουν στους τάφους τους.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η έννοια του έθνους και της πατρίδας δεν έχουν πεθάνει στην χώρα μας αλλά ότι χρειάζεται κάποιος οι κάποιοι  να τα αναστήσουν και αποκαταστήσουν στην συνείδηση του λαού. Θέλω να ακούσω τον κο Μητσοτάκη επ' αυτού του ζητήματος. Οψόμεθα.

2. Περί απεργιών και μπλόκων

Αυτοπυροβολούμεθα και πάλι. 
Όπως ανέδειξαν και πρόσφατες γελοιογραφίες βρισκόμαστε στην κωμικοτραγική κατάσταση η κυβέρνηση να διεκδικεί όλο το φάσμα των πολιτικών δραστηριοτήτων, από συμπολίτευση ως αντιπολίτευση του εαυτού της. Αν αυτό δεν είναι μία μορφή δικτατορίας τότε τι είναι; 
Από την μία ο κος Κατρούγκαλος (επώνυμο κι αυτό), διαπραγματεύεται το κόψιμο των συντάξεων και από την άλλη βουλευτές και παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνουν στα μπλόκα.
Η απεργία ήταν ένας αποτελεσματικός μηχανισμός εναντίον των κεφαλαιοκρατών του 19ου αιώνα.
Σήμερα δεν είναι. Γι' αυτό επιτρέπεται.
Το κλείσιμο των δρόμων πάλι, σκοτώνει την οποιαδήποτε εναπομένουσα οικονομική δραστηριότητα και κάνει την ζωή των ήδη δύστυχων πολιτών δυστυχέστερη και έχει και περιορισμένη πλέον απήχηση ως επικοινωνιακή διαμαρτυρία.
Το χύσιμο του γάλακτος και η καταστροφή προϊόντων σε ένδειξη διαμαρτυρίας είναι μέγα αμάρτημα όταν υπάρχουν πεινασμένοι. Άλλωστε αν οι αργρότες δυσπραγούσαν όσο λένε η φαίνεται ότι λένε τότε θα έπηζαν το γάλα και θα το αποθήκευαν ως τυρί για τις δύσκολες ώρες.
Η κάθοδος με τα τρακτέρ στην Αθήνα είναι άλλο ζήτημα. Ναι αυτό το καταλαβαίνω ως μία και έξω ενέργεια.
Σημαίνει επανάσταση; 
Αν ναι, ποιοί είναι οι στόχοι και το πρόγραμμά της; 
Θα πάμε σε δραχμή; Θα μείνομε στην Ευρώπη;  Είμαστε έτοιμοι να περάσομε αυτό το κατώφλι χωρίς να διαλυθούμε; 
Υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό για την υλοποίηση της;  Έχει καλλιεργηθεί η ομοψυχία για μία τέτοια λύση; 
Η απάντηση σε όλα αυτά νομίζω ότι είναι όχι και ότι το πράγμα εξελίσσεται για μία ακόμη φορά σε πίεση εκ μέρους μιας κοινωνικής ομάδας για να λύσει τα προβλήματα της ομάδας εις βάρος άλλων ομάδων, που δεν είναι εκείνες που θα έπρεπε να πληρώσουν αλλά εκείνες που δεν έχουν πλέον τίποτε να δώσουν. 
Στην ψυχολογία είναι γνωστό ότι όταν βρεθούμε μπροστά σε ένα πρόβλημα που χρειάζεται επινόηση νέας μεθόδου λύσης, έως ότου την βρούμε δοκιμάζομε μεθόδους που ξέρομε ότι αποτυγχάνουν.
Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει και τώρα. 
  

3 σχόλια:

  1. Στην ψυχολογία είναι γνωστό ότι όταν βρεθούμε μπροστά σε ένα πρόβλημα που χρειάζεται επινόηση νέας μεθόδου λύσης, έως ότου την βρούμε δοκιμάζομε μεθόδους που ξέρομε ότι αποτυγχάνου
    και πως ονομαζεται η πιστη οτι εαν εφαρμοσουμε κατα τον ιδιο τροπο ενα πειραμα που οσες φορες εφαρμοστηκε εδωσε αποτελεσμα α αυτη τη φορα θα δωσει β?
    τα σεβη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ένας χαρακτηρισμός είναι δογματισμός. Επειδή πιστεύω ότι πρέπει το αποτέλεσμα να είναι β θα κάνω όσες φορές χρειάζεται το πείραμα μέχρι να δω το αποτε=έλεσμα που ταιριάζει στην "θεωρία". Ο άλλος χαρακτηρισμός....ξέρετε.

      Διαγραφή
  2. Αγαπητέ Κε Στάθη,
    χάρηκα που βρήκα (αν και καθυστερημένα) και διάβασα τις σκέψεις σας πάνω στα δύο αυτά θέματα.
    Σας βεβαιώνω πως τα βρίσκω να ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα με τις δικές μου απόψεις και σκέψεις.
    Respects.

    ΑπάντησηΔιαγραφή