Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

29 ΙΟΥΝΙΟΥ, 2015: ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

1. ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΤΩ ΚΑΙΣΑΡΙ

Αν ρίξετε μία ματιά στις αναρτήσεις του προηγούμενου μήνα θα δείτε ότι τεχνική μου μέθοδος έδειχνε ότι δεν επρόκειτο να επέλθει συμφωνία και όχι βέβαια μόνον η δική μου. Οι ικανότατοι ερασιτέχνες και φίλοι του "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" και οι επαγγελματίες αναλυτές το έβλεπαν σχεδόν όλοι. Οι αριθμοί, τα μορφολογικά μοτίβα των τιμών δεν ψεύδονται. Απεικονίζουν όχι μονον την στιγμή αλλά και τις προθέσεις των συμμετεχόντων, όπως αυτές διαμορφώνονται όχι μονον από την στιγμιαία ροή των αριθμών αλλά και από την "μακροχρόνια μνήμη" των χρονοσειρών όπως την περιγράφει ο  Edgar Peters.
Ο Αντώνης, ο Βασίλης, ο smartgoldfish, o solon, o κος Βελιανίτης (!) για να αναφέρω μερικούς, καθώς και το "ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ", ο King77, η "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΝΩΜΗ" ο Hawk Trader, ο Harmonic Trader, ο Γιώργος (aka palouki), o greenbull  και συγχωρείστε με που δεν τους θυμούμαι όλους αλλ'αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους σέβομαι και δεν τους τιμώ. Νομίζω ότι όσοι μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν τα όσα γράφομε θα μας αναγνωρίσουν ότι επράξαμε το καθήκον μας εις το άριστο των δυνατοτήτων μας και προειδοποίησαμε γι'αυτά που βιώνομε με αρκετό χρονικό περιθώριο προετοιμασίας μπροστά μας.
Θα μου πείτε "Αν είσαστε τόσο καλοί γιατί δεν είστε στις Μπαχάμες να πίνετε τα κοκτέϊλ σας πάνω στο ιδιωτικό σας γιωτ." Είχαν ρωτήσει τον Nenner το ίδιο πράγμα και η απάντηση ήταν "Είμαι επιστήμονας. Όχι επενδυτής.", αντανακλώντας τις ιδιαίτερες αρετές που πρέπει να κατέχει κάποιος στις συναλλαγές, περα και πάνω από   την ανάλυση για αποκτήσει πολλά χρήματα από τις αγορές.

2. ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Τώρα όμως δεν έχει καμία σημασία το ποιός και τι και πότε προέβλεψε σωστά.
Η προκήρυξη δημοψηφίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης με ερώτημα την αποδοχή η απόρριψη της τελευταίας πρότασης των δανειστών, όπως διαμορφώθηκε λίγο πριν την διακοπή των διαπραγματεύσεων, θέτει στο περιθώριο τις προβλέψεις και θέτει τον καθένα μας ενώπιον/αν ενωπίω/α με τη  ιστορία. Προσωπική και γενική.
Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι μέσα σε ένα κλίμα άκρας αρνητικότητας καλούμεθα να οραματιστούμε το μέλλον, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια μας σε τρία επίπεδα.

Στο επίπεδο της χώρας μας, στο επίπεδο της Ευρώπης και στο επίπεδο του κόσμου.
Θέλει θάρρος, σύνεση και πολύ κουράγιο αυτή η δουλειά. 
Δεν είναι εύκολο, καθώς η πληροφόρηση ούτε πλήρης, ούτε αντικειμενική είναι. Περισσότερο προπαγάνδα είναι παρά πληροφόρηση ενώ η ψυχολογία μας βρίσκεται στο ναδίρ μετά το σφυροκόπημα των τελευταίων πέντε ετών.

α. ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Παρά τις θυσίες και την εξαθλίωση εξακολουθούμε να βαδίζομε ένα κατηφορικό μονοπάτι που το τέλος του είναι η εθνική καταστροφή. Σ'αυτό το μονοπάτι μας σπρώχνουν ενδογενείς ψυχολογικές προσωπικές δυνάμεις και εξωγενείς δυνάμεις. Φρονούσα και φρονώ ότι ισχυρότερες είναι οι πρώτες και οι δεύτερες είναι αποτέλεσμα εκδήλωσης των πρώτων. Η κυριότερες ενδογενείς δυνάμεις είναι για ένα μέρος του πληθυσμού, η απελπισία, ο κυνισμός, η απάθεια που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια που έχουν κλονίσει η καταστρέψει τον αυτοσεβασμό, την ταυτότητα θα έλεγα, των στρατιών των ανέργων και νεοπτώχων, ενώ για ένα άλλο μέρος του πληθυσμού είναι ο ατομικός συβαριτισμός, ο ελλείψει καταλληλοτέρου όρου ωχαδερφισμός και η περιφρόνηση για ό,τι είναι δημόσιο, κοινό, η εθελοδουλεία  με κάθε προσωπικό και εθνικό τίμημα, συνδυασμένοι κατά περίπτωση με την ενδόμυχη η εκπεφρασμένη ελπίδα αποκομιδής κέρδους από την τραγωδία που περνούμε. Μία άλλη ομάδα είναι οι γνήσιοι νεοεποχίτες του απόλυτου laissez faire. Οι οπαδοί του Friedman και της Rand. Οι απόλυτοι εγωϊστές.
Οι τελευταίοι είναι τουλάχιστον ειλικρινείς.

Σ'αυτές τις καταστρεπτικές σκοτεινές δυνάμεις αντιπαρατάσσονται θάρρος, ευψυχία, φιλανθρωπία και αλληλεγγύη από ανόμοιες πολιτικά ομάδες συμπολιτών μας που όμως ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα σημαντικό κίνημα εθελοντών και κρατούν ζωντανά τα κοινωνικά ένστικτα του έθνους, καθώς επίσης ένα άλλο τμήμα του πληθυσμού όπου παρά τον προπαγανδιστικό βομβαρδισμό και την συστηματική αποδόμηση εξακολουθούν να επιβιώνουν ηθικές αξίες, όπως εκείνες της οικογένειας,  της πατρίδας, της ελευθερίας, συνδυαζόμενες σε άλλοτε άλλο βαθμό με θρησκευτική πίστη, στην συντριπτική της πλειοψηφία ορθόδοξη χριστιανική πίστη που και αυτή βρίσκεται υπό διωγμό από τους έξω.
Και εδώ παρατηρείται το φαινόμενο οι ίδιες αξίες να φωλιάζουν στις ψυχές πολιτικά ετερογενών κοινωνικών ομάδων.
Δυστυχώς προς το παρόν, δεν έχει καταστεί δυνατόν να βρουν κοινή πολιτική έκφραση αυτές οι δυνάμεις και εξαντλούνται σε αμοιβαίες αντιπαραθέσεις πολιτικού περιεχομένου ενώ η θεμελιώδης επιλογή είναι άλλη κατά την ταπεινή μου άποψη. Θα δεχθούν η δεν θα δεχθούν την κατάργηση των αξιών που διέπουν την ζωή τους και ορίζουν την ταυτότητά τους οι εμφορούμενοι από αυτές τις αξίες έξω και πέρα από το ποιό κόμμα ψηφίζουν σις εκλογές; Αυτή η απόφαση θα πρέπαι να προηγηθεί της ψήφου.

Οι εξωγενείς δυνάμεις που επιδρούν πάνω μας είναι κατά κύριο λόγο οικονομικές και πολιτικές όπου και οι δύο είναι μικτής φύσεως αποτελούμενες από μία συνιστώσα εσωτερική Ελληνική και μία εξωγενή, της οποίας η αρχή της προέλευσης χάνεται στο πεδίο της συνωμοσιολογίας χωρίς να σημαίνει αυτό ότι αυτή η αόρατη ιεραρχία για την οποία κατηγορούνται ορισμένοι ερευνητές και συγγραφείς ως συνωμοσιολόγοι, δεν υπάρχει.
Σε πολλές περιπτώσεις αυτό το οποίο παρατηρούμε, υφιστάμεθα, η έναντι του οποίου ενεργούμε στην κοινωνική μας ζωή δεν είναι οι δυνάμεις αυτές καθ'αυτές αλλά το αποτέλεσμα της επίδρασης τους. Η αντίδραση όμως σε κάτι δεν είναι ποτέ καλή στρατηγική καθώς ο δεχόμενος την επίδραση και αντιδρών έχει ήδη αποδεχθεί τους κανόνες που του επιβάλλει ο επιτιθέμενος.

Οι δυνάμεις αυτές όμως έχουν και άλλες συνιστώσες τις οποίες πρέπει να λάβομε υπ'όψιν στις επιλογές μας και δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά με το ποιοί και τι είμαστε. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με μηνύματα απαξίωσης των Ελλήνων τα οποία έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της παραπληροφόρησης, καθώς αναμειγνύονται έντεχνα από πληρωμένους κονδυλοφόρους κομμάτια αληθινά και κομμάτια ψευδή, όπως λ.χ. ότι είμαστε τεμπέληδες ως λαός ενώ οι στατιστικές λένε το αντίθετο, ότι όλοι γενικόλογα είμαστε διεφθαρμένοι ως το κόκκαλο, οπισθοδρομικοί, μία χαμένη περίπτωση. Αυτή είναι η νεοεποχίτικη συνιστώσα της οποίας ο ρόλος είναι η καταστροφή της ταυτότητάς μας στην ίδια μας την συνείδηση. Στόχος τους είναι η δημιουργία μιας συλλογικής tabula raza στην οποία θα εγγραφεί η  νέα προσωπικότητα της υποταγμένης συμβατικότητας του life style και της κυριαρχίας των λεγομένων social media.

Θα μείνει στην ιστορία η επινόηση του αρκτικολέξου PIΙGS ως δείγμα της αλαζονείας και των διαθέσεων των νεοεποχιτών. Ανήκει στην κατηγορία των εξελιγμένων δυνάμεων αποδόμησης της συλλογικής προσωπικότητας για την οποία γράφει η Klein στο βιβλίο της που παρέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση με την διαφορά ότι εκεί αναφερόταν στην ατομική προσωπικότητα, ενώ εδώ πρόκειται για βίαιη επίθεση στην εθνική προσωπικότητα η ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει απ'αυτήν μετά την επίθεση που εδέχθη από την δεκαετία του 1980 και εντεύθεν σε όλα τα επίπεδα της εθνικής και κονωνικής ζωής.
 Στο πεδίο της πολιτικής τα αστικά κόμματα και κινήσεις απέτυχαν παταγωδώς να σταθεροποιήσουν την χώρα. Εκείνο το οποίο φρόντισαν ήταν να μην πειράξουν την κομματική τους πελατεία είτε ανήκε στον χώρο του συνδικαλισμού, είτε στην "υψηλή κοινωνία" την οποία θεωρούσαν και θεωρούν ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο. Δεν πραγματοποίησαν καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση και μας έκαναν να μισήσομε αυτή την ελπιδοφόρα λέξη διότι το μόνο που κατέληξε να σημαίνει στην πράξη ήταν οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Το ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων ετέθη στρεβλά και καθυστερημένα και ήταν αδύνατον να περάσει με τον τρόπο που ετέθη και χωρίς προηγουμένως να έχει αποκατασταθεί κάποιου είδους κοινωνική δικαιοσύνη.
Κραυγαλέα περίπτωση ήταν και είναι η περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ και των παραγώγων της. Απέτυχαν να αναδιανείμουν ανθρώπινους και υλικούς πόρους προς την πλευρά αναζωογόνησης της οικονομίας ξεκινώντας ένα πρόγραμμα μείωσης του μεγέθους του δημόσιου τομέα και διοχέτευσης πόρων προς την ιδιωτική πρωτοβουλία ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι δεν θα δεχθούν laissez faire τύπου Friedman και το μόνο που έκαναν ήταν να σκύβουν και να δέχονται προσβολές και τελεσίγραφα των δανειστών και να είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν, γενικώς.
Η χαριστική βολή ήταν το κούρεμα των ομολόγων για τα οποία υπήρχαν απειράριθμες διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να πειραχτούν. Κατέφαγαν έτσι τα υπολείμματα του  αποταμιευτικού κεφαλαίου της χώρας στο εσωτερικό, χωρίς αυτή η θυσία να αντισταθμιστεί από απομείωση του χρέους με την πάροδο του χρόνου, αλλ'αντίθετα το είδαμε να αυξάνεται. Βεβαίως είχαν προηγηθεί τα "δομημένα ομόλογα", η "δημιουργική λογιστική",  η αναδιανομή πλούτου το 1999 μέσω του ΧΑΑ κλπ. που είχαν απομειώσει σημαντικά την ιδιωτική αποταμίευση σε συνδυασμό με την ατέλειωτη σειρά σκανδάλων, φοροδιαφυγή, διαφθορά  κλπ κλπ τα οποία έχουν αναλυθει και ειπωθεί κατά κόρον.

Ως εκ τούτου δεν δικαιούνται σήμερα να παραπονούνται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για τις επιλογές του λαού στις τελευταίες εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Οι ίδιοι έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Το ΠΟΤΑΜΙ ήταν και είναι ένα τεχνητό καθωσπρεπίστικο κατασκεύασμα με λίαν ύποπτη πηγή οικονομικής ενίσχυσης από κρατικοδίαιτους μεγαλοεργολάβους και ιδιοκτήτες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων  και είναι τόσο κραυγαλέα εθελόδουλο που ούτε κριτικής δεν αξίζει.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η πέμπτη φάλαγγα τύπου Ρόντος η οποία λειτουργούσε και λειτουργεί και επηρρεάζει αποφασιστικά την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος και υπογραμμίζει την φύση της σχέσης μας με τους λεγόμενους "συμμάχους"και εταίρους.
Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι τα "συνεργεία" αυτού του είδους έχουν πιάσει δουλειά στην χώρα και αναμένεται να δούμε τα αποτελέσματα  των ενεργειών τους στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. ΜΚΟ, ΕΛΙΑΜΕΠ και λοιπά τέτοια κατασκευάσματα, τα οποία εξακολουθούμε να πληρώνομε με τους φόρους μας εξακολουθούν να λειτουργούν και είναι η "καλοήθης" μορφή άσκησης πίεσης εκ μέρους των νεοεποχιτών ενδεδυμένη τον μανδύα της τεχνοκρατικής και επιστημονικής ανάλυσης ενώ θα έπρεπε συλληβδην να έχει παύσει η λειτουργία τους ως εθνικά επιζήμιων.

Το ΚΚΕ μέσα στην απολιθωμένη σιγουριά των αληθειών του δεν παύει να είναι ο ειλικρινέστερος πολιτικός σχηματισμός. όσο και αν διαφωνεί κανείς με τις θέσεις και την πρότασή του.

Και ερχόμαστε στο παράξενο σύμπλεγμα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε το καταφύγιο των πρώην οπαδών του ΠΑΣΟΚ, μαζύ με ένα ετερόκλητο σύνολο μαρξιστών ποικίλλων αποχρώσεων και ειδικού βάρους πολιτικών, πολλοί εκ των οποίων είναι αξιόλογοι κατά την γνώμη μου αλλά των οποίων η αξία αναιρείται εν πολλοίς από την παρουσία του φαινομένου Ζωή. Ανέκαθεν οι Έλληνες έτρεφαν σεβασμό για τους "ιδεολόγους" της αριστεράς αρκεί να μην πλησίαζαν τα κράσπεδα της εξουσίας και να υπέμεναν με στωϊκότητα και αξιοπρέπεια τις παντοειδείς εναντίον τους διώξεις.
Έλα όμως που αυτή την φορά την πήραν στα χέρια τους καθώς οι αριθμοί  των εκλογέων τους αυξήθηκαν από την εισροή απογοητευμένων κρατικοδίαιτων οπαδών του ΠΑΣΟΚ το οποίο διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, καθώς οι οπαδοί του έγκαιρα διέγνωσαν ότι οι αλλαγές που πήγαιναν να συντελεσθούν στην χώρα απειλούσαν την ίδια τους την υπόσταση και θα τους αφαιρούσαν τον λαϊκίστικο ρόλο που είχαν και στην νομή και στην άσκηση της εξουσίας.
Με την συνδρομή όλόκληρης της αμερικανικής σχολής των νεοκεϋνσιανών ακαδημαϊκών οικονομολόγων και υπό την ηγεσία ενός διαπρύσιου διαμαρτυρόμενου αρχηγού του κου Τσίπρα ο οποίος μαζύ με τον Υπουργό Οικονομικών κο Βαρουφάκη φρόντισαν από την αρχή να σπάσουν κάθε σύμβαση λειτουργίας της γραφειοκρατικής ΕΕ και της πληθώρας των οργάνων της, ξεκινώντας από την εμφάνιση.  Αυτή η σημειολογική ρήξη, για μένα σήμαινε ότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο και ότι υπό την παρούσα ασταθή κατάσταση του γεωπολιτικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος παγκοσμίως, εν συνδυασμώ προς των χαρακτήρα της απέναντι πλευράς, τα πράγματα δεν θα κατέληγαν σε συμφωνία.
Από την μία η πολιτική εκπροσώπηση συνίστατο σε ένα κόμμα δίκαιης μεν, αλλά διαμαρτυρίας και από την άλλη ένας συμπαγής, άτεγκτος σχηματισμός με σχεδόν απεριόριστη εξουσία και εμπειρία στο πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι του οποίου τους κανόνες διεμόρφωσαν οι ίδιοι. 
Οι συνομιλητές μας σε καμία περίπτωση, όσο και αν έστεκαν τα οικονομικά επιχειρήματα οικονομολόγων με βραβεία Νόμπελ στις αποσκευές τους που βοηθούσαν τον δικό μας, δεν επρόκειτο να παραχωρήσουν κάτι, καθώς είχε τρωθεί κάτι καίριο στην λειτουργία του συστήματος το οποίο έχουν αποδεχθεί και βάσει του οποίου λειτουργούν και λείπει σχεδόν παντελώς από τον τόπο μας. Τάξη και κανόνες.
Δύσκαμπτη και βαρειά μεν για μένα αλλά τάξη.
Οι ΑΝΕΛ συνέδραμαν στον σχηματισμό της κυβέρνησης διότι στον δρόμο ανεδύθη κάτι το οποίο συχνά απουσιάζει απο τις πολτικές αναλύσεις. Ένα μέρος της δεξιάς μοιράζεται με ένα μέρος της αριστεράς ένα ισχυρό πατριωτικό εθνοκεντρισμό, και ας διαφωνούν σε όλα τα άλλα.
Αυτή είναι η συγκολλητική δύναμη των ετερόκλητων δυνάμων που τους έφερε κοντά.
Παρά το γεγονός ότι αποτελεί έναν "ελαφρών βαρών" πολιτικό σχηματισμό κατά την γνώμη μου δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ούτε την γνησιότητα του πατριωτισμού του ούτε ορισμένες επιτυχείς προβλέψεις, όπως η εισροή στοιχείων του ISIS στην Ευρώπη. Ο αποκεφαλισμός, στην Γαλλία παρακαλώ, ευρωπαίου μέσα στο σπίτι του από τέτοια στοιχεία επιβεβαιώνει την άποψη ότι η διαπίστωση και ορθή είναι και μεγάλης σημασίας. Εξ ίσου σημαντική βρίσκω την αντίσταση στην απαίτηση των δανειστών για κατ'ουσίαν αφοπλισμό της χώρας, την στιγμή μάλιστα που οι πιο εύποροι δεν αναλαμβάνουν την υπεράσπιση των συνόρων της Ελλάδας που είναι και σύνορα της Ευρώπης. Και επιτέλους πρέπει να τελειώνομε με την φαρσοκωμωδία των Δουβλίνων.
Τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Αν η διεθνής τάξη θέλει, να απαλείψει τις εστίες που δημιουργούν πρόσφυγες ούτως ώστε να μην υφίσταται τις συνέπειες η χρεωκοπημένη Ελλάδα.
Έχει την δύναμη να το κάνει. Την θέληση δεν έχει.
Και φθάσαμε υπό την επίδραση της συνισταμένης των δυνάμεων που κατ'ουσίαν έσπρωχναν προς την ίδια κατεύθυνση στην μερική έως τώρα ρήξη, στην προκήρυξη του δημοψηφίσματος, τις ουρές σε ATM , βενζινάδικα και σουπερμάρκετ, το κλείσιμο των τραπεζών και τον περιορισμό της κίνησης κεφαλαίων.
Για μερικούς το δημοψήφισμα είναι ανάθεμα. Για μένα η άμεση δημοκρατία δεν λειτουργεί αρκετά.
"Έδοξεν τη βουλή ΚΑΙ ΤΩ ΔΗΜΩ.." ξεκινούν όλα τα ψηφίσματα της πρωταρχικής δημοκρατίας των Αθηνών. Η έμμεση εκπροσώπηση την οποία κατά καιρούς επέλεξα με πρόδωσε παντοιοτρόπως και δεν της έχω καμία εμπιστοσύνη. Κατά τούτο λοιπόν συμφωνώ με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος αλλά θα είναι η ψήφος μου ελεύθερη; Όχι δεν θα είναι ελεύθερη.
Θα είναι μία επιλογή ανάμεσα σε μερική και ολοκληρωτική καταστροφή.
Πάντως να είστε βέβαιοι ότι το κριτήριο θα είναι αυτό που γράφεται στην αρχή του ιστολογίου με όση νηφαλιότητα μου επιτρέπουν οι περιστάσεις.



 
β. Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ

Ατελείωτες ως τα ξημερώματα ήταν οι συζητήσεις για την Ευρώπη του μέλλοντος στο Berkeley, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70. Αποκατάσταση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης της ηπείρου μας, απαλλαγή από την αμερικανική κηδεμονία, μία κοινωνία εθνών, με ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων αγαθών και ιδεών κλπ κλπ κλπ.
Είχαμε ποτέ φανταστεί τότε Μέρκελ, Σόϊμπλε, gay pride parades, facebook και την Ευρώπη να υφίσταται εισβολή από το Ισλάμ; κλπ.
Σαφέστατα όχι.
Είχαμε φανταστεί ότι η πατρίδα μας θα πτώχευε μέσα στην Ευρώπη και ότι το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θα ήταν η πέτρα του σκανδάλου;
Ούτε αυτό, αλλά ούτε και την πορεία που πήρε η χώρα από το 1980 και εντεύθεν.
Ποιά ήταν η φυσιογνωμία της Ευρώπης που τότε ονειρευτήκαμε;
Ήταν μία Ευρώπη εθνών που ζουν ειρηνικά, διατηρούν την εθνική τους κυριαρχία πολτισμό και φυσιογνωμία και δυναμικά προάγουν τις αξίες που γέννησε αυτή η ήπειρος.
Θέλαμε τότε την αξιοκρατία τους, την αποτελεσματικότητά τους, την συμμετοχή στην οικονομική τους ρώμη, τους θεσμούς λειτουργίας των πολιτευμάτων τους. Θέλαμε τέρμα στους περιορισμούς διακίνησης συναλλάγματος που μερικές φορές μας άφηνε σχεδόν πεινασμένους πριν επιτραπεί το επόμενο έμβασμα από την Ελλάδα.
Θέλαμε την αστική τους δημοκρατία που ποτέ δεν λειτούργησε στην χώρα μας και ας μιλούσαμε με αριστερούς όρους. Θέλαμε τα αυτοκίνητα και τα ρούχα τους. Θέλαμε τον Μολιέρο, τον Μπρεχτ, τον Καντ τον Μαρξ, τον Χέγκελ, αλλά και τον Μπωντλαίρ και τον Βερλαίν, τον Μοντεσκιέ αλλά και τον Νικολό Μακιαβέλλι. Θέλαμε τον Δάντη αλλά και τον Βοκάκιο. Θέλαμε τον Ρίμαν, τον Όϋλερ και τον Γκάους, τον Νεύτωνα, τον Σαίξπηρ, τον Δαρβίνο, τον Χόμπς, τον Έρλιχ, τον Φλεμιγκ, τον Βιλαμόβιτς, την Άρεντ, τον Χάϊζενμπεργκ τον Πλάνκ και τον Αϊνστάϊν. Όλους μαζύ. Ανάκατα. Τώρα.
Είχαμε την αίσθηση, την βεβαιότητα πρέπει να πω, πως είμαστε έτοιμοι να συναντήσομε συγγενείς που είχαμε αποχωριστεί από χρόνια, παραμερίζοντας με μεγαλοψυχία όλες εκείνες τις μελανές περιόδους των σχέσεών μας μαζύ τους που είχαν αφήσει τα σημάδια τους στις γενιές πριν από μας, από την Μικρασιατική Καταστροφή ως τον Εμφύλιο. Με φανατισμό διακηρύσσαμε ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη.
Διψούσαμε να τους γνωρίσομε από κοντά και να τους νικήσομε μέσα στα δικά τους πανεπιστήμια.
Ποτέ εκείνη η συντροφιά στο Berkeley δεν διανοήθηκε να τους είναι βάρος, να τους ζητήσει δανεικά και να τους φορτώσει τις αμαρτίες της.
Το μόνο που ζητούσαμε και επιθυμούσαμε ήταν να βρεθούμε μαζύ τους στην γραμμή της αφετηρίας για το μέλλον.
Όλα αυτά είχαν ως βάση το εθνικό κράτος και την διατήρηση της φυσιογνωμίας και των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών του κάθε έθνους.
Κατ'ουσίαν επιθυμούσαμε την εφαρμογή της συνθήκης της Βεστφαλίας και της Συνθήκης της Βιέννης του 1819. Αλλά ούτε αυτό το ξέραμε.Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι όποιος θυμόταν τον Τριακονταετή Πόλεμο, τον Βαλενστάϊν και την Συνθήκη της Βεστφαλίας έπαιρνε "Άριστα" στην Ιστορία στο Λύκειο.
Αυτή ήταν η επαφή μας με την ιστορία της Δύσης, κάπου στην δευτέρα λυκείου αν δεν με απατά η μνήμη μου. Άρχιζε και τελείωνε, από το σύνολο της δωδεκαετούς παιδείας, στην Β'Λυκείου.

Θέλαμε μία Ευρώπη ισορροπιών με άλλα λόγια, όχι μία υπερδομή χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά με κατάργηση των εθνών κρατών.  Η κατάσταση των ισορροπιών ήταν η μόνη που ξέραμε.
Υπήρχε κομμουνιστική Ανατολή και καπιταλιστική Δύση και σημάδευαν η μία την άλλη με μία παράλογα μεγάλη ποσότητα πυρηνικών όπλων.Ήταν η υπέρτατη μορφή ισορροπίας. Η ισορροπία του τρόμου και μας φαινόταν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Δεν φανταστήκαμε, γιατί δεν γνωρίζαμε, ότι άλλα είχαν κατά νουν εκείνοι που κατέστρωναν τα σχέδια για το μέλλον του κόσμου μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου που ήξεραν ότι με κάθε τίμημα θα κέρδιζε η Δύση όπως και έγινε.
Δεν γνωρίζαμε ούτε το αλφάβητο της διεθνούς τάξης πραγμάτων, αλλά αυτό δεν μας απαγόρευε να αναγορεύομε τις ελπίδες και τα όνειρά μας σε κανόνες διεθνούς πολιτικής.
Έτσι είναι ο ιδεαλισμός της νεότητας.
Είμαστε απελπιστικά, επικίνδυνα, αφελείς, προπετείς και αυθάδεις απέναντι στην σκληρή και περίπλοκη πραγματικότητα που μας περιέβαλλε.

Ο Κίσιγκερ, μεγάλος δάσκαλος της εξωτερικής πολιτικής και των παγκόσμιων ισορροπιών μας ήταν λόγω του ρόλου του, πραγματικού και φανταστικού συνάμα στα ελληνικά πράγματα, ιδιαίτερα απεχθής. Πέρασαν πολλά χρόνια για να πάρω με ψυχραιμία και ουδετερότητα την "Διπλωματία" και να την διαβάσω σχεδόν μονορρούφι, καθώς και πιο πρόσφατα την "Παγκόσμια Τάξη"και αφού στο μεταξύ είχα κάπως μάθει με κόπο να αποκρυπτογραφώ σε επίπεδο δράσεων, την στρογγυλεμένη ακαδημαϊκή φρασεολογία των βιβλίων του, όπως και του Μπρεζίνσκι αλλά και του Κοέν κα πιο πρόσφατα του Ντούγκιν.
Το δίδαγμα είναι λιτό και σκληρό. Παρά τα ευχολόγια και την ιδεαλιστική φρασεολογία από τον  Σουμάν και τον Αντενάουερ ως τον Ομπάμα στις μέρες μας ο σκοπός του παγκόσμιου παιχνιδιού εξακολουθεί να είναι αυτός που ήταν από καταβολής κόσμου. Παγκόσμια κυριαρχία μιας δύναμης και ενός οικονομικού συστήματος με κάθε τίμημα. 

Φυσικό ήταν δια μέσου των ετών και των ραγδαίων και ριζικών μεταβολών να καταλήξομε στο σήμερα. Είναι ένα σήμερα που είναι σχεδόν η κατοπτρική εικόνα αυτού που ονειρευτήκαμε και επιθυμήσαμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας.
Αντί Ευρώπης πολιτισμών, μας προκύπτει Ευρώπη γραφειοκρατίας. Αντί Ευρώπη πολιτικής και ιδεών μας προκύπτει ένα ατελές και ελαττωματικό οικονομικό κατασκεύασμα στην υπηρεσία, ουτε καν πολλών πολυεθνικών,αλλά ενός στενού κύκλου του τραπεζικού κεφαλαίου. Αντί Ευρώπης της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, μας προκύπτει Ευρώπη του μαρτυρίου της σταγόνας, των εκβιασμών, της παραπληροφόρησης και των κλειστών από την δημόσια θέα διαδικασιών, που αντιμετωπίζει την άμεση λαϊκή ετυμηγορία σε ένα ζήτημα που αφορά άμεσα έναν ολόκληρο λαό, όπως ο κόμης Δράκουλας το φως.
Αντί Ευρώπης των εθνών, μας προκύπτει Ευρώπη των άχρωμων χωρίς ταυτότητα Ευρωπαίων αναμεμειγμένων με μετανάστες, που φοβούνται έως πρόσφατα, να βεβαιώσουν τον εθνικό τους χαρακτήρα μήπως και κατηγορηθούν ως φασίστες.
Αντί της αστικής Ευρώπης του μέτρου και της ισορροπίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού, μας προκύπτει Ευρώπη του αποτυχημένου laissez faire του Friedman με κραυγαλέα υποδείγματα τις χώρες της Λατινικής Αμερικής της δεκατείας του 60-70, που περνάει αυτή την στιγμή σαν οδοστρωτήρας από το σώμα της και το δικό μας.

Ίσως θα πρέπει να σηκωθεί από τον τάφο του ο μεγάλος φυσιολόγος Claude Bernard και να αντιτάξει στα επιχειρήματα του κοινωνικού δαρβινισμού, όπου υπέρτατη και ύστατη αναλυτική δομή είναι το άτομο και κατά τον Dawkins ούτε καν το άτομο αλλά το DNA του και η εγωϊστική επιβίωσή του, και πόρισμα της επιχειρηματολογίας αυτού του είδους είναι ο χωρίς όρια καπιταλισμός, να αντιτάξει λέγω τα επιχειρήματα περί ομοιοστασίας στο εσωτερικό ενός οργανισμού, όπου τα πάντα κατατείνουν στην μεγιστοποίηση της επιβίωσης του οργανισμού μέσω της επωφελούς και συμπληρωματικής λειτουργίας των επί μέρους κυτταρικών ατομικοτήτων. Κύριο μέλημα της ομοιοστασίας είναι η μεγιστοποίηση της ζωής του οργανισμού. Μέσω αυτού του μηχανισμού επιτυγχάνεται και η μεγιστοποίηση της ζωής των κυττάρων και όχι μέσω ενός αδυσώπητου αγώνα επιβίωσης μεταξύ τους. Όποτε συμβαίνει αυτό πρόκειται περί σοβαρής και πολλές φορές θανατηφόρου νόσου.

Επομένως δεν χάσαμε τίποτε γιατί δεν καταλάβαμε την φράση του Κίσιγκερ, ότι θα αποτελέσει θεμελιώδη επιλογή και σημείο τριβής η συνέχιση της ύπαρξης του εθνικού κράτους στο πλαίσιο της Ευρώπης, και πολύ περισσότερο δεν καταλάβαμε ότι αυτός ο βίαιος μετασχηματισμός θα ξεκινούσε από την χώρα μας στην δυτική Ευρώπη. Δεν καταλάβαμε ότι το ιδανικό το οποίο επεδιώκετο ήταν κάτι σαν την Ρωσσία του μέθυσου Γιέλτσιν στα κεφάλια των ιθυνόντων και όχι μία μικρή μαζεμένη και αξιοπρεπής Ελλάδα, ισότιμη των υπολοίπων εθνών και λαών και βέβαια όχι η σημερινή Ελλάδα της διαφθοράς, της μετριότητας, που παραπαίει ανάμεσα στους πόλους του λαϊκισμού και της ολιγαρχίας των κρατικοδίαιτων εργολάβων και μιας τελείως ανίκανης πνευματικής ηγεσίας που παριστάνουν όλοι κάτι που δεν είναι.

Αν με ρωτάτε, δεν μου αρέσει αυτή η Ευρώπη, ούτε η χώρα μου. Ξέρω όμως την εκδικητική αποτελεσματικότητα των μηχανισμών που βρίσκονται πίσω από την βιτρίνα της ψευτοευπρέπειας και την δύναμη που διαθέτουν μέσα και έξω από την  χώρα.
Θα προσπαθήσουν, και νομίζω δεν θα δυσκολευτούν, να μας κάνουν να πληρώσομε με αίμα το κάθε δολλάριο, ευρώ και γιεν, που θα χαθούν από τις αγορές τις επόμενες ημέρες.
Πες τε μου εσείς λοιπόν, πόσο ελεύθερος είμαι να επιλέξω αυτό που πραγματικά επιθυμώ στο δημοψήφισμα και πως να αποφύγω η μεν σύνεση να εκληφθεί ως δειλία, η δε αυθόρμητη και πηγαία παρόρμηση να τελειώνω μ'αυτή την Ευρώπη ως υπονόμευση των βαθυτέρων και μεγαλυτέρων εθνικών συμφερόντων, δηλαδή ως προδοσία. Ίσως το αδύνατον της απάντησης σ'αυτό το δίλημμα από έναν κοινό πολίτη χωρίς επαρκή πληροφόρηση (πρακτικά συνεδριάσεων των τελευταίων πέντε μηνών σε όλα τα όργανα της ΕΕ όπου έλαβαν μέρος εκπρόσωποι της Ελλάδας)  να είναι το μεγαλύτερο λάθος της προκήρυξης του δημοψηφίσματος. Η κατά 72 ώρες μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος καθυστερημένη απάντηση από τον κο Juncker μου λέει ότι βρίσκονται κοντύτερα στην πραγματικότητα τα λεχθέντα στην Βουλή από την κυβερνητική πλευρά παρά τα λεχθέντα εκ μέρους του. Αν έχεις τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς όπως λέει και ο λαός.

γ. Ο ΚΟΣΜΟΣ

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην χώρα και στην Ευρώπη, και ο υπόλοιπος κόσμος δεν πάει πίσω από άποψη αστάθειας και ανησυχιών για την μετασοβιετική τάξη πραγμάτων.
Που να κοιτάξει κανείς και δεν ορθώνονται σαν τείχη τεράσια προβλήματα.
1. Η Αμερική έχει επισσωρεύσει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο και στηρίζει το δολλάριο με την δύναμη των όπλων της.
2. Η ίδια χώρα η οποία είτε πολέμησε άμεσα είτε υπέθαλψε την ανατροπή απολυταρχικών μεν σταθεροποιητικών δε καθεστώτων στην Μ. Ανατολή μερικά εκ των οποίων εκείνη είχε βοηθήσει να εγκατασταθούν .στο παρελθόν και με τα φερσίματά της εξέθρεψε το τέρας του ισλαμικού φονταμενταλισμού ο οποίος εξάγεται σιγά σιγά στην Ευρώπη, βρίσκεται αυτή την στιγμή σε αμηχανία να τον αντιμετωπίσει
3. Στρέφεται εναντίον της Ρωσσίας  χωρίς η πρώτη να την προκαλέσει ανώ χειμάζονται οι σχέσεις με την προελαύνουσα στο διεθνές προσκήνιο Κίνα.
4. Με την ίδρυση της αναπτυξιακής τράπεζας των BRICS αρχίζει και επίσημα η ανατροπή της παγκόσμιας οικονομικής τάξης.
5. Η οικονομία της είναι μεν πανίσχυρη ακόμη αλλά εμφανίζει σημαντικά σημεία κόπωσης κυρίως από την εμμονή των χρηματοπιστωτικών της ιδρυμάτων να δημιουργούν ΜΕΤΑ την κρίση του 2008 μία ακόμη μεγαλύτερη φούσκα στις αξίες των μετοχών και των ομολόγων.
6. Οι ίδιοι οι αμερικανοί παραπονούνται για την αλλαγή στον χαρακτήρα διακυβέρνησης της χώρας και σημαντικά προβλήματα με τις συνταγματικές ελευθερίες στην μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου.
7. Στο Ιράν η κατάσταση παραμένει ρευστή και συμμετέχει ενεργά πλέον στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων στην Συρία
8. Η Τουρκία επιδεικνύει την νεότευκτη στρατιωτική της ρώμη απέναντί μας χωρίς κανένας σύμμαχος να μας στηρίζει ενώ οι Κούρδοι εντείνουν τις προσπάθειές τους για την απόκτηση ανεξάρτητου κράτους
9. Ίσως το πιο σημαντικό γεγονός απ'όλα είναι η μετανάστευση των λαών της Αφρικής και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής στην Ευρώπη, πράγμα που έχει αρχίσει να δημιουργεί σοβαρές τριβές στο εσωτερικό των χωρών που υποδέχονται αυτούς τους ατυχείς συνανθρώπους μας.
και....και....και....
Όλα αυτα τα επιφανειακώς ετερογενή στοιχεία συνδέονται μεταξύ τους. Άμεση εμπειρία έχομε στο ζήτημα της Τουρκίας και στο ζήτημα της μετανάστευσης που και τα δύο επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό μας.
Έτσι, ο δικός μου πτωχός νους λέει ότι το υπόδειγμα του δαρβινισμού, ως τρόπου λειτουργίας κοινωνιών και εθνών δεν είναι μόνον ακατάλληλο αλλά και επικίνδυνο ως μοντέλλο λειτουργίας της οικονομίας των κοινωνιών και της ανθρωπότητας εν γένει.
Πρέπει να αντικατασταθεί με το μοντέλλο της ομοιοστασίας ενός πολύπλοκου οργανισμού, η ακόμη καλύτερα από την δημιουργία ενός νέου μοντέλλου που να είναι κατάλληλο για το επίπεδο πολυπλοκότητας των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ιεραρχιών της ανθρωπότητας που οπωσδήποτε θα περιέχει στοιχεία νέα που θα ξεπερνούν αυτή την δυαδικότητα, η θα συνθέτουν τα αντίθετα με τρόπο που να μεγιστοποιεί την επιβίωση της.
Σ'αυτό το μοντέλλο, όταν υποφέρει ένα μέρος του οργανισμού υποφέρει όλος ο οργανισμός και δεν νοείται ανταγωνισμός μεταξύ των μερών του και προ πάντων δεν απαγορεύεται σε ένα μέρος του οργανισμού που υποφέρει να πει ότι πονάει στα υπόλοιπα. Από την άλλη το μέρος που πονάει θα πρέπει να υπακούσει σ'αυτό που του λέει ένας λογικός άρτια λειτουργών εγκέφαλος και αν η λειτουργία του είναι ελλιπής θα πρέπει να την βελτιώσει. Θα μου πείτε τι γίνεται στην περίπτωση που πάσχει ο ίδιος ο εγκέφαλος. Εδώ δεν έχω απάντηση.  
Σε οποιαδήποτε πρίπτωση θα πρέπει πάση θυσία να ξεπεραστεί η αντίληψη του μοναδικού νικητή και κυριάρχου, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή δεδομένων των διαθεσίμων μέσων. Ούτως οι άλλως οι Φυσικοί μας πληροφορούν ότι βρισκόμαστε προ των πυλών ενός μεγάλου γεγονότος "μαζικής εξαφάνισης" (extinction event) αν τα επόμενα χρόνια δεν κάνομε κάτι να αναχαιτίσομε την αύξηση του πληθυσμού και δεν φροντίσομε το περιβάλλον.
Ένα αρχικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση πέραν των φιλοσοφικών και θρησκευτικών διδασκαλιών ανά τους αιώνες και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είναι η έννοια της "Φιλοκοσμίας" την οποία δημιούργησε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου και φίλος ο κος Παρασκευόπουλος.
Ο κος Παρασκευόπουλος δίδασκε θεωρία των συστημάτων στο ΕΜΠ επί σειρά ετών και κατέληξε στο συμπέρασμα, αυτός, ένας θετικός επιστήμων, ότι η πηγαία αγάπη δεν είναι μία προαιρετική κατάσταση για να επιβιώσει ο κόσμος, αλλά αναγκαία συνθήκη, και δεν αφορά μόνον τις σχέσεις μεταξύ των εμβίων όντων αλλ'αγκαλιάζει όλον τον κόσμο με την μία η την άλλη μορφή.
Η τράπεζα που την δίνει δωρεάν είναι μέσα μας. Το ακούτε κύριοι της Ευρώπης;





8 σχόλια:

  1. Καλημέρα Αλέξανδρε. Χαίρομαι που είσαι φίλος μου. Είμαι τυχερός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα το ξαναδιαβάσω....δεν γίνεται τέτοια ανασκόπηση να σχολιαστεί με την πρώτη ....
    σαν πρώτη αντίδραση το επισήμανα στο google

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κ. Παπαβασιλείου, σπάνια βρίσκει κανείς τόση καθαρότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας εκλεκτοί μου φίλοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπράβο βρε Στάθη. Στάθη γιατί έτσι σε νοιώθω. Σαν δικό μου άνθρωπο και φωτεινό άνθρωπο. Καλλιεργημένο άνθρωπο. Τέτοιους θέλουμε.
    Μου άρεσε το "Όλα αυτά είχαν ως βάση το εθνικό κράτος και την διατήρηση της φυσιογνωμίας και των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών του κάθε έθνους." Και όλα τα άλλα που λές (πολύ σωστά και ορθά) αν μπορέσουν και υπάρξουν - σίγουρα όχι μαγικά αλλά από εμάς - το κειμενάκι στα εισαγωγικά μπορεί και να το δούμε μπροστά μας. Από εμάς εξαρτάται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραία ανάλυση-άποψη κ. Στάθη.Συγχαρητήρια.
    Ποιός από αυτούς που κυβερνούν μπορούν να
    κατανοήσουν τα αναλυθέντα σας και να έρθουν προ
    των ευθυνών τους.
    Πιστεύω μπλέξαμε.
    Κουράγιο και ας ελπίσομε σε αυτό που έλεγαν οι παλιοί, ότι το
    σιτάρι πρέπει πρώτα να σαπίσει και μετά να ξαναφυτρώσει.
    Σας διαβάζω συνεχώς όπως και τόσοι άλλοι.
    Καλό σας απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή